Հայաստանում շաքարավազը կրկին թանկացել է, ընդ որում՝ կրկին բավական զգալիորեն: Եվ կրկին շաքարավազը: Այդ ապրանքատեսակը, որի մենատեր ներկրողը պատգամավոր Սամվել Ալեքսանյանն է, հերթական անգամ է գնային ցնցում ապրում Հայաստանի շուկայում:
Կարծես թե շաքարավազային շոկը Հայաստանի տնտեսության համար դառնում է ավանդական երևույթ՝ ինչ-որ տեղ նաև խորհրդանշելով Հայաստանի տնտեսության իրական վիճակը. այն նման է շաքարավազի, որը կա, բայց մի թեթև անձրևն ու քամին բավական են քշել-տանելու համար: Այդպիսին է Հայաստանի տնտեսությունը, որն այդպիսին է դարձել նաև հենց այն բանի պատճառով, որ հայտնվել է մենատեր և օլիգոպոլ կլանների ձեռքին, բիզնեսը սերտաճել է իշխանությանն ու ձևավորել արատավոր մի շրջանաձև համակարգ, որը միայն պտտվում է, և գուցե երբեմն նաև թափով, սակայն երբեք չի շարժվում առաջ: Եթե առաջ էլ գնում է, ապա միայն իներցիայի ուժով, ինչպես պտտվող օղակը: Կամ էլ առավելապես քամու ազդեցությամբ: Եթե քամին փչում է բարեհաջող ուղղությամբ, ապա Հայաստանի տնտեսության արատավոր շրջանն առաջ է գնում կամ գլորվում: Եթե քամին սկսում է հետ փչել կամ չփչել, ապա Հայաստանի տնտեսությունը հայտնվում է տեղապտույտի մեջ և դոփում է տեղում` քաղաքացիների գլխին:
Օլիգոպոլ տնտեսական համակարգն այդպիսին է, և քրեաօլիգարխիկ կառավարման համակարգից այլ բան ակնկալելն ուղղակի միամտություն է: Բայց այդպես շարունակելն էլ հավասարազոր է պետական ինքնասպանության, քանի որ ավելի ու ավելի ակնհայտ է դառնում, որ Հայաստանում օլիգարխիայի խնդիրը դառնում է արդեն պետական անվտանգության հարց: Օլիգարխիան է դարձել պետության տնտեսական և քաղաքական համակարգի տերը, իսկ քաղաքական իշխանությունը կա՛մ վերածվում է օլիգարխի, կա՛մ դառնում է օլիգարխիայի սպասարկու: Սա պետության կործանման ուղղակի ճանապարհն է, որով Հայաստանը ներկայումս առաջ է գնում:
Եվ երբ, օրինակ, հարց է բարձրացվում Պետական եկամուտների կոմիտեի պետին փոխելու մասին, դրա շարժառիթներն ամենևին էլ անձնական չեն, թեև համապատասխան պետերն ու օլիգարխները շատ են ցանկանում հարցերը տեղափոխել հենց այդ ոլորտ՝ դրանով ինքնապաշտպանվելու համար: Պարզապես ակնհայտ է, որ ՊԵԿ կոչվող կառույցը իր օրենսդրական ֆունկցիաներից միայն ինքնանպատակ է դարձրել բյուջեի կատարողականը, իսկ թե ի՞նչ որակով, բիզնես միջավայրի վրա ի՞նչ ներգործությամբ, ո՞ւմ հաշվին է այդ ամենն արվում, ՊԵԿ ղեկավարությանը բացարձակապես չի հետաքրքրում: Արդյունքում ՊԵԿ-ն իրականում դառնում է ոչ թե հարկային վարչարարություն իրականացնող օրգան, որը ենթակա է օրենքին, այլ քրեաօլիգարխիկ կլանային տնտեսական համակարգի պահապան հրեշտակ, որը բյուջետային հավաքագրումները հռչակելով գերնպատակ և ինքնանպատակ, իրականում խեղդում է այդ համակարգից դուրս գտնվող ցանկացած բիզնես ձիրք և նախաձեռնություն, անգամ ցանկություն զբաղվել բիզնեսով:
Եվ այստեղ, իհարկե, ՊԵԿ ղեկավարության փոփոխությունը դառնում է պետական ռազմավարական խնդիր, եթե երկրի քաղաքական իշխանությունն իր գործունեության ընթացքում իր առաջ այդպիսի խնդիրներ է դնում: Այստեղ է հարցը, ոչ թե անձնական ոլորտում, ինչպես փորձում են ներկայացնել այն պաշտոնյաներն ու անհատները, որոնց գործունեությունը և պաշտոնավարումը արժանանում են խիստ քննադատության, և որոնց պաշտոնավարման նպատակահարմարության հարցն է բարձրացվում հրապարակային հանրային հարթակներում, ինչպիսին օրինակ մամուլը:
Բայց նաև միարժեք է, որ Հայաստանի օլիգոպոլ տնտեսական համակարգի կոդը միայն ՊԵԿ-ում չէ: Կոդերը շատ են և տարածված են թե՛ պետական ինստիտուտների գործունեության տեսքով, թե՛ նաև զգալի թվով ստվերային մեխանիզմների, որոնք գալիս են հաճախ փոխարինելու պետական ինստիտուտներին: Գաղտնիք չէ, որ Հայաստանում իշխանությունների սահմանադրական բաժանումը ֆիկցիա է, և իրականում պետական տարբեր օղակներ ունեն իրենց սահմանադրական լիազորությունից ավելի մեծ լիազորություններ, հարցեր են լուծում, որոնք չեն մտնում իրենց գործառնական սահմանների մեջ:
Այլ կերպ ասած՝ իրականում կա ֆիկտիվ համակարգ, և այդ համակարգից վերև կա դե ֆակտո մեկ այլ կառավարման մեխանիզմ, որտեղ ընդգրկված են ըստ էության նույն այն դեմքերը, որոնք կառավարման հրապարակային տիրույթում են, բայց բոլորովին այլ լիազորություններով: Եվ այդ ամենից բացի էլ՝ կան նաև լրացուցիչ, այսպես ասած՝ հավելյալ դեմքեր, որոնք հրապարակային համակարգում գոյություն չունեն կամ եղել են, իսկ այժմ չկան: Բայց ստվերային կառավարման առանցքում նրանց դերակատարությունը պահպանվում է ոչ թե զուտ խորհրդատվական, այլ հենց որոշումների կայացմանը մասնակցելու մակարդակով: Ահա այդ մեխանիզմներն են, որ հասցնում են շաքարավազային շոկերի, դոլարա-փոխարժեքային ցնցումների, ցունամիների, որոնք, մեծ հաշվով, ունենում են մի «էֆեկտ»` մի կլորիկ գումարով դատարկում են հասարակության գրպանն ու դատարկածը տեղափոխում մի կլորիկ շրջանակ կազմող խմբի գրպան:
Ահա այդ ամենը կոչվում է Հայաստանի Հանրապետության տնտեսություն, թեև իհարկե այդ ամենից հետո հարց է առաջանում, թե արդյո՞ք կարող է հանրապետություն կոչվել այն սուբյեկտը, որը վարում է այդպիսի տնտեսություն: