Լծեն-Տաթեւ ավտոճանապարհին տեղի է ունեցել սողանք, որի հետեւանքով ճանապարհը միակողմանի փակվել է: Այս հաղորդագրությունն ապրիլի 30-ի լրահոսից է: Այն չի արժանանա գրեթե ոչ մեկի ուշադրությանը, քանի որ լրահոսը օբյեկտիվորեն կլանել են տեղեկությունները Տավուշշից, Տավուշի շուրջ, Հայաստանի շուրջ: Գործնականում սակայն, Տաթեւ-Լծեն ճանապարհի վերաբերյալ տեղեկությունը ոչ ուղիղ, սակայն էականորեն առնչվում է այս բոլոր թեմաների, խորապես առնչվում է: Խոսքը Հայաստանի հյուսիսային եւ կենտրոնական մասը հարավին՝ Սյունիքին կապող ըստ էության միակ ճանապարհի մասին է:
Գորիս-Կապան ճանապարհի շուրջ հայտնի իրադարձություններից հետո, Տաթեւ-Լծեն ճանապարհը ըստ էության դարձել է Սյունիք տանող միակ ճանապարհը: Սակայն, սա ըստ էության լոկ Սյունիք տանող ճանապարհն էլ չէ, այլ միջպետական նշանակության միակ ճանապարհը, որ ապահովում է կապն Իրանի հետ, եւ, եթե ավելի հեռու գնանք՝ Հնդկաստանի կամ Պարսից ծոցի հետ: Այլ կերպ ասածմ, խոսքը Հայաստանի ռազմավարական նշանակության միակ ճանապարհի մասին է, որը կառուցվում է արդեն ավելի քան երեք տարի, բայց առ այսօր այնպիսի վիճակում չէ, որ թույլ տա համարել, որ գործ ունենք լիարժեք եւ ամբողջակկան աշխատող միջպետական ճանապարհի հետ, որն ապահովում է կայուն ու անխոչընդոտ կապ Հայաստանի ռազմավարական մարզի, ու նաեւ ռազմավարական նշանակության այլ ռեգիոնների հետ:
Եվ սա ցուցիչ է՝ հայկական պետականության մասին խոսակցությունների ցուցիչ: Ցուցիչ այն մասին, որ պետությունը դասախոսություններով չէ, որ դառնում է պետություն կամ ընկալվում պետություն, այլ գործերով, այդ թվում առավել եւս ռազմավարական նշանակության գործերով: Ավելի քան երեք տարին փաստորեն բավարար չէ ռազմավարական նշանակության, զարկերակային նշանակության ավտոճանապարհը լիարժեք շահագործելի դարձնելու եւ ռիսկային հատվածներում կանխարգելիչ ամրաշինություն ապահովելու համար: Եթե պետությունը ավելի քան երեք տարի ի վիճակի չէ լիարժեք լուծել այդ կենսական խնդիրը, ապա որեւէ դասախոսություն, որեւէ քարոզչություն, որեւէ ռազմավարական մեծախոսոււթյուն չի կարող ունենալ արդյունք կամ առավել եւս գործուն օգտակարություն ու նշանակություն: Այստեղ են մնացյալ բոլոր հարցերի պատասխանները՝ խոշոր հաշվով, միաժամանակ՝ առարկայորեն:
