Ի տարբերություն «Ժառանգություն» կուսակցության առաջնորդ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի «Ծոմ ազատության» անհատական ակցիայի, նրա կուսակցության «խմբակային ծոմը», որ վերաբերում էր ԱԺ նիստերի բոյկոտին, անհամեմատ ավելի երկար տևեց, բայց կրկին ավարտ ունեցավ: «Ժառանգությունը» երեկ որոշել էր, որ պետք է մասնակցի սեպտեմբերի 13-ին մեկնարկելիք ԱԺ աշնանային նստաշրջանին: Բայց ինչպես Րաֆֆի Հովհաննիսյանի հացադուլի, այդպես էլ «Ժառանգության» նիստադուլի պարագայում անհասկանալի մնաց ակցիայի իմաստը, նպատակը, արդյունքները:
Կուսակցությունը խորհրդարանական նիստերը սկսեց բոյկոտել գարնանը, դա բացատրելով փետրվարի 17-ի կոալիցիոն նոր հուշագրի ստորագրմամբ, դրա մասնակիցներին մեղադրելով հակասահմանադրականության մեջ: Եվ այդ տրամաբանությամբ, անհասկանալի է, թե ինչու է «Ժառանգությունը» նորից որոշում մասնակցել նիստերին, եթե այդ հուշագիրը դեռ ուժի մեջ է, և նրա մասնակիցներից ոչ մեկը հակառակի մասին չի հայտարարել: Մյուս կողմից կարծես թե ակնհայտ էր, որ, այսպես ասած, փողոցային քաղաքականության հարցում «Ժառանգությունն» արդյունքների չկարողացավ հասնել, ինչի պատճառն ինչ-որ առումով նաև Հայ ազգային կոնգրեսն էր: Երբ այս կուսակցությունը հայտարարեց խորհրդարանը բոյկոտելու մասին, Կոնգրեսը գտնվում էր միտինգային դադարի փուլում:
Ըստ ամենայնի` ժառանգականների մարտավարական հաշվարկը նրանում էր, որ կարելի է օգտվել այդ բացից և Կոնգրեսից վերցնել բացօթյա քաղաքականության առաջատարությունը, հատկապես որ «Ժառանգության» պատգամավորներն այդ առումով միշտ էլ ակտիվ են եղել` տարբեր սոցիալական խմբերի ակցիաների ընթացքում կանգնելով այդ խմբերի կողքին: Իսկ փետրվարի վերջին այդ խմբերը նկատելիորեն ակտիվացել էին, և «Ժառանգությունն», անշուշտ, կարող էր հավակնել բավական լուրջ ալիք կազմակերպելուն և այդպիսով բացօթյա քաղաքական հարթակը վերցնելուն: Սակայն Կոնգրեսի գարնանային մարդաշատ, աննախադեպ մարդաշատ հանրահավաքները վկայեցին, որ հասարակության զգալի մասը շարունակում է հենց Կոնգրեսին համարել բացօթյա քաղաքական հարթակի առաջատար:
Այլ հարց է, թե հետո Կոնգրեսն ինչպես տնօրինեց այդ աննախադեպ մարդաշատությունը, ինչ արդյունավետությամբ: Բայց փաստն այն է, որ «Ժառանգությունը», թերևս, հստակ արձանագրեց, որ դեռևս խիստ անպատրաստ է Կոնգրեսի հետ մրցակցելուն: Եվ այդժամ այլ բան չի մնում, քան վերադառնալ խորհրդարան և փորձել այնտեղ քաղաքականություն իրականացնել, քանի որ Հայաստանում, ըստ էության, տրված է նախընտրական պայքարի մեկնարկը, և ցանկացած ամբիոն դառնում է խիստ կարևոր:
Միայն թե հարկ է երևի թե արձանագրել, որ տեղի ունեցածը «Ժառանգության» հերթական, այսպես ասած, «բումերանգ» ակցիան էր, երբ կուսակցականները բավական աղմկոտ որոշում են կայացնում` անհատական կամ կուսակցական մակարդակներում, իսկ հետո վերադառնում են սովորական ելման դիրք: Տվյալ պարագայում խոսքը վերաբերում է ե’ւ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի հացադուլին, ե’ւ մինչ այդ նրա խորհրդարանական մանդատը դնելու որոշմանը, ե’ւ նաև խորհրդարանի նիստերը բոյկոտելու որոշմանը:
Սեփական որոշումների և հայտարարությունների հանդեպ նման վերաբերմունքը, իմիջիայլոց, վերջին շրջանում բնորոշ է ոչ միայն «Ժառանգությանը», այլ Հայաստանի բոլոր հիմնական քաղաքական ուժերին` անխտիր: Սա խոսում է Հայաստանում քաղաքական վարքի ընդհանուր նշաձողի անկման մասին, ինչը հանրության մոտ կարող է տոտալ անտարբերություն առաջացնել «քաղաքականություն» երևույթի հանդեպ: Իսկ դա արդեն ջուր է ապաքաղաքական վարչակարգի ջրաղացին: