Կասկածից վեր է, որ ուկրաինական արշավից հետո ինչպես աշխարհը, այնպես էլ Հայաստանը գործ են ունենալու բոլորովին այլ Ռուսաստանի հետ: Ինչպիսին կլինի այդ Ռուսաստանը, դեռևս պարզ չէ: Հնարավոր է ներկայումս ուկրաինական ընթացքից անել որոշակի կռահումներ, սակայն գործընթացը շարունակվում է և պարզ չէ, թե այն ինչ տրանսֆորմացիաների կարող է ենթարկվել մինչև ստատիկ որևէ իրադրության հասնելը; Մի բան կասկածից վեր է, կորը Ռուսաստանի համար ինչպես էլ զարգանա՝ վեր, թե վար, միևնույն է մենք գործ ենք ունենալու հիմնավորապես այլ Ռուսաստանի հետ: Ընդ որում, առանձին հարց է որ միայն այն, թե ինչպիսի հարաբերակցության մեջ է լինելու այդ Ռուսաստանը իր մոտ և հեռու շրջապատի, աշխարհի հետ, այլ նաև այն, թե արդյո՞ք այդ Ռուսաստանում ինչպիսին է լինելու Պուտինի դիրքը, նա ի վերջո մտածելու է հեռանալու մասին, թե՞ Ռուսաստանի վերնախավը կամ հանրությունը կարող են մտածել հեռացնելու մասին: Հարցերը դրանով չեն ավարտվում բոլորովին, այլ թերևս միայն սկսում են:
Անկասկած է, որ այդպիսի հիմնավոր, խորքային փոփոխության ենթարկվող Ռուսաստանի հանդեպ էական անհրաժեշտություն է Հայաստանի ճկունությունը, հատկապես, որ մեզ համար իրավիճակը առավել անկանխատեսելի է, քան օրինակ ամերիկյան կամ այլ խոշոր հատուկ ծառայությունների և հետախուզությունների համար: Ըստ այդմ, Հայաստանում ներկայումս կարևորագույն խնդիր է դառնում կարող բոլոր ուժերի միջոցով Ռուսաստանի խնդրի հանգամանալից դիտարկումն ու այդ ուղղությամբ հետախոզտական, վերլուծական աշխատանքի իրականացումը, Հայաստանը միջնաժամկետ և երկարաժամկետ առումով առավել պատրաստ դարձելու համար:
Թերևս անկասկած է, որ անգամ դուրս գալով Ուկրաինայից պարտված կամ թուլացած, Հայաստանի հանդեպ Ռուսաստանը պահպանելու է իր «ուժը»:
Ավելին, թուլացած Ռուսաստանի հանդեպ Հայաստանին թերևս կարող է պահանջվել առավել մեծ ճկունություն, որովհետև մեծ հավանականությամբ այդ Ռուսաստանը կարող է ավելի ագրեսիվ լինել առավել թույլերի ու փոքրերի հանդեպ, քանի որ այդ Ռուսաստանի հանդեպ էլ ավելի ագրեսիվ ու հավակնոտ կարող են լինել այն խաղացողները, որոնք խոշորագույն չեն, բայց նաև մոտ են ՌԴ-ին իրենց քաշային կատեգորիայով և կարևոր խնդիրներ լուծելու համար սպասում են հենց այդպիսի Ռուսաստանի:
