Մի քիչ շեղեմ ձեզ հույժ արդիական թեմաներից՝ “արտահերթ ընտրություններ” և այլ պարտադրված օրակարգերից դեպի Հայաստանի իրական խնդիրներ, եթե, իհարկե, թույլ տաք նման հանդգնություն:
Ինչո՞ւ է անխուսափելի քննարկել հայ-թուրքական հարաբերությունների թեման:
Խոստացածս ծավալուն անդրադարձը թեմային: Զգալի մասը խմբագրելուց կրճատել եմ: Ամբողջական հոդվածի հղումը մեկնաբանության մեջ:
Մեջբերումներ էստեղ չեմ դնում, որ խոսակցությունը ծավալվի բուն հոդվածի ոչ թե գրառման մեջ առանձնեցված թեմաների շուրջ:
Այդուհանդերձ բովանդակությունը կետերով:
1. Ինչ չպետք է լինի հայ-թուրքական հարաբերությունների թեման: Չպետք է լինի սահմանի բացման, առևտրի և ժողովուրդների հաաշտեցման մասին:
2. Ինչո՞ւ չենք կարող անտեսել հայ-թուրքական խնդիրը, և ինչու այն այժմ առավել կարևոր և էական: Պատասխան 8 կետով:
Հոդվածը նվիրում եմ Փետրավայն ապստամբության 100 ամյակին՝ հանւոն Հայաստանի անկախության պայքարի այդ վերջին անհույս առկայծման մեջ զոհվածների հիշատակին, որոնց մեծ մասը տաճկահայեր էին: Նրանց պայքարն անիմաստ չանցավ, քանի որ հետագայում այն դարձավ դրոշ ու ձգողական կետ Հայաստանի անկախության մասին բոլոր երազողների և այսօր էլ դեռ երազողների համար:
Հ.Գ: Մյուս թեմաներով կփորձեմ նորից ակտիվանալ վաղվանից:
Հոդվածի հղումը, կրկնեմ, մեկնաբանության մեջ:
