Մենք մտահոգություն ունենք, որ ՀԱՊԿ-ն է ուզում դուրս գալ Հայաստանից, Երևանում մամուլի ասուլիսի ընթացքում հայտարարել է վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը, ի պատասխան հարցի, թե արդյո՞ք ՀԱՊԿ ԳՔ տեղակալի պաշտոնի քվոտայից Հայաստանի հրաժարումը ՀԱՊԿ-ից հրաժարման գործընթացի մի քայլ է: Փաշինյանը նշել է, որ ՀԱՊԿ ԳՔ-ն ավելի վաղ իրեն հարց էր տվել, որ կազմակերպությունը մտավախություն ունի, թե Հայաստանը կարող է դուրս գալ: Դրան ի պատասխան, ըստ Փաշինյանի, ինքն ասել է, որ Հայաստանն ունի մտավախություն, որ կարող է Հայաստանից դուրս գալ ՀԱՊԿ, ինչը ինքը համարում է մտահոգիչ: Այս դեպքում հարց է առաջանում, իսկ Հայաստանն ունի՞ ՀԱՊԿ-ին «պահելու» մտադրություն և քայլերի պատկերացում: Տրամաբանությունը հուշում է, որ, եթե կա մտահոգություն՝ կապված ՀԱՊԿ հնարավոր «դուրս գալու» հետ, պետք է լինի նաև այդ մտահոգությունը փարատելու գործողությունների կամ քայլերի պատկերացում, ինչ անել, որպեսզի կանխվի այդ մտահոգիչ զարգացումը:
Մինչդեռ, ինչպես ցույց է տալիս Երևանի քայլերի տրամաբանությունը, արվում են հակառակ քայլեր, ստեղծելով կամ խորացնելով պատկերացում, թե Հայաստանն է պատրաստվում հեռանալ ՀԱՊԿ-ից: Այդպիսով, կստացվի՝ համենայն դեպս ըստ Հայաստանի իշխանության գնահատականի, որ հեռանում է ՀԱՊԿ «բայց հեռանալու պատասխանատվությունը մնում է Հայաստանի վրա: Հայաստանը դեմ չէ՞ դրան՝ հրապարակավ մնալ պատասխանատվության տակ:
Չէ որ, եթե ՀԱՊԿ-ն ունի Հայաստանից «դուրս գալու» մտադրություն, այդ դեպքում դրա հնարավոր որևէ հետևանքի պատասխանատվությունը Հայաստանի վրա թողնելու համար կարող են ծավալվել բավականին վտանգավոր զարգացումներ, և այն, որ Երևանն արտահայտում է մտահոգություն՝ ՀԱՊԿ «դուրս գալու» առնչությամբ, վկայում է, որ լիովին գիտակցում է այդ հետևանքի կամ «մետաստազի», «դուրս գալու» գնի ռիսկը: Այդ պարագայում, որոշակիորեն չի համադրվում Երևանի բարձրաձայնած տրամաբանությունը՝ կատարվող քայլերի տրամաբանության հետ: Սա կարող է նշանակել, որ հրրապարակային ծավալումների ներքո, գործնականում տեղի ունեցողը ունի բոլորովին այլ տրամաբանություն, որտեղ բոլորովին էլ դուրս գալ-չգալու հարցը չէ էականը, լինի դա Հայաստանի, թե ՀԱՊԿ «դուրս գալու» հարց:
Գործնականում, այդ տրամաբանությամբ հռետորաբանության ներքո ծավալվում է թերևս բոլորովին այլ բնույթի քաղաքական գործընթաց, որը վերաբերում է առավել լայն տրանսֆորացիաների, որոնք առնչվում են եվրասիական ռեգիոնալ անվտանգության ճարտարապետությանն ընդհանրապես, և որտեղ առանցքային զարգացումները ծավալվում են Ռուսաստան-Իրան տիրույթում, ստեղծելով իրադրության բավականին զգայուն և նուրբ միջավայր:
Հայաստանի խնդիրը այդ միջավայրում մանևրի ապահովումն է, հաշվի առնելով այն, որ զարգանում է խիստ բազմաշերտ գործընթաց, ընդհուպ Չինաստանի միջնորդությամբ Իրան-Սաուդյան Արաբիա համաձայնության արձանագրում: Այդ իմաստով, Հայաստանը չունի որևէ տեղից «դուրս գալու» խնդիր, առավել ևս՝ ըստ էության չեղած տեղից, քանի որ ՀԱՊԿ որպես այդպիսին ռեգիոնում չկա վաղուց: Հայաստանն ունի խնդիր լինել այնտեղ կառուցվածքում, որը կձևավորի ռեգիոնալ անվտանգության նոր ճարտարապետությունը:
