Ապրիլի 11-ին Տեղ գյուղի սահմանային հատվածում ադրբեջանցիների սադրանքն և դրա հետևանքով ծավալված մարտական գործողությունը Հայաստանում բնականաբար առաջացրել են հանրային քննարկումներ, որոնց թվում նաև պարբերաբար դիտարկվողը, թե ի՞նչ է ուզում Ադրբեջանը: Դրա շուրջ կառուցվում են տարբեր գնահատականներ, վարկածային սցենարներ, մեկնաբանություններ: Ըստ այդմ Ադրբեջանի որևէ գործողության կամ սադրանքի հետևում մեկը «նկատում» է իքսի, մյուսը՝ իգրեքի ականջները: Սա էլ գուցե ինչ որ առումով բնական է, թեև ակնհայտորեն՝ անարդյունավետ և ապակառուցողական, քանի որ հիմնականում ծավալվում է տեղեկատվա-քարոզչական այն քաոսի շրջանակում, որի վերաբերյալ էր նախորդ անդրադարձս: Իսկ այդ քաոսի ստվերում է մնում գլխավոր հարցը:
Իսկապես, շատ կարևոր է հասկանալ, արձանագրել, վերլուծել, թե ինչ է ուզում Ադրբեջանը, գնահատել իրավիճակն ու սադրանքների հնարավոր մոտիվները, սադրիչների աշխարհաքաղաքական շրջանակը և այլն: Բայց, այդ ամենից առաջ և այդ ամենից վեր է այդ գլխավոր հարցը՝ ի՞նչ է ուզում Հայաստանը, ի՞նչ ենք ուզում մենք որպես պետություն և որպես հասարակություն: Մենք ունենք մեր «ուզելիքը» հասկանալու խնդիր, թե որպես պետություն, պետականություն, թե որպես հանրային օրգանիզմ: Եվ այստեղ հարցը ամենևին մեկ բան «ուզելը» չէ, կամ նույն բանն «ուզելը» չէ:
Իհարկե, լայն իմաստով, առնվազն կանխավարկանիշային տրամաբանությամբ, բոլորս ուզում ենք մի բան՝ անվտանգ Հայաստանի հանրապետություն, անվտանգ Արցախ, զարգացող, պաշտպանված, կայուն, և այլն: Բայց, այդ ամենը հռչակագրային վերացականություն է, եթե չի ուղեկցվում իր շուրջ գոյություն ունեցող առարկայական և բովանդակային քննարկումներով, որոնք կարտացոլեն հանրային ու քաղաքական այս կամ այն խմբի հստակ դիրքորոշումների և հայեցակարգային մոտեցումների համայնապատկերը: Դա չկա, և դրա փոխարեն գերիշխում է կոնյուկտուրային հռչակագրայնությունը, որը գերազանցապես զգայականության հիմքով մանիպուլյատիվ խաղ է, որը լղոզում է Հայաստանի ցանկացած պատկեր, ընդ որում թե ներսից, թե դրսից:
Ի դեպ, դա առնվազն մեկն է այն ամենից, ինչ ուզում է, կամ կուզի Ադրբեջանը: Ավելին, կասկածից վեր է, որ սադրանքների ծրագրումը և հրահրումը Բաքուն իրականացնում է նաև այդ հանգամանքին առնչվող հաշվարկներով, ներառյալ և այն, որ որքան հաճախակի է ի ցույց դրվում Հայաստանում գոյություն ունեցող լղոզված պատկերը, այդքան առավել բարձրանում է Ադրբեջանի ագրեսիվ քաղաքականության միջազգային դերակատարների «լոյալության» հավանականությունը: Այդպիսով, թե ի՞նչ է ուզում Ադրբեջանը, մեծ հաշվով զգալիորեն պարզ է վաղուց: Անորոշության ու լղոզվածության դաշտում է այն, թե ինչ ենք ուզում մենք ինքներս, և ոչ թե Ադրբեջանից, այլ նախ և առաջ հենց ինքներս մեզանից, հետո մեր արտերկրի գործընկերների հետ աշխատանքից, ինչի արդյունավետ հանրագումարն է, որ մեզ թույլ կտա մեր պատկերացումների և ակնկալիքների տրամաբանությամբ կառավարելի դարձնել Ադրբեջանի վարքագիծը:
