Սպիտակ տունը հաստատել է, որ դեկտեմբերի 7-ին տեղի է ունենալու ԱՄՆ ու ՌԴ նախագահների հանդիպումը տեսակոնֆերանսի ձևաչափով: Կողմերն արդեն ամիսներ է, ինչ նախապատրաստում են այդ հանդիպումը, որը նախագահ Բայդենի պաշտոնավարումից ի վեր կլինի ռուս-ամերիկյան երկրորդ Վեհաժողովը:
Առաջինը հունիսին էր Ժնևում, դեմ առ դեմ ձևաչափով: Պետք է նկատել, որ մոտ ամիսների ընթացքում երկրորդ Վեհաժողովը բավականին ինտենսիվ շփում է, եթե հաշվի առնենք, որ ԱՄՆ նախագահը պաշտոնը ստանձնել է 2021 թվականի հունվարին: Թե ինչ են փոխել այդ շփումները ռուս-ամերիկյան հարաբերությունում, ՌԴ քաղաքականությունում, առայժմ վաղ է ասել, և բավականին բարդ է ասել, քանի որ անկասկած է եղած պատկերի ճնշող մեծամասնության գոնե առայժմ աներևութականությունը: Ինչ կտա երկրորդ Վեհաժողովը:
Ջո Բայդենը հայտարարել էր, որ պատրաստվում է ՌԴ նախագահ Պուտինի հետ ունենալ երկարատև քննարկում: Շրջանառվող օրակարգում առաջնայինը Ուկրաինան է, նշվում է նաև Իրանի միջուկային ծրագրի մասին, սակայն կասկած չկա, որ հարցերի շրջանակն ու առավել ևս փոխկապակցվածությունը լինելու է լայն, այդ թվում ներառելով նաև Հարավային Կովկասը, հետևաբար նաև արցախյան, հայ-ադրբեջանական խնդիրը: Ահա այդ համատեքստում Հայաստանի համար առանցքային հետաքրքրության առարկան այն է իհարկե, թե Բայդեն-Պուտին Վեհաժողովը ինչ ազդեցություն կթողնի վերջին օրերին նկատվող որոշակիորեն խնդրահարույց իրավիճակի վրա, որ հաջորդում է Սոչիի եռակողմ հանդիպմանը, արտահայտվում Ստոկհոլմում Հայաստանի և Ադրբեջանի արտգործնախարարների հանդիպման կազմակերպման ձախողումով:
Ռուս-ամերիկյան Վեհաժողովը կնպաստի Կովկասում իրավիճակի կայուն կառավարելիության միջավայրի ձևավորմա՞նը, թե՞ կբերի իրավիճակի, երբ անհամաձայնության պահպանումը կամ սրումը կարտահայտվի նաև Կովկասում: Ցավոք, շատ բարդ է լինելու այդ առումով գնահատել հանդիպումը Հայաստանից, առավել ևս ինսայդերական աղբյուրների բացակայության պայմաններում: Հարկ կլինի դիտարկել միջազգային մամուլում հնարավոր արձագանքներն ու արտահոսքը, թեև այստեղ էլ իհարկե շատ բարդ է կողմնորոշվել, թե որտեղից են գալիս մոտիվները: Հայաստանի համար անշուշտ կարևոր կլինի ընդհանուր փոխըմբռնման մթնոլորտը, առավել ևս դեկտեմբերի 9-10-ին ԱՄՆ նախագահի նախաձեռնությամբ կայանալիք ժողովրդավարության պաշտպանության առցանց միջազգային Վեհաժողովի պարագայում, որին վարչապետի մակարդակով մասնակցելու մասին հայտարարել է Երևանը: Ընդ որում, թերևս ուշադրության է արժանի այն, որ Երևանն այդ մասին հայտարարեց նոյեմբերի 16-ին՝ հարավային ուղղությամբ սահմանային հատվածներից մեկում իրադրության աննախադեպ սրման և մարտական թեժ գործողությունների օրը, ի դեպ՝ նաև ռազմական փոխօգնության պայմանագրի հիմքով Ռուսաստանին դիմելու մասին հայտարարությանը զուգահեռ: Ռուս-ամերիկյան հարաբերությունում փոխըմբռնման մթնոլորտը Երևանի համար առավել բարենպաստ ռեժիմ է արտաքին քաղաքականության հավասարակշռման աշխատանք ծավալելու համար: Այլ հարց է անշուշտ, թե Երևանը որքանով արդյունավետ կկարողանա օգտագործել այդ ռեժիմը, սակայն դրա առկայությունը կարևոր է հատկապես հետպատերազմյան այն բարդ խնդիրների փուլում, որում գտնվում է Հայաստանը: Դեկտեմբերի 7-ն այդ առումով ինչ նշանակություն կունենա Հայաստանի համար, շոշափելի կարող է դառնալ ավելի ուշ:
