2021 թվականի արտահերթ ընտրությունից հետո Հայաստանում հնչեց քաղաքական ճգնաժամի հաղթահարման մասին գնահատական, այդ թվում նաև քաղաքական իշխանության ճամբարից: Ընթացիկ քաղաքական իրողությունների տրամաբանության առումով այդ գնահատականը իհարկե զգալիորեն իրավացի է, թեև անգամ այդ տեսանկյունից նկատելի է իրավիճակի զարգացման մեղմ ասած ոչ արդյունավետ հեռանկարի զգալի ռիսկ: Այդ հանգամանքը իր հերթին պատճառահետևանքային կապով հարաբերվում է Հայաստանի համար առավել մեծ ճգնաժամի հետ, որ շարունակվում է արդեն թերևս երեք տասնամյակ: Եվ, եթե ընթացիկ ճգնաժամը պատերազմի հետևանք էր, ապա պատերազմն ինքը հետևանք էր Հայաստանում եղած այդ մեծ ճգնաժամի, որը շարունակվում է առ այսօր: Եվ կշարունակվի թերևս այնքան ժամանակ, քանի դեռ Հայաստանում չի ձևավորվի լեգիտիմության օրգանական բալանս, այսինքն լեգիտիմ իշխանության ու լեգիտիմ ընդդիմության առկայություն միաժամանակ: Այստեղ է Հայաստանում խորքային քաղաքական ճգնաժամի առանցքը:
Հայաստանը գործնականում հետխորհրդային երեք տասնամյակում այդպես էլ չի ունեցել շրջափուլ, երբ հանրայնորեն լեգիտիմ են թե իշխանությունը, թե ընդդիմությունը: Մեծ հաշվով, մինչև 2018 թվական լեգիտիմության ճգնաժամ ուներ իշխանությունը, իսկ 2018-ի թավշյա հեղափոխությունից հետո լեգիտիմության ճգնաժամը տեղափոխվեց ընդդիմության դաշտ: Ընդ որում, ներդաշնակ, արդյունավետ հավասարակշռությունը կարող է ապահովվել միայն երկուստեք լեգիտիմության պարագայում, այլ ոչ այն դեպքում նաև, երբ կզրոյանա կամ կնվազի քաղաքական իշխանության լեգիտիմությունը և այդ առումով թե իշխանությունը, թե ընդդիմությունը հավասարապես զուրկ կլինեն լեգիտիմությունից: Դա կլինի ոչ թե հավասարակշռություն, այլ արդեն քաղաքական նոր աղետի մեկնակետ: Ըստ այդմ, դրանից խուսափելու և Հայաստանում քաղաքական խորքային ճգնաժամը հաղթահարելու համար Հայաստանը պետք է լուծի լեգիտիմ, սոցիալական և արժեհամակարգային կայուն հենք ունեցող ընդդիմության ձևավորման խնդիր: Հայաստանում այդ խնդիրը բաց է, իսկ խորհրդարանի արտահերթ ընտրությունը ցավոք սրտի ավելի է բացել այն: Դրա պատճառով է, որ ընթացիկ առումով որոշակիորեն կայունացնելով ներքին քաղաքական իրավիճակը, որ գերթեժացել էր պատերազմի հետևանքով, խորհրդարանի արտահերթ ընտրությունն այդուհանդերձ հասարակական-քաղաքական կյանքը չի ապահովել արդյունավետության ուղենիշներով և մեկնակետերով, այլ հակառակը՝ ընդամենը կատարել է առկա խորքային խնդիրների ժամանակավոր ծածկի դեր:
Լուսանկարը՝ panorama.am-ի
