Չինաստանի արտգործնախարարը այցելություն է կատարելու Տաջիկստան, Ուզբեկստան և Ղրղզստան, կապված միջինասիական ճգնաժամի հետ, որը բռնկվել է Աֆղանստանից ԱՄՆ ու ՆԱՏՕ զինուժի դուրսբերումով: Չինաստանի արտաքին գործերի նախարարը ըստ էության անցնում է Թուրքիայի պաշտպանության նախարարի հետքով, որը այդ երկրներում էր մեկ-երկու շաբաթ առաջ: Իհարկե սա առկա իրավիճակի զուգահեռներից մեկն է, որովհետև միջինասիական գոտում ձևավորվող կամ հասունացող ճգնաժամային պատկերը շատ ավելի բազմազան է: Բայց Թուրքիայի դերն այստեղ իհարկե առանցքային է, այն իմաստով, որ Անկարան մտել է այդ ռեգիոնում հաստատվելու գործընթացի մեջ, իսկ դա Չինաստանի համար ունի էական մարտահրավերներ:
Հաստատվելով միջինասիական ռեգիոնում Թուրքիան սկսելու է ճնշումը Չինաստանի ուղղությամբ, իհարկե օգտագործելով ույղուրական հարցը: Թուրքիային այդ ճնշման հարցում անկասկած աջակցելու է Արևմուտքը, ԱՄՆ, ՆԱՏՕ, և թերևս նաև Ռուսաստանը, հաշվի առնելով այն, որ Մոսկվան ամենևին դեմ չի լինի, եթե Անկարան որոշակի լարված հարաբերության գնա Պեկինի հետ, բարձրացնելով ՌԴ գինը Չինաստանի համար: Մյուս կողմից սակայն, իրավիճակը կարող է զարգանալ տրամաբանությամբ, երբ ՌԴ գինը կարող է կտրուկ ընկնել, եթե Պեկինը որոշի Անկարայի հետ հարաբերվել ոչ թե դիմադրության, այլ պայմանավորվելու տրամաբանությամբ: Այնպես, ինչպես մինչ այժմ փորձել է անել հենց Ռուսաստանը: Այդ դեպքում Մոսկվան կարող է հայտնվել խաղից դուրս վիճակում, ընդ որում ոչ միայն միջինասիական գոտում, այլ մեծ հաշվով խաղից դուրս վիճակում առնվազն Կովկասից մինչև Չինաստան, պահպանելով դիրքերը միայն ուկրաինական ուղղության վրա, ընդ որում հնարավոր է միայն ժամանակավորապես:
Անկասկած է, որ Ռուսաստանն իր համար կենսական գոտում ստացել է թուրք-չինական ռեգիոնալ լուրջ ռազմա-քաղաքական մարտահրավեր, որին դիմագրավելը վեր է իր ուժերից: Այդ իրողությունները բավականին ռիսկեր են պարունակում Հայաստանի համար, որը գտնվելով ռուսական անվտանգության հովանոցի տիրույթում, փաստորեն կարող է հայտնվել մի վիճակում, երբ հովանոցը առնվազն չափազանց ուժեղ տատանվում է քամուց: Հետևաբար, Հայաստանի համար առանցքայինն այլևս ոչ թե հովանոցի հարցն է, այլ այն, թե որտեղից է փչում քամին և ինչ անել դրա հետ: Այդ իմաստով, Հայաստանի համար ավելի ու ավելի կարևոր է դառնում ինտենսիվ աշխատանքը Վաշինգտոնի և Պեկինի հետ, ինչի շնորհիվ անհրաժեշտ է Հայաստանը ձեռնպահ պահել Ռուսաստանի վրա ճնշման տիրույթ դիտարկելու հնարավոր սպառնալիքներից: Միաժամանակ, անկասկած հարկավոր է աշխատանքը Ռուսաստանում դյուրագրգիռ արձագանք կանխելու ուղղությամբ, որպեսզի Վաշինգտոնի և Պեկինի հետ աշխատանքը Մոսկվան չդիտարկի «հարված թիկունքից», այսինքն այդ աշխատանքի բուն նպատակը կամ մոտիվը Մոսկվան չընկալի հենց այն խնդրի տրամաբանությամբ, որը թույլ չտալու համար էլ պետք է հատուկ աշխատանք ԱՄՆ-ի ու Չինաստանի հետ:
