«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ամերիկագետ Սուրեն Սարգսյանը։
– Պարոն Սարգսյան, ԱՄՆ-ում սպասվում են ընտրություններ, և երևի թե սա է նաև պատճառը, որ Միացյալ Նահանգները մեծ ուշադրություն չի դարձնում ղարաբաղյան ճակատում պատերազմական գործողություններին։ ԱՄՆ-ի դուրս մղվելն այս պրոցեսից ի՞նչ վտանգներ է պարունակում։
– Ինչքան էլ ընտրություններ լինեն, ԱՄՆ-ում պետական մարմիններն աշխատում են, այդ թվում՝ Պետդեպարտամենտն ու հատուկ դեսպանը, որը հենց այս հարցերով էլ զբաղվում է։ Այնպես որ՝ չեմ կարծում, թե սառեցված վիճակ է, կամ չեն հետաքրքրվում։ Իհարկե, հիմա առաջնահերթությունն ընտրություններն են, բայց օրերս Ֆրանսիայի ու Ռուսաստանի նախագահների հեռախոսազրույցի արդյունքում որոշում ընդունվեց, որ Մինսկի խմբի նախագահները եռակողմ հայտարարությամբ հանդես գան, այդ թվում՝ ԱՄՆ նախագահ Թրամփը։ Այդ հայտարարությունն էլ երեկ արդեն եղավ։
– Եթե ընտրություններ չլինեին, ԱՄՆ-ի հետաքրքրությունն ավելի մե՞ծ կլիներ։
– Չեմ կարծում, որ էական փոփոխություն կլիներ։ Իհարկե, ամեն ինչ պտտվում է ընտրությունների շուրջը, բայց եթե Թրամփի կողմից այս պահին ոչինչ չի ասվում, ապա դա ներքաղաքական պրոցեսների պատճառով է, զարմանալի բան չկա, իսկ եթե Թրամփը փորձի ինչ-որ միջնորդական ջանքեր գործադրել, որպեսզի կողմերը նստեն բանակցությունների սեղանի շուրջ, գուցե դա էլ իր նախընտրական քարոզարշավի տրամաբանության մեջ օգտագործի։
– Մյուս թեկնածուի՝ Ջո Բայդենի հայտարարություններն ինչքանո՞վ են օգնում։
– Բնականաբար, Թրամփի նախընտրական շտաբը ուշադրությամբ հետևում է Բայդենի հայտարարություններին ու փորձում կոնտրբալանս պահել ու հայտարարությամբ հանդես գալ, որպեսզի Բայդենն առաջ չանցնի։ Չեմ բացառում, որ Բայդենի հայտարարությունների ֆոնին Թրամփն էլ ինչ-որ հայտարարություններ անի։
– Զուտ մրցակցայի՞ն հիմքով։
– Այդ թվում՝ մրցակցային։
– Թուրքիայի ներգրավվածությունն այս պատերազմին Միացյալ Նահանգներին չի՞ հետաքրքրում։
– Բնականաբար, մեր տարածաշրջանում ցանկացած զարգացում հետաքրքրում է Միացյալ Նահանգներին, մանավանդ, որ դրանք տեղի են ունենում Իրանին շատ մոտ։ Դա լրացուցիչ մտահոգության տեղիք է տալիս։
– 2016 թվականին ռուսական կողմի ակտիվ ջանքերով հրադադար հաստատվեց, ինչո՞ւ է հիմա Մոսկվան պասիվ՝ ըստ Ձեզ։
– Անկեղծ ասած՝ դժվարանում եմ պատասխանել, գուցե հանրային դաշտում չեն աշխատում, փակ դիվանագիտական խողովակներով են աշխատում։
– Բարեկամ երկրների ցանկն այս պատերազմի ընթացքում մեծանում է, նկատի ունեմ Ֆրանսիայի անթաքույց աջակցությունը։ Սա հակաթուրքակա՞ն գործոնով է պայմանավորված։
– Նախևառաջ՝ հակաթուրքական պրոցեսներով։ Երկրորդը՝ Թուրքիան ներգրավել է նաև ահաբեկչական խմբավորումների ներկայացուցիչների, իսկ դա տարբեր երկրների համար խնդրահարույց է, մասնավորապես՝ Ֆրանսիայի, որը տարբեր ժամանակահատվածներում իր վրա զգացել է ահաբեկչության հետևանքները։ Այս հանգամանքները չափազանց կարևոր են առաջադեմ մարդկության համար, և սա Ադրբեջանի համար ավելի շատ գլխացավանք է, քան հարց լուծելու միջոց։
