Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը կառավարության նիստի մեկնարկին ելույթ է ունեցել տավուշյան ռազմական գործողությունների վերաբերյալ, որի առնչությամբ արձանագրել է ռազմական հաղթանակ և դիրքերի բարելավում՝ ընդգծելով, որ դա տեղի է ունեցել Հայաստանի Հանրապետության ինքնիշխան սահմանի շրջանակում: Վարչապետ Փաշինյանը նաև շարադրել է 7 կետ, որոնք գործնականում հնարավոր է բնորոշել որպես Հայաստանի Հանրապետության կամ հայկական անվտանգության համակարգի նոր կարմիր գծերի ռազմաքաղաքական սահմանագծում:
Մասնավորապես, նա կարևոր է համարել Արցախի հետ անվտանգային սերտ գործակցությանը նոր բովանդակություն հաղորդելն ու անվտանգության համատեղ համակարգն ամրապնդելը, անհրաժեշտ է համարել Արցախի վերադարձը բանակցության սեղան՝ որպես լիարժեք կողմ, նշել է, որ Բաքուն պետք է հրապարակայնորեն հրաժարվի հայատյացության պրոպագանդայից և ռազմական ուժի կիրառման սպառնալիքից կամ ուժի կիրառումից, խոսել է նաև հրադադարի վերահսկման միջազգային մեխանիզմների ներդրման կարևորության մասին:
«Առանց որևէ սահմանափակման Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքի ճանաչումը, Հայաստանի և Արցախի բնակչության անվտանգությունը չեն կարող զիջվել որևէ պարագայում»,- հայտարարել է վարչապետ Փաշինյանը՝ գործնականում արձանագրելով, որ տավուշյան հաղթանակը հայկական կողմին տվել է առավել կոշտ դիրքերից խոսելու հնարավորություն, և Երևանը չի հապաղում օգտագործել այն:
Ավելին, Նիկոլ Փաշինյանը, անդրադառնալով նաև Թուրքիայի հանգամանքին ու սպառնալիքին և արձանագրելով, որ դրա համար Հայաստանը տեսնում է զսպող նոր միջազգային ձևաչափերում ընդգրկվելու անհրաժեշտություն, գործնականում ազդարարել է, որ ռեգիոնալ ռազմաքաղաքական անվտանգային համակարգում Թուրքիային զսպող դիտարկվող, այսպես ասած, ռուսական հովանոցը Երևանի համար դիտարկվում է ոչ բավարար: Դա թերևս նշանակում է, որ Երևանը տավուշյան հաղթանակը գործնականում փաստարկ է դարձնելու նաև արտաքին անվտանգային քաղաքական դիվերսիֆիկացիան ընդլայնելու և ամրապնդելու դեմ Ռուսաստանից եկող հնարավոր դժգոհությունների հարցում, որոնք արդեն իսկ նշմարվում են բավականին նկատելի ուրվագծերով:
Գործնականում վարչապետ Փաշինյանի ելույթը, շոշափված բազմաշերտ տողատակերով, տավուշյան ռազմական գործողություններն ու հայկական զինուժի ձեռքբերումը ռազմաքաղաքական կապիտալիզացիայի ներկայացնելու Հայաստանի քաղաքական կամքի և նպատակի դրսևորումն էր: Հարկ է հետևել, թե ինչպիսի արդյունավետությամբ և հաստատակամությամբ է Երևանն առաջ գնալու այդ ուղղությամբ, և ովքեր են փորձելու փայտ խրել անիվների մեջ:
