Ռուսաստանի արտգործնախարար Լավրովի ադրբեջանական այցը ըստ էության շրջանցեց Արցախի կարգավիճակի թեման, թեև Լավրովը Ալիևի հետ հանդիպմանը խոսել էր Լեռնային Ղարաբաղի տարածաշրջանում սահմանների ճշգրտման բարդ խնդիրների մասին: Լավրովի այդ հայտարարությունը անշուշտ առաջացնում է հարցեր, թե ի՞նչ սահմանների մասին է խոսում ՌԴ արտգործնախարարը: Եթե խոսքը իրապես Լեռնային Ղարաբաղի սահմանների մասին է, ապա այդ խոսակցությունն անշուշտ ողջունելի է, որքան էլ Ռուսաստանը խուսանավում է կարգավիճակի հարցի մասին բարձրաձայն հիշատակումներից: Որովհետև, սահմաններն ինքնին նշանակում են կարգավիճակ՝ բաց, թե փակ տեքստով: Բայց, եթե Լավրովը խոսում է Հայաստան-Ադրբեջան սահմանների մասին, մասնավորապես Սյունիքում առաջացած նոր իրողությունների վերաբերյալ, ապա այստեղ արդեն նրա հայտարարությունը ստանում է բոլորովին այլ համատեքստ, որովհետև Հայաստանն ու Ադրբեջանը միջազգայնորեն ճանաչված պետություններ են և նրանց միջև սահմանների հարցը ՌԴ արտգործնախարարի իրավասությունից դուրս է, համենայնդեպս քանի դեռ այդ պետություններից որևէ մեկը Լավրովին չի դիմել այդ հարցով զբաղվելու պաշտոնական առաջարկով:
Հատկանշական է, որ Լավրովի հետ հանդիպմանը Ալիևն էլ խոսել է սահմանների մասին, սակայն տողատակով, հայտարարելով, որ ՌԴ խաղաղապահները Ադրբեջանի տարածքում են: Արդյո՞ք դա նշանակում է, որ Լավրովը այդուհանդերձ շոշափում է հենց ԼՂ սահմանների հարցը, ինչին էլ հակադարձում է Ալիևը, այսպես ասած չընդունելով, որ կա ԼՂ սահմանի օրակարգ: Մի բան ակնառու է, որ Ռուսաստանի արտգործնախարարի Բաքու այցը վկայում է Ռուսաստանի և Ադրբեջանի միջև ոչ այնքան ներդաշնակ հարաբերության մասին և ակնառու է, որ կան փոխադարձ պայմաններ, որոնք կողմերի համար ընդունելի չեն: Դա թերևս նշանակում է, որ Լավրովի Երևան կատարած այցի շրջանակում էլ Երևանն է իր հերթին դրել որոշակի պայմաններ, որոնք Ռուսաստանի արտաքին գործերի նախարարը իր հետ «տարել» է Բաքու: Հարցն այն է, թե Երևանից «տարած» պայմանները որքանով են համահունչ Մոսկվայի մոտեցումներին՝ ինչը կնշանակի, որ Երևանն այդ իմաստով եղել է ընդամենը «տարանցիկ» գոտի, և որքանով է Մոսկվան պարզապես անկարող եղել Երևանում հաղթահարել այդ պայմանները: Այդ հանգամանքները իրենց հերթին խոսում են թերևս այն որոշակի էֆեկտի մասին, որ իրադրության վրա ազդեցությամբ ունենում է Մինսկի խմբի մյուս երկու համանախագահների՝ ԱՄՆ ու Ֆրանսիայի դիրքորոշումը, մասնավորապես Արցախի կարգավիճակի և տեղահանվածների խնդիրների վերաբերյալ, ինչը որոշակիորեն խառնում է թե Լավրովի, թե Ալիևի պլանները: Ըստ ամենայնի, Ալիևի դժգոհության պատճառը նաև այն է, որ Ռուսաստանը Ադրբեջանի և Թուրքիայի հետ սկսել է աշխատել մեկ ձեռքով, մյուսը փորձելով ազատել Մինսկի խմբի համանախագահների հետ աշխատանքի անհրաժեշտության համար: Իսկ այդ անհրաժեշտությունը թելադրվում է անշուշտ ոչ միայն արցախյան գոտիով, այլև Ուկրաինայից մինչև Կենտրոնական Ասիա:
