ԱՄՆ-ը օդային հարվածների շարք է սկսել Իրաքում և Սիրիայում իրանամետ խմբավորումների հանդեպ: Ըստ տեղեկությունների, հարվածներ են հասցվել այդ խմբավորումների հենակետերին: Մեծ հաշվով, դրանք ոչ միայն իրանամետ խմբավորումներ են, այլ դրանցում կան թերևս նաև անմիջականորեն իրանյան ստորաբաժանումներ կամ նվազագույնը՝ ինստրուկտորներ: Այլ կերպ ասած, ԱՄՆ-ը անուղղակի հարվածներ է հասցնում Իրանի մերձավորարևլյան դիրքերին:
Հատկանշական է, որ դրանք տեղի են ունենում Իրանի նախագահի ընտրությունից հետո: Այդ ընտրության արդյունքում Իրանի նոր նախագահը պահպանողական թևից է՝ Գերագույն դատարանի նախագահ Իբրահիմ Ռեիսի: Ռեիսին պատրաստակամություն հայտնեց շարունակել միջուկային գործարքի շուրջ բանակցությունը, բայց զուգահեռ արեց նաև մի քանի կոշտ հայտարարություն: Դրանց իմաստն այն էր, որ Իրանը միջուկային գործարքը կշարունակի իր պայմաններով: Հասկանալի է իհարկե, որ նորընտիր նախագահ Ռեիսին պետք է աներ այդօրինակ հայտարարություն, հաշվի առնելով ներքին ընկալումների խնդիրը: Միաժամանակ սակայն, հնարավոր է եղել է նաև արտաքին ընկալումների խնդիր և Վաշինգտոնը մի կողմից ազդակներ հղելով պատժամիջոցների մի զգալի մասի չեղարկման պատրաստակամության վերաբերյալ, մյուս կողմից նաև գործի է դնում մտրակը՝ կարկանդակին զուգահեռ, ցույց տալով, որ պատրաստ է նաև այն իրավիճակին, երբ զարգացումը ընթանում է ապակառուցողական հունով և պահանջում կոշտ քայլեր:
Իրաքում և Սիրիայում իրանամետ խմբավորումների, այլ կերպ ասած Իրանի դիրքերին ուղղված հարվածներով ԱՄՆ վարչակազմը փորձում է Թեհրանին ակնարկել, որ բանակցության ապակառուցողական ընթացքը չի բխում հենց Իրանի շահից և այդօրինակ շրջադարձը չի տա ցանկալի հետևանք, ըստ այդմ չի աշխատի ԱՄՆ հետ ավելի կոշտ խոսելու նոր նախագահի հնարավոր մոտեցումը կամ փորձը: Որքա՞ն կշարունակվի ամերիկա-իրանյան հարաբերության հարցում այդ «զիգզագը»: Այստեղ հարկ է ուշադրություն դարձնել սակայն մի հանգամանքի, որ այդ հարաբերությունն այլևս իր հեռանկարների արեալով ընդգրկում է ոչ միայն կովկաս-մերձավորարևելյան տիրույթը, այլ նաև թերևս միջինասիական՝ Կասպիցի ավազանով: Դրա վկայությունն է այն, որ Աֆղանստանից ԱՄՆ և ՆԱՏՕ զորքի դուրսբերմանը զուգահեռ, Իրանը մեծ քանակությամբ զինուժ է կենտրոնացրել Աֆղանստանի հետ սահմանին: Թեհրանի համար ըստ էության բացվում է մի նոր թեժ կամ տաք ուղղություն, որը պահանջելու է լրացուցիչ ջանք, այն դեպքում, երբ Արևմուտքի պատժամիջոցները զգալիորեն թուլացնում են այդ ջանքի հնարավորությունը և դնում Թեհրանն ԱՄՆ, թե Չինաստան ընտրության դիլեմայի առաջ:
