Ինչ է կատարվել «Սուրմալու» անունը կրող երևանյան տոնավաճառում և որն է եղել աղետալի պայթյունի պատճառը, պետք է պարզի և հարցերի պատասխանը տա կատարվող քննությունը: Հանրությունը, հատկապես համացանցային հանրությունը շրջանառում է ամենատարբեր վարկածներ: Կան շատ հանրային խմբեր, որոնք առաջին իսկ պահից ձեռնամուխ են եղել աղետի վրա քաղաքական կամ այլ «խմբակային» միավորներ հավաքելու գործին, շահարկելով մարդկային ողբերգությունը: Գործ ունենք անվտանգության կանոնների խախտմա՞ն, թե՞ ահաբեկչության կամ այլ բնույթի դիտավորության հետ: Կասկած չկա, որ քննության արդյունքից հետո էլ շատ շատերը չեն հավատալու դրան և կառուցելու են «սեփական վարկածներ»: Այդպիսին են բոլոր հանրությունները, ոչ միայն մերը: Եվ բնականաբար այդ իրողության ծավալմանը նպաստում է Հայաստանում և դրա շուրջ չափազանց բարդ աշխարհաքաղաքական, ռազմա-քաղաքական, անվտանգային իրադրությունը: Միաժամանակ, վերջին ամիսներին և հատկապես շաբաթներին Հայաստանում չափազանց շատացել էին տարբեր տեղերում տեղադրված ռումբերի առկայության մասին կեղծ ահազանգերը: Ընդ որում, այդպիսիք ստացվել էին անգամ հենց տոնավաճառում պայթյունի օրը և արտակարգ իրավիճակում աշխատող հատուկ ծառայությունները, ԱԻՆ-ը, ստիպված էին էլ ավելի գերլարել ջանքն ու ռեսուրսները, նույն ժամանակահատվածում մի շարք տարբեր տեղերում առկա ռումբի կեղծ ահազանգի հետքով գնալու համար:
Մի բան անկասկած է, որ ինչ որ մի ուժ կամ ուժեր, զբաղված են Հայաստանի հասարակական-պետական կյանքը կաթվածահար անելու, հասարակությանն անընդհատ տագնապի մեջ պահելու գործով: Թերևս անկասկած է, որ այդպիսի ուժեր կան թե դրսում, թե ներսում: Նրանց նպատակները կարող են լինել տարբեր, սակայն այդ իմաստով թերևս պետք է լրջորեն խորհել հանրային արձագանքի ձևավորման մասին: Իսկ դա բավականնին բարդ գործ է, որքան էլ հեշտ լինի խոսքերով այդ ամենն անելը: Բարդ գործ է, մի շարք օբյեկտիվ և սուբյեկտիվ հանգամանքներից ելնելով, և այստեղ պահանջվում է այդ գործին ոչ միայն կառավարող մեծամասնության, հասարակական-քաղաքական մյուս բոլոր դերակատարների, այլ գորնականում յուրաքանչյուր քաղաքացու ներգրավվածություն: Յուրաքանչյյուր քաղաքացի առնվազն բարձրացնելով անվտանգության պահպանման հարցերում սեփական վարքագիծն ու պատասխանատվությունը, կարող է նպաստել ընդհանուր անվտանգոության կանոնների պահպանման արդյունավետությանը, հետևաբար նաև Հայաստանի պաշտպանվածության մակարդակի բարձրացմանը:
Պետք է խոստովանել, անկախ, թե ինչ վարկածներ կարող են շրջանառվել և ինչ բուն պատճառի հետ կարող ենք գործ ունենալ այս պարագայում, բայց Հայաստանում անվտանգության կանոնների հանդեպ ընդհուպ կենցաղում «թքած ունենալը» ըստ էության վաղուց վերածվել է «գենետիկ» երևույթի: Այն արտահայտվում է կենսագործունեության, մարդկային կյանքի գրեթե բոլոր դրվագներում: Անշուշտ, այստեղ նաև պետք է արձանագրել, որ Հայաստանում տասնամյակներ ի վեր չի եղել այդ խնդրի խորացումը կանխելուն միտված պետական քաղաքականություն, անվտանգության գիտակցություն ձևավորելու մշակված քաղաքականություն: Պետք է սկսել, ինչը պետք է ենթադրի անվտանգության կանոնների հանդեպ խստագույն վերահսկողություն և պատասխանատվության մեխանիզմներ, և միաժամանակ անվտանգության վարքագծի ձևավորմանն ուղղված, այդ գիտակցությանն ուղղված պետական քարոզչական քաղաքականություն, որում պետք է ներգրավվի հասարակական, քաղաքական ամբողջ վերնախավը, ում համար Հայաստանի անվտանգությունը համալիր կարևորություն ներկայացնող, այլ ոչ թե քաղաքական խաղարկումների ենթակա հասկացություն է:
Լուսանկարը՝ «PanARMENIAN.Net»-ի
