Ռուսաստանը մտահոգված է, որ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահները չեն կարողանում այցելել ռեգիոն, հայտարարել էր ԵԱՀԿ-ում ՌԴ ներկայացուցիչ Ալեքսանդր Լուկաշևիչը: Այդ այցի չկայանալու համար պատասխանատվությունը հրապարակավ դե ֆակտո ստանձնել է Ադրբեջանի նախագահ Ալիևը, որն օրեր առաջ իիր հայտարարություններից մեկում նշել էր, թե Ադրբեջանը թույլ չի տա, որպեզի Մինսկի խմբի համանախագահները զբաղվեն արցախյան հակամարտությամբ: Բաքուն, ինչպես հայտնի է, համարում է, թե լուծել է այդ հարցը պատերազմով: Իհարկե այդ պարագայում բազում հարցեր են առաջանում նույն Ալիևի և Ադրբեջանի պահվածքի, քայլերի հետ կապված, որոնցով Բաքուն ուղղակի, թե անուղղակի խոստովանում է, որ չի լուծել ոչ մի հարց էլ: Սակայն, դրանից գոնե առայժմ չի փոխվում այն հանգամանքը, որ Մինսկի խմբի համանախագահները իսկապես չեն կատարում ռեգիոնալ այց, թեև դրա մասին խոսում են սկսած դեռևս նախորդ տարվա սեպտեմբերին ու նոյեմբերին Նյու Յորքում և Փարիզում տեղի ունեցած հանդիպումներից, երբ եռյակը քննարկումներ էր ունենում Հայաստանի և Ադրբեջանի արտգործնախարարների հետ: Ավելին, մինչև Փարիզի հանդիպումը, նոյեմբերի սկզբին ըստ էության սպասվում էր ռեգիոնալ այց և ամերիկացի համանախագահ Էնդրյու Շեֆերը ԱՄՆ պետքարտուղար Էն Օլսենի հետ այցելել էր Հայաստան, սպասելով, որ այստեղ իրեն միանան նաև ռուս և ֆրանսիացի համանախագահները, ինչը սակայն տեղի չունեցավ, որովհետև վերջին պահին Բաքուն դրեց ռեգիոնալ այցի պայմաններ, որոնք էլ ընդունելի չէին հայկական կողմի համար: Դրանից հետո միայն օրեր անց տեղի ունեցավ հանդիպումը Փարիզում, որից հետո դարձյալ խոսվեց ռեգիոնալ այցի հնարավորության մասին, սական առ այսօր՝ ապարդյուն:
Անկե՞ղծ է ՌԴ մտահոգությունը, թե ոչ, բավականին բարդ է գնահատել: Բանն այն է, որ Նյու Յորքի և Փարիզի հանդիպումները, ինչպես նաև տարբեր առիթներով Մինսկի խմբի երեք համանախագահների, առաջին համանախագահ երկրների, նաև համանախագահ երեք երկրների արտաքին գործերի նախարարների հայտարարություններում ըստ էության ճանաչվոււմ է այն ստատուս-քվոն, որ կա այսօր և այն դերը, որ նոյեմբերի 9-ից ստանձնել է Ռուսաստանը: Այս իմաստով, Մոսկվան գուցե իսկապես մտահոգ է, որ չի ստացվում համանախագահների ռեգիոնալ այցը և չի ստացվում այդ իրողություններն առավել ամրագրելու հնարավորությունը:
Մյուս կողմից սակայն, ներկայումս ընթանում է չափազանց բարդ խաղ ուկրաինական ուղղությամբ, որտեղ Մինսկի խմբի երեք համանախագահ երկրները բավականին բազմաշերտ քննարկումների, բանակցության և հակադրությունների մեջ են ու կա հավանականություն, որ արցախյան իրավիճակը դարձել է այդ խնդրից ածանցվող, ըստ այդմ այդ մասշտաբում տեղի ունեցողին ենթակա: Ահա այս առումով, Բաքուն գուիցե համանախագահների ռեգիոնալ այցի առերևույթ խոչընդոտն է, այսպես ասած ֆորմալ խոչընդոտը, իսկ իրականում Բաքուն ընդամենը կարողանում է օգտվել այն բարդ իրավիճակից, որ առկա է համանախագահների միջև ավելի լայն իմաստով: Ի վերջո, անցնող մոտ կես տարվա ընթացքում Բաքուն կարծեք թե չէր կարողանում խուսափել համանախագահների հովանու ներքո որոշակի արտաքին հանդիպումներից և քննարկումներից, երբ հենց համանախագահների միջև առկա է ավելի շատ համաձայնություն կամ մոտեցումների համադրվածություն: Իրավիճակը սկսեց փոխվել, երբ սկսեց լարվել դիմակայությունը «ուկրաինական» ուղղությամբ, որտեղ կատարված են գերբարձր խաղադրույքներ:
