Մյունխենի անվտանգության համաժողովի շրջանակում Գերմանիայի միջնորդությամբ կազմակերպված Փաշինյան Ալիեւ հանդիպումից մոտ մեկ ամիս անց, եւ հետո նույն միջնորդության շրջանակում արդեն Բեռլինում կայացած Միրզոյան-Բայրամով երկօրյա բանակցությունից երկու-երեք շաբաթ անց Հայաստանի վարչապետը մեկնում է Տավուշ եւ հայտարարում, որ «ադրբեջանական գյուղերն» առանց նախապայմանի չվերադարձնելու դեպքում, Ադրբեջանի պահանջին ոչ ասելու դեպքում «մեկ շաբաթ հետո կլինի պատերազմ», որում Հայաստանը կմնա մենակ:
Առաջանում են անշուշտ բազմաթիվ հարցեր, որոնք վերաբերում են թե անմիջականորեն Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարություններին, դրանց մոտիվներին, մանիպուլյատիվության աստիճանին եւ այլն, բայց նաեւ հարցեր, որոնք վերաբերում են «թարմ միջնորդին»՝ Գերմանիային: Հայ-ադրբեջանական «վիզուալ» բանակցության երկար դադարից հետո Բեռլինը ստանձնեց հանդիպումներ կազմակերպելու միջնորդություն, առաջացնելով ոգեւորություն օրինակ հայ հանրության մի զգալի մասի շրջանում, որ այդ հանդիպումները կնպաստեն լարվածության նվազմանը, պատերազմի ռիսկերի հեռացմանը:
Բայց, արի ու տես, որ համենայն դեպս Հայաստանի վարրապետի հայտարարությունները խոսում են բոլորովին հակառակի մասին. նա ասում է, որ՝ կամ պետք է համաձայնենք Բաքվի պայման-պահանջին, կամ կլինի պատերազմ, որում կմնանք մենակ: Անցել է արդեն մի քանի օր, սակայն որեւէ արձագանք չկա օրինակ Մյունխենի եւ Բեռլինի հանդիպումների միջնորդից՝ Գերմանիայից:
Մինչդեռ, շատ հետաքրքիր եւ կարեւոր կլիներ հասկանալ՝ այն թեման, որ ներկայումս բացել է Նիկոլ Փաշինյանը,, շոշափվե՞լ է Մյունխենում եւ Բեռլինում, շոշափվել է այն շեշտադրումներով, որոնք բարձրաձայնում է Նիկոլ Փաշինյա՞նը, Փաշինյանը հենց որպես «շարունակությու՞ն» է բարձրաձայնում դրանք, թե՞ այդ երկու հանդիպումներում քննարկվել են բոլորովին այլ հարցեր, եղել է բոլորովին այլ մթնոլորտ ու տրամադրություն եւ պաշտոնական Բեռլինի համար էլ անսպասելի ու անակնկալ է, որ երկու-երեք շաբաթ անց Երեւանը բարձր մակարդակով անում է այդօրինակ շեշտադրումներ եւ ներկայացնում Հայաստանի հանրությանը այդօրինակ «դիլեմաներ»: