ԱԱԾ նախկին պետ Արթուր Վանեցյանը հայտարարել է կուսակցություն ստեղծելու մասին, ինչն այլ կերպ նշանակում է հավակնել իշխանության, առնվազն ֆորմալ իմաստով: Վանեցյանը հայտարարել է, որ գաղափարական առումով ձևավորում է կենտրոնամետ աջ ուժ: Իհարկե, Հայաստանի քաղաքական դաշտում գաղափարականությունը ներկայումս հավասարազոր է «էլեկտրամոբիլի», այսինքն՝ այն կա, բայց գործնականում ավելի շատ բացառություն է ավտոշուկայում, քան կանոն: Այդ իմաստով, ավելի առարկայական կլինի խոսել թերևս այն մասին, որ ԱԱԾ նախկին պետի կուսակցության քաղաքական դիրքավորումը լինելու է ռուսական դաշտում, ինչի մասին է վկայում նրա հայտարարությունը, թե Չեչնիայի նախագահ Կադիրովի հետ Հայաստանի հարցում նախաձեռնում է ծրագրեր՝ Հայաստանի համար: Թե ինչ ծրագրերի մասին է խոսքը, նա դեռևս չի մանրամասնել:
ԱԱԾ նախկին պետի կուսակցությունը, փաստորեն, կլինի հերթական նորաստեղծը հեղափոխությունից հետո, որը ներկայացնում է նոր քաղաքական իրավիճակում դերակատարության հայտ: Այդ առնչությամբ, անշուշտ, բավականաչափ են խոսակցությունները, որ ԱԱԾ պետի մուտքը քաղաքականություն ցանկալի չէ, քանի որ նա տիրապետում է կոնֆիդենցիալ տեղեկատվության՝ ի նախկին պաշտոնե, ինչը կարող է օգտագործել քաղաքական մրցակիցների դեմ: Մյուս կողմից՝ այստեղ, անշուշտ, պետք է առնվազն մոտենալ վերապահումով այն տեսանկյունից, որ եթե քաղաքական դաշտում են ուժեր, որոնք ինչ-որ կոնֆիդենցիալ տեղեկատվության տեսանկյունից խոցելի են, ապա այս դեպքում արդեն ոչ մի էական նշանակություն չունի՝ ԱԱԾ պետը քաղաքականության մեջ է, թե դուրսը:
Ի վերջո, այդ խոցելիությունը խոցելի է բոլոր դաշտերից կամ հարթություններից, և հենց հեղափոխության նպատակներից մեկն էլ պետք է լինի այն, որ դաշտ գան ոչ խոցելի ուժեր, որոնց թույլ տեղ թե՛ ԱԱԾ նախկին կամ ներկա որևէ պետ չունի, թե՛ որևէ մեկն առհասարակ, և նրանց թույլ տեղը միայն սեփական գաղափարները ու ծրագրերը կարող են լինել: Նույնը նաև, ի դեպ, վերաբերում է Արթուր Վանեցյանին, և այդ իմաստով, անշուշտ, նրա նախկին կարգավիճակի առնչությամբ մտահոգությունը թերևս չափազանցված է: Տվյալ պարագայում հարցն այն է, թե քաղաքական ինչպիսի դասավորություն է ուրվագծվում Հայաստանում առաջիկա քաղաքական գործընթացների ծիրում և ինչպիսի հարաբերակցության հեռանկար կա ընտրական նոր պրոցեսից առաջ:
Վաղը՝ այլ հարց է իհարկե, թե երբ է գալու այդ վաղը, բայց ի՞նչ ուժերի միջև է ընտրելու Հայաստանի քաղաքացին, ի՞նչ ուժեր են լինելու ներկայումս կառավարող ուժի դիմաց, երբ տեղի կունենա խորհրդարանի ընտրությունը: Կհասնի՞ հանրային քննարկումների հերթն այդ կարևոր հարցերին: Ո՞րն է լինելու Հայաստանում նոր քաղաքական իրողությունների մրցակցային ողնաշարը, ինչի՞ շուրջ է լինելու մրցակցությունը՝ նոր ու հնի, ներկայի կամ նախկինի միջև հավերժական թվացող դիսկուրսից դուրս: Ի վերջո, քաղաքականության մեջ է Վանեցյանը, թե որևէ այլ անուն կամ ազգանուն՝ նոր, հին, կիսանոր կամ կիսահին, գլխավոր խնդիրը հետևյալն է՝ քաղաքականության մե՞ջ է Հայաստանի հանրությունը, այն իմաստով, որ կարողանում է կառավարել քաղաքական դերակատարներին: Իսկ ինչպե՞ս է հանրությունը կառավարելու այդ դերակատարներին: Կառավարման ձևը ամենևին այս կամ այն անձի հասցեին հնչող գնահատականներն ու դատավճիռները չեն, այլ այս կամ այն անձի առաջ դրվող հանրային բովանդակային պահանջները: Դա է, որ քաղաքականությունը որպես հանրային կյանքի երևույթ դուրս է բերում չարի ու բարու կամ լավի ու վատի պարզունակ սխեմաներից՝ թույլ չտալով այդ պարզունակությամբ խաղարկել հանրային տրամադրությունները:
Հայաստանում քաղաքականության դեգրադացիան սկսվեց նաև այն բանի պատճառով, որ հանրությունը սկսեց իրերը գնահատել այդ համատեքստում՝ քաղաքական սուբյեկտների առաջ պահանջներ դնելու և բովանդակային նշաձողեր սահմանելու փոխարեն: Երկրորդ անգամ նույն փոսում հայտնվելը կլինի առավել մեծ կորուստ: Այդ առումով, Հայաստանում պետք է ձևավորվի ու ամրապնդվի հասարակական-քաղաքական գիտակցություն ու մթնոլորտ. Արթուր Վանեցյանը մտա՞վ քաղաքականություն՝ թող ինքը մտածի, ոչ թե հանրությունը: Եվ այդպես ոչ միայն նրա, այլև քաղաքականություն մտած ցանկացածի դեպքում:
