Պետական պահպանության ծառայությունն ԱԱԾ կառուցվածքից անջատելու և վարչապետի ենթակայություն տեղափոխելու օրենսդրական նախաձեռնությունը, որը պատկանում է «Իմ քայլը» մեծամասնությանը, Հայաստանում դիտարկվում է ներքաղաքական ճգնաժամի ֆոնին և գնահատվում դրանից բխող մոտիվների համատեքստում:
Ըստ այդմ՝ տարածված է այն դիտարկումը, որ վարչապետն այդպիսով փորձում է ուժային բլոկում բարձրացնել անձնական ազդեցությունը: Այդ դիտարկումն անշուշտ ունի տեղ՝ հատկապես նկատի առնելով այն, որ արմատական ընդդիմություն-նախկին համակարգը բավականին բաց ռեժիմով անգամ աշխատում է ուժային բլոկում, այսպես ասած, ապստամբություն առաջացնելու ուղղությամբ՝ այդ հարցում ակնկալելով նաև օգտագործել նախկինից եկող հարաբերություններ ու կապեր: Բայց արդյոք բլոկի առանձին վերցրած մի կառույց ԱԱԾ ենթակայությունից վարչապետի ենթակայություն տեղափոխելը էակա՞ն գործոն է արմատական ընդդիմության այդ փորձերին հակադարձելու իմաստով: Ի վերջո, եթե ուժային բլոկը ապստամբում է՝ այսպես ասած, ապա հազիվ թե այդ հարցում արգելակող դեր խաղա ֆորմալ ենթակայությունը: Ի վերջո, ԱԱԾ-ն, ոստիկանությունը կառույցներ են, որոնք այսօր էլ վարչապետի բավականին մեծ ենթակայության ներքո են, ինչը անգամ սուր քննադատության էին արժանացնում ընդդիմադիր ուժերը դեռևս պատերազմից առաջ ներքաղաքական գործընթացներում: Ի վերջո, դրանք էին նաև կազմում «Սերժ Սարգսյանի կոստյում» Սահմանադրությունը կամ գերվարչապետական գնահատականի հիմքը: Հետևաբար Պետական պահպանության ծառայության անջատումը ԱԱԾ կառուցվածքից և փաստորեն նոր ուժային գերատեսչության ստեղծման նախաձեռնությունը պայմանավորված է թերևս այլ նկատառումներով և նպատակներով: Ընդ որում, վարչապետի անձնական անվտանգության հանգամանքն էլ այստեղ թերևս ավելի շատ առերևույթ նկատառում է:
Բանն այն է, որ Պետական պահպանության ծառայությունը չի կարող անվտանգության ապահովման հարցում գործել առանց ԱԱԾ-ի և ոստիկանության հետ սերտ աշխատանքի: Հետևաբար այստեղ չի կարող լինել ԱԱԾ-ի հանդեպ անվստահության հարց: Ըստ ամենայնի, փոփոխության նպատակադրումն ունի ավելի երկարաժամկետ և լայն, համակարգային հեռանկար: Մասնավորապես, նախ՝ ԱԱԾ ռեֆորմացիա, այն իմաստով, որ Ազգային անվտանգության ծառայությունն ունի գործառույթների որոշակի թեթևացման, օպտիմալացման և, դրանով հանդերձ, արդյունավետության բարձրացման անհրաժեշտություն: Այդ մասին Հայաստանում խոսվում է տարիներ շարունակ: Ընդ որում, դրա մասին է վկայում նաև միջազգային փորձը, որտեղ, օրինակ, պետությունների ղեկավարների անվտանգության ապահովման անմիջական գործառույթը իրականացվում է հենց առանձին կառույցներով, որոնք ենթակա չեն ԱԱԾ-ին:
Հայաստանում ԱԱԾ-ի վրա է դրվել շատ բան, ինչը էապես ազդել է կառույցի էֆեկտիվության վրա: Առավել ևս այն պարագայում, երբ Հայաստանն ունի իսկապես ինքնիշխան պետությանը բնորոշ հատուկ ծառայության համակարգի հասնելու խնդիր: ԱԱԾ գերբեռնումը անշուշտ պայմանավորված է եղել քաղաքական խնդիրներով, որ ունեցել է նախկին կառավարող համակարգը, որտեղ ԱԱԾ-ն եղել է քաղաքական գործիքներից մեկը: ԱԱԾ գործառույթների բեռնաթափումը կարող է ստեղծել հատուկ ծառայության աշխատանքի արդյունավետության բարձրացման և զարգացման նոր նախադրյալ և հեռանկար: Ինչպես դա կօգտագործվի՝ իհարկե, այլ հարց է, քանի որ ինքնին բեռնաթափումը հարցի լուծում չէ, այլ, կրկնենք՝ ընդամենը նախադրյալ:
Միևնույն ժամանակ, ԱԱԾ համակարգից ՊՊԾ առանձնացումը բազմազանեցնում է ուժային բլոկում հակակշիռների համակարգը: Իսկ այդ իրողությունը արդեն էական նշանակություն է ստանում ոչ միայն կառավարման էֆեկտիվությունը բարձրացնելու, այլ նաև անուղղակիորեն իշխանության քաղաքական էֆեկտիվության տեսանկյունից:
