Որքան Հայաստանում մոտենում է ամռան ավարտը, այնքան հաճախակիանում են հարցադրումները և հարցումները թեժ քաղաքական աշնան հավանականության մասին: Այդ թեժությունը խոստացել են զանազան ընդդիմադիր խմբեր և ուժեր, առավելապես նախկին կառավարող համակարգի շրջանակից կամ դրա հետ ասոցացվող: Ինչքան է այդ հավաստիացման հավանականությունը, կամ որոնք են հիմքերը, որոնք թույլ են տալիս խոսել այդ մասին կամ կանխատեսել, եթե, իհարկե, թույլ տալիս են: Նախ անհրաժեշտ է արձանագրել այն, որ ներկայիս տեղեկատվական միջավայրը՝ իր տեխնոլոգիական մատչելիությամբ և բազմազանությամբ, թույլ է տալիս առնվազն ստեղծել թեժության իմիտացիա: Մեծ հավանականությամբ, թեժ քաղաքական աշնան խոստումները հիմնականում կառուցվում են հենց այդ հաշվարկի վրա, որ հնարավոր կլինի հասնել թեժության իմիտացիայի, օգտագործելով տեղեկատվա-քարոզչական այն ռեսուրսները, որ կան նախկին կառավարող համակարգի տրամադրության տակ: Իսկ դրանք բավականաչափ են, և ավելին՝ ներկայիս հարաբերակցությունը՝ ի տարբերություն նախահեղափոխական շրջանի, այն է, որ, այսպես ասած, ոչ իշխանությունը կամ ընդդիմությունը ունի շատ ավելի մեծ տեղեկատվա-քարոզչական ռեսուրս, քան կառավարող մեծամասնությունը: Դա, իհարկե, պայմանավորված է այն հանգամանքով, որ նախկին կառավարող համակարգն ունի բավականաչափ տնտեսական և ֆինանսական ռեսուրս, ինչը թույլ է տալիս ստանալ տեղեկատվա-քարոզչական առավելությունը։ Իհարկե, այդ առավելության համար լոկ ֆինանսական ռեսուրսը չէ, որ ունի նշանակություն, ի վերջո, շատ կարևոր է նաև զուտ մասնագիտական և ինտելեկտուալ ներուժը, քաղաքական մտածողությունն ու փորձառությունը:
Այդ իմաստով, սակայն, կառավարող մեծամասնությունը ոչ միայն դեռևս համարժեք չէ եղած մարտահրավերներին, այլև հակառակը՝ կան բազմաթիվ պաշտոնյաներ, անձինք և խմբեր, որոնք, կամա թե ակամա, ռեսուրս են դառնում հենց հակառակ թիմի քարոզչական մարտավարության և ներուժի համար, ոչ թե նպաստում սեփական թիմի տեղեկատվա-քարոզչական կենսունակությանն ու մրցունակությանը: Այդ իմաստով, կառավարող մեծամասնությունն առայժմ նստած է երկու, այսպես ասած, «կրիայի» վրա՝ հանրային վստահության դեռևս շարունակվող մեծ պաշար, և գուցե էլ ավելի մեծ անվստահություն նախկին կառավարող համակարգի նկատմամբ, ինչը թույլ չի տալիս այդ համակարգին իրացնել տեղեկատվա-քարոզչական մրցակցության առավելությունը: Առաջիկա աշնան այդ հարաբերակցությունը կպահպանվի և դա նշանակում է, որ աշունը, մեծ հաշվով, թեժ կարող է լինել առավելապես տեղեկատվա-քարոզչական դաշտի իմիտացիոն արտացոլման իմաստով: Միևնույն ժամանակ, կառավարող մեծամասնության կամ պարզապես վարչապետ Փաշինյանի և նրա թիմի որոշակի առանցքային դիրքերում գտնվող պաշտոնյաների հանդեպ վստահությունը էական չեզոքացնող գործոն կլինի նաև արտաքին իրողությունների ազդեցության հետ կապված ռիսկերի առումով:
Հայաստանում քաղաքական աշունն ընդհանրապես կարող է իրապես թեժանալ լոկ այդ տեսանկյունից, այսինքն՝ արտաքին ազդակների, որոնք կարող են Հայաստանում խթանել ներքին շարժեր, օգտագործելով մոտ երեք տասնամյակի ընթացքում թելված զանազան թելերը: Իսկ արտաքին միջավայրում աշխարհաքաղաքական գործընթացը այնպիսին է, որ չի զգացվելու մարտահրավերների պակաս: Այստեղ ռիսկի հիմնական աղբյուրը Ռուսաստանն է, որը գտնվում է և շարունակելու է գտնվել իշխանության տրանսֆորմացիայի կամ իշխանական տրանզիտի ճգնաժամում: Խնդիրը այստեղ միայն Պուտինի գնալ կամ մնալը չէ, դա կարևոր, բայց դետալներից մեկն է: Ռուսաստանում իշխանական տրանզիտից «չուշանալու» համար պայքարը լինելու է թեժ, ինչը նշանակում է, որ այն իր ազդեցությունը կթողնի նաև ռուսական ավանդական ազդեցության գոտիներում, ինչպիսին Կովկասն է և, մասնավորապես, Հայաստանը: Սակայն դա հավանական է դարձնում Հայաստանում որոշակի աշխուժության կամ թեժության խթանման հնարավորությունը, բայց ամենևին ոչ ստատուս-քվոյի էական փոփոխության, քանի որ այդ իմաստով առանցքայինն այս շրջափուլում ծավալվում է Բելառուսում: