ԱՄՆ Ներկայացուցիչների պալատ նախաձեռնություն է բերվել, որի հեղինակները՝ դեմոկրատական շրջանակներից, պահանջում են Թուրքիան հեռացնել ՆԱՏՕ-ից: Պատճառը այն գործողություններն են, որ Անկարան իրականացնում է Արցախի դեմ սանձազերծված պատերազմով:
Բարոյական հարթության վրա ԱՄՆ Կոնգրես բերվող նախաձեռնությունն անշուշտ շոյում է մեր՝ հայերիս ականջը: Բայց պետք է թերևս բավականին հստակ ձևակերպել խնդիրը: Իսկ խնդիրը տվյալ պարագայում Թուրքիան Կովկասից, ոչ թե ՆԱՏՕ-ից հեռացնելն է: Ըստ այդմ հարց է առաջանում՝ Թուրքիան ՆԱՏՕ-ից հեռացնելու հարցով հնարավո՞ր է հեռացնել Թուրքիան Կովկասից: Պատասխանը այնքան էլ հուսադրող չի կարող լինել՝ հաշվի առնելով առնվազն այն, որ Թուրքիան ՆԱՏՕ-ից հեռացնելու նախաձեռնությունը, մեղմ ասած, ունի անցնելու շատ երկար ճանապարհ, նախքան տեսականում հավանության արժանանալն ու հետո քաղաքական իրողության վերածվելը: Ըստ այդմ, գործ ունենք մեծ հավանականությամբ ավելի շուտ տրանսպարանտային, քան իրական քաղաքական նախաձեռնության հետ: Այն ոչ մեկին իհարկե չի խանգարում գուցե, բայց անշուշտ չի էլ օգնում:
Ըստ այդմ՝ հարկավոր է այդ համատեքստում քննարկել գործնական քայլեր, որոնք հնարավոր է անել Անկարան Կովկասից հեռացնելու ուղղությամբ: Ինչ խոսք, Դեմոկրատական կուսակցության ներկայացուցիչների հնարավորությունն այդ առումով սահմանափակ է՝ նրանք գործադիր իշխանություն չունեն, Կոնգրեսում էլ մեծամասնություն չեն: Սակայն թերևս ավելի կարևոր է առարկայորեն ձեռնամուխ լինել հայ ժողովրդի պայքարի աջակցությանը իրական դաշտում՝ գործի դնելով նաև այդ կուսակցության միջազգային հնարավորություններն ու ռեսուրսները, այդ թվում՝ ֆինանսական: Հնչում է տարօրինակ կամ աներևակայելի՞: Գուցե, բայց եթե ավելի հնչեղ է Թուրքիան ՆԱՏՕ-ից հեռացնելու նախաձեռնությունը, ի՞նչ օգուտ դրանից, առնվազն Հայաստանին ու Արցախին, որոնք շատ կոնկրետ կռիվ են տալիս Թուրքիայի դեմ:
Ավելին, Թուրքիայի միջոցով ՆԱՏՕ-ն կազմաքանդելը այն էր, ինչ տարիներ ի վեր ձգտում է պուտինյան Ռուսաստանը, և ինչը նաև մեծ հաշվով այն նպաստող գործոններից էր, որը Թուրքիային թույլ տվեց դառնալ գործոն:
