«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է քաղաքագետ Կայծ Մինասյանը:
– Միավորված ազգերի կազմակերպության Անվտանգության խորհուրդը քննարկել է իրավիճակը Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության գոտում։ Ինչպե՞ս եք գնահատում այս քննարկումը, և որևէ ազդեցություն այն կարո՞ղ է ունենալ, թե՞ ոչ։
– ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդը միանգամայն օրինական է Արցախի գործը զավթելու համար: Այն պահից, Երբ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի երեք մշտական անդամ երկրներ ընդգրկող Մինսկի խմբի համանախագահությունը զբաղվում է Արցախի խնդրով, դա նաև Թուրքիայի և Ադրբեջանի վրա ճնշում գործադրելու միջոց է, այս երկու պետությունների, որոնք պատերազմ սկսեցին սեպտեմբերի 27-ին: Դա նաև ցույց է տալիս իրավիճակի հրատապությունը: Այն ամենը, ինչը կարող է գնալ խորհրդատվական մեխանիզմի որոնման ուղղությամբ՝ ամրապնդվելու կամ ստեղծվելու համար, միայն ողջունելի է: Այնուամենայնիվ, միջազգային հանրությունը ստիպված կլինի հրապարակել ուժեղ և միանշանակ տեքստ կողմերին բանակցությունները պարտադրելու համար: Եթե այս խորհրդակցության արդյունքը չհամընկնի իրավիճակի ծանրությանը, ապա պատերազմը ոչինչ չի դադարեցնի: Ոչինչ:
– Փաշինյանն ու Ալիևը հայտարարել են, որ պատրաստ են դեմ առ դեմ հանդիպման։ Ի՞նչ կարելի է ակնկալել այդ հանդիպումից։
– Հուսով եմ՝ երկու նախագահները համաձայնության կգան սկզբունքների շուրջ, բայց ես մեծ կասկածներ ունեմ: Արցախի կանոնադրությունն արգելափակում է բանակցությունները: Ալիևը չի ցանկանում լսել այդ մասին, իսկ Փաշինյանը ցանկանում է դա պարտադրել: Եթե Ալիևը հրաժարվի ցանկացած փոխզիջումից, Հայաստանը այլընտրանք չի ունենա, քան ճանաչել Արցախի անկախությունը: Այդ ժամանակ դա կլինի ամենալարված պատերազմը: Մենք պետք է պատրաստվենք դրան: Համոզված եմ, որ հայերը պատրաստվում են դրան: Կարևոր է թույլ չտալ, որ ձեզ գերակշռեն հույզերը, պաթոսը և վախը: Ահա թե ինչ կցանկանար Անկարա-Բաքու տանդեմը՝ վախեցնել հայերին և կոտրել նրանց բարոյականությունը: Բայց նրանց դա չի հաջողվի, քանի որ 1915 թվականը չէ: Հայը փոխվել է: Նա հասուն է, պատասխանատու և ինտեգրված աշխարհի մարտահրավերներին: Մենք քայլում ենք մեր երկու ոտքերի վրա և անդորրով նայում դեպի ապագա:
– ԵՄ-ում չի անցնում ԵՄ անդամ պետություն հանդիսացող Հունաստանի առաջարկը` պատժամիջոցներ սահմանել ԵՄ-ին չանդամակցող Թուրքիայի դեմ։ Դեմ են Հունգարիան, Իտալիան, Իսպանիան, Մալթան և Գերմանիան։ Սա նշանակո՞ւմ է արդյոք, որ միջազգային հանրությունը այդպես էլ ադեկվատ չի գնահատում իրավիճակը։
– Սա ապացուցում է, որ Եվրամիությունը չի խոսում միաձայն, և որ այն քաղաքականապես ուժեղ չէ: Մենք պետք է մերձենանք եվրոպական պետություններին, որոնք համաձայն են Հունաստանի հետ, և դիտարկենք ավելի խորը համագործակցություն բոլոր մակարդակներում, այդ թվում՝ ռազմական: Ռուսաստանը մտածում է՝ արդյոք ՆԱՏՕ-ի երկրները կմիջամտե՞ն, եթե Մոսկվան հարվածի թուրք-ադրբեջանական առաջնագծին: Անձամբ ես կարծում եմ, որ Էրդողանն այնքան մեկուսացած է Եվրոպայում, որ ՆԱՏՕ-ի երկրները կարող են չաջակցել նրան, իսկ Անկարան դժվարությունների մեջ է:
