Համակ ուշադրության կենտրոնում է Մերձմոսկովյան ահաբեկությունը, իր ողբերգական եւ քաղաքական կողմերով: Այդ ընթացքում, Հայաստանում շարունակվում է ճանապարհային ողբերգությունը: Նախօրեին երեկոյան Երեւան-Սեւան ճանապարհին տեղի է ունեցել հերթական պատահարը, որի հետեւանքով կա երեք զոհ: Հայաստանի ճանապարհներին տարեկան զոհվում են հարյուրավոր մարդիկ, հիմնականում երիտասարդներ: Նրանք դառնում են ՃՏՊ զոհ:
Եթե այդ վիճակագրության անգամ կեսը արձանագրվի ժամանակի ու տարածության մեջ խտացվող մեկ կետում, այն կդառնա բոլորին ցավեցնող աղետ, բայց, երբ հարյուրավոր զոհերի վիճակագրությունը ձգվում է ժամանակի ու տարածության մեջ, վերածվում տարեկան վիճակագրության, դրա առնչությամբ աղետի զգացումը «լղոզվում» է, կամ ինչպես ասում են՝ թմրեցվում: Մինչդեռ, այդ սողացող աղետը կյանքեր է խլում կամ խեղում ամենօրյա սարսափելի ընթացքով:
Ընդամենը նախորդ շաբաթ տեղի ունեցավ երկու խոշոր պատահար, որի հետեւանքով զեհվեցին՝ մի դեպքում չորս անձ, մյուս դեպքում՝ երեք: Եվ ահա, հերթականը՝ երեք զոհ: Մեկ զոհի հանգեցնող պատահարները ընդհանրապես դարձել են գրեթե ամենօրյա սովորականություն: Եվ սա տեղի է ունենում մի պատճառով՝ Հայաստանում չկա պատշաճ եւ համակարգային աշխատանք ճանապարհային երթեւեկության անվտանգության պատկերն էապես փոխելու, բարելավելու ուղղությամբ: Այդ առնչությամբ կան ձեւական, այսպես ասած վարչահրամայական բնույթի նախաձեռնություններ, որոնք սակայն, մի կողմից որեւէ էական առնչություն չունեն խնդրի արմատին, մյուս կողմից ինքնին թերակատարվում են պատասխանատռու կառույցների ֆունկցիոնալ անկարողության եւ ոչ կոմպետենտության հետեւանքով: Օրերս ոստիկանությունը տարածեց հաղորդագրություն, որով վարորդներին կոչ է անում ամրակապվել, զգուշացնելով, որ վարչարարությունը խստացվելու է: Հայաստանում կա պատկերացում, որ խնդիրների լուծումը լոկ վարչարարության խստացումն է:
Այն, որ վարչարարությունը հույժ կարեւոր է, կասկած չկա: Բայց, վարչարարությունը աթոռի մեկ ոտքն է միայն, որի վրա անվտանգ նստել հնարավոր չէ, եթե բացակայում են մյուս ոտքերը: Մասնավորապես, օրինակ նույն վարչարարության թիրախայնությունը: Մասնավորապես, մեծ նշանակություն ունի, թե հատկապես ինչի համար է տուգանվում վարորդրը, ի՞նչ աստիճանի խախտման համար, արդյո՞ք թիրախում հայտնվում են իսկապես վտանգավոր խախտումները, թե՞ վիճակագրություն ապահովելու համար վարչարարության թիրախում են հայտնվում խախտումներ, որոնք առանձնապես վտանգավոր չեն, ինչի հետեւանքով ըստ էության խեղվում է ֆունկցիոնալ նշանակությունը:
Մյուսը՝ ճանապարհներին կանխարգելիչ վերահսկողությունն է, որը եւս ցածր մակարդակի վրա է: Մեկ այլ բացակայող «ոտք» է այն, որ բացարձակապես չկա համակարգված, հետեւողականորեն, մասնագիտորեն մշակված քարոզչական աշխատանք, որը արդյունավետ կթիրախավորի սոցիալ-հոգեբանական շերտերը: Աթոռի մյուս ոտքը ճանապարհների կահավորումն է, սկսած լուսավորությունից, մինչեւ գոտիների պատշաճ տարբերակում, գծանշումներ, բաժանումներ, արգելապատնեշներ եւ այլն: Փոք, երեք միլիոնից էլ պակաս բնակչությամբ պետության համար ավտոպատահարների հետեւանքով տարեկան հարյուրավոր մահերը չափազանց մեծ թիվ են, չափազանց ծանր գին:
