Արցախի հարցի բանակցային գործընթացի վերականգնման հիմքում պետք է լինի Արցախի ժողովրդի ինքնորոշումը, Արցախի կարգավիճակի հարցը նվազագույնը այն սահմաններում, որում ինքնորոշվել է Արցախի ժողովուրդը: Երևանի այդ դիրքորոշումը մայիսի 6-ին ՌԴ արտգործնախարարի հետ համատեղ ասուլիսում ներկայացրել է Հայաստանի արտգործնախարարի պաշտոնակատար Արա Այվազյանը: Բանակցային գործընթացի վերականգնման մասին խոսակցությունը սակայն բավականին մշուշոտ է: Մինսկի խմբի համանախագահների մակարդակով արվել է արդեն երկրորդ հայտարարությունը, միևնույն ժամանակ սակայն նրանցից մեկը՝ Ռուսաստանի արտգործնախարար Լավրովի մակարդակով հայտարարում է, թե պետք չէ «քաղաքականացնել» նոյեմբերի 9-ից հետո տեղի ունեցող գործընթացը:
Ինչպես նկատեցի նախօրեին, գուցե այդ հայտարարությունը ՌԴ համար տակտիկական բնույթի է, որպեսզի այսպես ասած «չխրտնեցնի» Բաքվին ու Անկարային: Հնարավոր է նաև, որ Մոսկվան Արցախի կարգավիճակի և տեղահանվածների խնդրի մասին Վաշինգտոնի ու Փարիզի հայտարարությունների առնչությամբ ունի մտավախություն և կասկած, որ դրանք կարող են լինել Բաքվի ու Անկարայի հետ ԱՄՆ ու Ֆրանսիայի պայմանավորվածության տողատակով, այսինքն հարցադրումներ, որոնք Բաքվին ու Անկարային կարող են մղել պայմանավորվածությունների, փոխելով իրավիճակը: Այդ ամենում սակայն Երևանի խնդիրը թերևս անփոփոխ է, այն իմաստով, որ պետք է ձևավորել քաղաքական գործընթացում հայկական դիրքերը, մտածել և մշակել դրանց ճարտարապետությունը: Խոսքը բնականաբար ռազմական դիրքերի մասին չէ, այլ քաղաքական, որովհետև ռազմական դիրքերի ամրության հարցն առաջնահերթ է ինքնին:
Երևանը, Ստեփանակերտի հետ մեկտեղ պետք է կառուցի նոր գործընթացում իր դիրքերը, որոնց հիմքում պետք է անբեկանելի լինի հայկական իրավունքի: Երբ կմեկնարկի բանակցային գործընթացը Մինսկի խմբի համանախագահության շրջանակում, կախված չէ միայն Հայաստանից և անորոշ է, սակայն մեր դիրքերի, բանակցային տրամաբանության ճարտարապետությունը կախված է մեզանից և այն պետք է մշակվի, հաշվի առնելով նաև նախորդ փուլի, այսինքն անցնող քառորդ դարի սխալները: Իսկ դրանք եղել են բավականին ակնառու: Դրանց համար մեղադրանքներ ներկայացնելու հիմք կամ անհրաժեշտություն ներկայումս չկա, ի վերջո հետին թվով գնահատելը բավականին դյուրին է, սակայն կա անհրաժեշտություն ախտորոշել անցնող փուլն ու գիտակցել դրանում թույլ տրված բացթողումներն ու սխալները, և թերևս դրանցից առանցքայինը: Պատերազմի իր համար հաղթական արդյունքից հետո հայկական կողմը բանակցային դիրք է կառուցել մի ճարտարապետությամբ, որտեղ տարածքների նկատմամբ Ադրբեջանի իրավունքը ճանաչվել է, իսկ ահա դրա դիմաց այդպես էլ չի ամրագրվել հայկական որևէ իրավունք, հավասարազոր շեշտադրումով: Դրանից է «բռնվել» ադրբեջանական կողմն ու աշխարհաքաղաքական վերափոխումներին զուգահեռ ամրացրել իր դիրքերը, Հայաստանին դնելով բավականին հակասական և փակուղային իրավիճակներում: Հայկական կողմի նոր ճարտարապետության հիմքում պետք է լինի հայկական իրավունքի ամրագրումը, գործնականում բացառելով ադրբեջանական որևէ իրավունքի դիտարկում: Դա բոլորովին արմատական դիրքորոշում չէ, առավել ևս այն պատերազմից հետո, որ պարտադրվեց Արցախին ու Հայաստանին թուրք-ադրբեջանական ահաբեկչական ռեսուրսով: Արմատականությունը դա էր, ըստ այդմ հայկական իրավունքը դառնում է միարժեք անհրաժեշտ ինքնապաշտպանության տարր, որը պետք է քննարկվի և օրակարգ բերվի առանց որևէ այլ կապակցվածությունների: