«Հիմա կարող է այլ հարց ծագել. իսկ հնարավոր չէ՞ր բանակցել, որ այդ ճանապարհին ՀՀ քաղաքացիների և բեռների նկատմամբ որևէ սահմանային հսկողություն չիրականացվեր: Հնարավոր էր, բայց դրա գինը լինելու էր «միջանցքային տրամաբանությունը», կառավարության նիստում հայտարարել է վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը, խոսելով Ադրբեջանի որոշման մասին: Իսկ որոշման մասին նախօրեին հայտնել էր Հայաստանի ԱԽ քարտուղարը, նշելով, որ Բաքուն Երևանին տեղեկացրել է նոյեմբերի 11-ից Գորիս-Կապան ճանապարհի ադրբեջանական վարչական տարածք համարվող հատվածներում մաքսակետ դնելու մասին: Վարչապետ Փաշինյանը փաստացի ակնարկում է, որ Բաքվի քայլը պայմանավորված է նրանով, որ հաջողության չեն բերել Հայաստանին «միջանցք» պարտադրելու միտված քայլերը: Երևանը նախկինում հայտարարել է, որ հաղորդուղիների, ճանապարհների բացմանը դեմ չլինելով, դեմ է որևէ «միջանցքային տրամաբանության» և Նախիջևանից Ադրբեջան որևէ հաղորդակցություն պետք է տեղի ունենա սահմանված մաքսային ընթացակարգերով, ինչպես որևէ այլ երկրի պարագայում, որը հատում է Հայաստանի տարածքը տարանցիկ նպատակով: Այստեղ հաջողության չհասնելն է թերևս, որ Ադրբեջանին բերել է Գորիս-Կապանի՝ իր տարածք դիտվող մոտ 20 կմ տարածքը այսպես ասած «մաքսապատելու» որոշման:
Միաժամանակ ուշադրության է արժանի փաստը, որ Հայաստանը հայտարարել է նաև այլընտրանքային՝ Տաթև-Աղվանի-Կապան ճանապարհի ասֆալտապատումն ավարտելու, ճանապարհի պատրաստ լինելու մասին: Այլ կերպ ասած, բեռնափոխադրողները ունեն այլընտրանքային ճանապարհ, որն անցնում է բացառապես Հայաստանի տարածքով, հետևաբար առանց որևէ մաքսակետի: Այստեղ ուշադրության է արժանի մեկ այլ հանգամանք: Ինչո՞ւ է Ադրբեջանը մաքսակետի որոշում կայացնում հենց այն ժամանակ, կամ այն օրվանից, երբ Հայաստանը ավարտել է այլընտրանքային ճանապարհի ասֆալտապատումը: Ինչու՞ Ադրբեջանը չի կայացրել այդպիսի որոշում ավելի վաղ, այդպիսով խնդիր ստեղծելով և ճնշում բանեցնելով Հայաստանի վրա: Դա պայմանավորված է եղել ռուսակա՞ն միջնորդությամբ, մինչ կավարտվի այլընտրանքային ճանապարհը, թե՞ Հայաստանը կարողացել է մինչ այլընտրանքային ճանապարհի ամբողջական ավարտը ժամանակ շահել դիվանագիտական-քաղաքական քննարկումների ընթացքում, մեկընդմիշտ մերժելով Բաքվի «միջանցքային» հավակնությունները այն բանից հետո, երբ այսպես ասած պատասխան որոշումը այլևս Հայաստանը չէր դնի բեռնափոխադրումային կոլապսի առաջ, որովհետև պատրաստ է այլընտրանքային ճանապարհը: Այդպիսով հնարավոր է արձանագրել, որ Ադրբեջանի մոտ չստացվեց պատերազմում ռազմական հաղթանակից հետո Հայաստանին «տաք հետքով» «միջանցք» պարտադրելը, չնայած եղան դրան հասնելու ճնշման մի շարք փորձեր: Հայաստանը կարողացավ դիմադրել և դա թերևս վստահաբար հնարավոր է դիտարկել հետպատերազմյան ծանր ու բարդ տարվա քիչ, սակայն կարևոր հաջողություններից մեկը: Միաժամանակ սակայն, անկասկած է, որ ռազմավարական իմաստով մարտահրավերը այդ առումով չեզոքացված չէ, հետևաբար Հայաստանը կարիք ունի զարգացնել և ամրացնել թե այդ հաջողությունը, թե ընդհանրապես իր ներքին կարողությունները բոլոր առումներով, թե անվտանգային, թե տնտեսական-լոգիստիկ: Առավել ևս, երբ խոսքը վերաբերում է Սյունիքին:
