Բաքվի ղեկավար Իլհամ Ալիևը հայտարարել է, թե Ադրբեջանը պատրաստ է գործակցել Հայաստանի հետ, մենք հարևաններ ենք և պետք է ապրենք կողք կողքի, ու իրենք պատրաստ են դրան, չնայած տարիների հակամարտությանն ու Ադրբեջանի տարածքների 30-ամյա օկուպացիային:
Հայաստանի հետ կողք-կողքի ապրելու պատրաստ Ալիևը իր հրամանով ոչնչացնել է տալիս Արցախի օկուպացված տարածքների հայկական մշակութային ժառանգության կոթողները, նմուշները, գերեզմանները, ամեն հայկական, որպեսզի ջնջվի դրանցում հայկական հետքը: Նույն Ալիևը Հայաստանի հետ կողք-կողքի ապրելու պատրաստ լինելով, պահում է հայ ռազմագերիներին և առավելագույնս ձգում է նրանց վերադարձի հարցը, օգտագործելով որպես քաղաքական խաղաքարտ: Հայաստանի հետ կողք-կողքի ապրելու պատրաստ Իլհամ Ալիևը արդեն մի քանի օր է՝ իր զինուժը հետ չի քաշում Հայաստանի ինքնիշխան տարածքից, չնայած այն հորդորներին, որ հղում է գրեթե ամբողջ միջազգային հանրությունը, ասելով, որ Ադրբեջանը պետք է նահանջի, հեռանա Հայաստանի տարածքից: Այդ մասին խոսում է Ֆրանսիան, խոսում է ԱՄՆ-ը, Իրանը, Մեծ Բրիտանիան, Հունաստանը, Եվրոպական խորհրդարանը, Հնդկաստանը, գործնականում ամբողջ միջազգային հանրությունը, Սյունիք են այցելում Եվրամիության երկրների դեսպաններն ու ԵՄ ներկայացուցիչը հայտարարում է, որ համաձայն քարտեզների, Սև լճի մեծ մասը Հայաստանի տարածք է: Ահա այդ ամենից հետո Ալիևը խոսում է Հայաստանի հետ կողք-կողքի ապրելու պատրաստ լինելու մասին, չանելով այդ ուղղությամբ ոչ մի թե քաղաքական, թե մարդասիրական քայլ:
Բաքվի ղեկավարն անշուշտ փորձում է «գառան դիմակ» հագնել գայլի վարքագիծը ծածկելու համար, այդպիսով թերևս փորձելով մեղմել սահմանային սադրանքի հետևանքով միջազգային հանրության կոշտ արձագանքը, որն Ադրբեջանի պարագայում իսկապես անհանգստացնող է: Ալիևի համար այդ արձագանքը թերևս եղել է անսպասելի, հատկապես Միացյալ Նահանգների պարագայում: Դրա համար է նա թերևս հայտարարել նաև, թե Ադրբեջանը պատրաստ է խորացնել հարաբերությունը Նահանգների հետ: Ալիևի համար անկասկած է, որ Վաշինգտոնի դիրքորոշումն ունի առանցքային նշանակություն և այժմ նա փորձում է ասել բաներ, որոնք կնպաստեն այդ դիրքորոշումը մեղմելուն: Ավելորդ է խոսել այն մասին, որ Հայաստանը դա չպետք է թույլ տա, ինտենսիվ դիվանագիտական աշխատանքով ապահովելով Վաշինգտոնի դիրքորոշման շարունակելիությունը և անփոփոխությունը, ավելին՝ հետագա կոշտացումը: Եվ, էլ ավելին, Հայաստանի համար այդ խնդիրը չունի լոկ սահմանային կոնկրետ իրավիճակը հանգուցալուծելու իմաստ կամ նպատակ: Ակնառու է, որ այդ առանձին դրվագները ռեգիոնալ նոր իրավիճակի կառավարման դիվանագիտական-քաղաքական և ռազմա-քաղաքական պայքարի շղթայի բաղկացուցիչներ են, ըստ այդմ Երևանի համար դիվանագիտական խնդիր է կոնկրետ հարցի առնչությամբ ձևավորված դիրքորոշումները կապիտալիզացնել ընդհանրապես ռեգիոնալ դիրքային պայքարի նոր փուլի համար: