Թուրքիայի արտգործնախարար Մեվլութ Չավուշօղլուն հայտարարել է, որ Հայաստանի և Թուրքիայի հատուկ բանագնացների հանդիպումը տեղի կունենա Մոսկվայում: Թե երբ, Չավուշօղլուն չի ասել: Հայաստանի ԱԳՆ խոսնակը հայտարարել է, որ հանդիպման ժամանակի վերաբերյալ որևէ պայմանավորվածություն դեռևս չկա: Չավուշօղլուն հայտնել է նաև, որ Մոսկվան հանդիպման վայր դիտարկելը հայկական կողմի ցանկությունն է: Այդ հանգամանքը արտացոլում է խնդիրը, որ հայ-թուրքական հարաբերության կարգավորման աշխատանքի տեսանկյունից Հայաստանն ունի թե որպես ռիսկ, և թե որպես կատարվելիք աշխատանք, որ անխուսափելիորեն զուգահեռվելու է Թուրքիայի հետ աշխատանքին:
Խոսքը երրորդ կողմերի հետ Հայաստանի հարաբերության և այդ գործոնի հավասարակշռման մասին է, և որպես ռիսկ էլ՝ երրրորդ կողմերի բացասական ներգործության հավանական վտանգի մասին: Չավուշօղլուի հայտարարությունից հետո, որ նշանակվելու են Հայաստանի և Թուրքիայի հատուկ բանագնացներ, Բլումբերգում հրապարակվեց տեղեկությունը, որ Թուրքիան այդ քայլն անում է դեռևս հոկտեմբերին Էրդողանին ուղղված Բայդենի հորդորի համատեքստում, ձգգտելով բարելավել հարաբերությունը ԱՄՆ հետ: Այդ հանգամանքը չի հերքել թե Թուրքիան, թե Վաշինգտոնը: Եթե հայ-թուրքական հարաբերության կարգավորման ներկայիս ընթացքի «առագաստը» պարզվել է Վաշինգտոնի «քամու» շնորհիվ, ապա այստեղ առավել կարևոր է դառնում, որ հանկարծ այդ ընթացքը չբախվի ռուսական «փոթորկի»: Ահա այդ իմաստով կարևոր է դառնում, որ հայկական կողմը արդյունավետ միջավայր ապահովելու համար կարողանա նաև աշխատել ռուսական ուղղությամբ և թերևս այս համատեքստում է պետք դիտարկել հանդիպումը Մոսկվայում անցկացնելու Երևանի ցանկությունը՝ բալանսավորել Մոսկվայի ու Վաշինգտոնի միջև, ու այդպիսով մի կողմից նպաստել հայ-թուրքական գործընթացի շուրջ բարվոք մթնոլորտի ձևավորմանն ու պահպանմանը, մյուս կողմից նվազեցնել երրորդ կողմի ազդեցության անկառավարելի ռիսկը: Առավել ևս, որ Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը դեկտեմբերի 24-ի ասուլիսում փորձեց կառավարել նաև հանրային սպասումները, ազդարարելով, որ խոսքը բավականին բարդ գործընթացի մասին է և պետք չէ ունենալ արագ լավատեսական ակնկալիքներ, համարել, որ իրավիճակը բավականին հուսադրող է և տալիս է շոշափելի լավատեսության հիմք:
Չի բացառվում, որ Նիկոլ Փաշինյանը փորձեց ավելի սառեցնել հանրային սպասումները, քան կարող է լինել իրական վիճակը, սակայն դա թերևս նաև այսպես ասած ապահովագրական տրամաբանության մեջ է, որ իրադարձությունների անարդյունավետ ընթացքի պարագայում հայկական հանրությունը չունենա հիասթափություն և դրանից բխող ազդեցություն ներքին կյանքի վրա: Այդ առումով, պետք է թերևս իրապես արձանագրել առանցքային գործոններց մեկը: Եթե Հայաստանն ունի հենց Թուրքիայի հետ հարաբերության կարգավորման ուղիղ մեխանիզմի հասնելու ուղի, նպատակ, քանի որ դա անհրաժեշտություն է Հայաստանի անվտանգային միջավայրի հնարավորինս արդյունավետ կառավարման տեսանկյունից, ապա Թուրքիան Հայաստանի հարցում այդպիսի նպատակ չունի և Անկարայի համար հայ-թուրքական հարաբերությունն ավելի շուտ երրորդ կողմերի հանդեպ ունեցած նպատակների սպասարկման միջոց է: Հետևաբար, Հայաստանի համար մի կողմից հասկանալի է, որ Թուրքիայի շահագրգռությունը հարաբերական է և մեծ հաշվով չերաշխավորված, մյուս կողմից պետք է օգտագործել քաղաքական ցանկացած պահ սեփական խնդիրների լուծման կամ սպասարկման ուղղությամբ թեկուզ մեկ արդյունավետ քայլ կատարելու համար:
