Ֆրանս Պրես գործակալությունը հայտնել է, որ Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնը փետրվարի 28-ի երեկոյան մտադիր է հանդիպել Գերմանիայի Կանցլեր Շոլցի ու Եվրահանձնաժողովի նախագահ Ֆոն Դեր Լյաենի հետ: Ըստ հաղորդագրության, կքննարկվի ուկրաինական իրավիճակը, ինչպես նաև «եվրոպական սուվերենության» թեման: Այդ մատնանշումը բավականին հետաքրքիր է ու հատկանշական: Ֆրանսիայի նախագահ Մակրոնը բավականին տևական ջանք գործադրեց Ուկրաինայի շուրջ հասունացող և անխուսափելի դարձող պատերազմը կանգնեցնելու, կանխելու համար, այդ թվում բանակցելով Մոսկվա-Կիև, նաև Վաշինգտոն-Մոսկվա «հաղորդուղով»: Մակրոնի ջանքը սակայն չտվեց արդյունք և այժմ Եվրոպայի կենտրոնում ծավալվում է պատերազմ, որն ունի մեծանալու բոլոր «հնարավորությունները»:
Ֆրանսիայի նախագահը օրերս հայտարարեց, որ պետք է պատրաստվել երկարատև ճգաժամի, պատերազմի երկարատև հետևանքի: Իսկ պատերազմի մի հետևանք արդեն իսկ առկա է: ԽՍՀՄ փլուզումից հետո նոր իրավիճակում աստիճանաբար ինքնիշխանության նշաններ ցույց տվող Եվրոպան այժմ հայտնվել է ԱՄՆ ամբողջական գերակայության ներքո, որովհետև կա ռուսական ահռելի սպառնալիք և այդ սպառնալիքի հակազդեցության իմաստով Եվրոպան չունի բավարար ուժ և կարող է բախվել խնդիրների, եթե չստանա ԱՄՆ աջակցությունը: Իսկ այդ աջակցությունը բնականաբար ունի քաղաքական գին: Այդ խնդիրը հատկապես ցավոտ է Ֆրանսիայի ու Գերմանիայի համար, հաշվի առնելով, որ այդ երկրներն են Եվրամիության առաջատարները և խոշոր հաշվով նրանց վրա է կառուցված եվրոպական սուվերենությունը, ու միաժամանակ նրանք կարող են աշխարհաքաղաքական էական գործոն կամ դերակատար լինել այդ սուվերենությամբ: Եթե այն չկա, կնշանակի էապես նվազում է նաև այդ դերակատարության հնարավորությունը: Այս հարցի առումով էապես զգայուն է Ֆրանսիան, որտեղ առաջիկայում նախագահի ընտրություն է և չի բացառվում, որ Մակրոնի մրցակիցները փորձեն օգտագործել այդ հանգամանքը նրա դեմ, առաջ բերելով նրա համար խնդիրներ: Ահա այս համատեքստում հատկանշական է «եվրոպական սուվերենության» թեման քննարկելու Մակրոնի մտադրությունը: Ընդ որում, նկատելի է նաև, որ Ֆրանսիայի նախագահն այսօր էլ գործադրում է իրավիճակի հանդարտեցման ակտիվ ջանք: Նախօրեին նա հեռախոսազրույց էր ունեցել Բելառուսի նախագահ Լուկաշենկոյի հետ:
Ֆրանսիայի այս համգամանքը ուշադրության է արժանի նաև Հայաստանից, հաշվի առնելով թե հայ-ֆրանսիական առանձնահատուկ հարաբերությունը, թե պատերազմից բխող ռազմա-քաղաքական ու տնտեսական ռիսկերը նաև Հայաստանի համար: Ֆրանսիայի նախագահի հաջողությունն այդ առումով կարևոր կարող է լինել նաև Հայաստանի համար, միևնույն ժամանակ Ֆրանսիայի այդ շահագրգռությունը կարող է նպաստել այն հանգամանքին, որ որոշակի իրողությունների բերումով Հայաստանի առաջ կբացվի «եվրոպական սուվերենությամբ» մտահոգ Ֆրանսիայի և Արևմուտքի կոշտ պատժամիջոցների տակ հայտնվող Ռուսաստանի որոշակի շփումների «պահանջարկի» հեռանկար: Այդ առնչությամբ թերևս արժե հետախուզել Փարիզի և Մոսկվայի ուղղությամբ տրամադրվածությունը:
