Նախօրեին ապրիլյան քառօրյա պատերազմի հանգամանքներն ուսումնասիրող խորհրդարանական ժամանակավոր հանձնաժողովում էր պաշտպանության նախկին նախարար Սեյրան Օհանյանը: Նախկին նախարարը, որն, ի դեպ, որպես մեղադրյալ է ներգրավված մարտիմեկյան հայտնի գործում, 3,5 ժամ գտնվել է հանձնաժողովում և ինչպես հավաստիացրել է նիստից հետո լրագրողների հետ զրույցում՝ բավականություն ստացել համատեղ պրոֆեսիոնալ աշխատանքից: Մանրամասներ, թե ինչ է ենթադրել այդ աշխատանքը բովանդակային իմաստով՝ թե նախարարը, թե հանձնաժողովի նախագահը չեն հայտնել:
Հունվարի 29-ին Հայաստանի խորհրդարանում տեղի ունեցած այդ 3,5-ժամանոց հանդիպումը շոշափում է բավականին հետաքրքիր ներքաղաքական ասպեկտներ, սակայն դրանց անդրադառնալու առիթ դեռ կլինի: Մինչ այդ, 3,5 ժամ տևած հանդիպումը՝ ապրիլյան քառօրյա պատերազմի հանգամանքների շուրջ, բավականին հետաքրքիր է Հայաստանից հազարավոր կմ հեռու՝ Ժնևում, նույն օրը մեկնարկած և կրկնակի ավելի ժամանակ տևած Մնացականյան-Մամեդյարով հանդիպման ֆոնին: Կա՞ ուղիղ կապ Սեյրան Օհանյանի հրավերի և նախարարների հանդիպման միջև, թե՞ դա որոշակի զուգադիպություն էր՝ անշուշտ բարդ է միարժեք ասել, առավել ևս, որ հրավերը թերևս կարող էր լինել ավելի վաղ, քան հայտնի էր նախարարների հանդիպման օրն ու ժամը: Բայց երկու իրողությունները՝ Երևանում և Ժնևում, չեն կարող կապված չլինել ընդհանուր շատ հարցերով:
Ժնևում տեղի ունեցողի նշանակալիության մասին է խոսում թերևս այն, որ հանդիպումը ոչ միայն տևել է մի քանի ժամ, այլ շարունակվում է նաև այսօր: Այդ հանգամանքը Հայաստանում առաջացրել է հարցեր ու արդեն իսկ դիտարկվող ամենատարբեր վարկածներ, այդ թվում, իհարկե, դավադրապաշտական և անգամ աներևակայելի: Մի բան պարզ է, որ հազիվ թե հնարավոր է հենց այնպես ժամեր շարունակ նստել ու ինչ-որ բան իմիտացնել: Գուցե հանդիպումից հետո հայտարարությունները կուրվագծեն, եթե անգամ ուղիղ չպարզաբանեն, թե ինչով են զբաղված եղել նախարարներն ու համանախագահները մի քանի ժամերի ընթացքում:
Բայց այստեղ Հայաստանի պաշտպանության նախկին նախարարի մասնակցությունն ապրիլյան պատերազմի հանգամանքներն ուսումնասիրող հանձնաժողովի նիստին իր մեջ պարունակում էր որոշակիորեն մի քանի կարևոր ուղղակի թե անուղղակի ազդակ: Նախ՝ այն առումով, որ չնայած ներքաղաքական իրավաբաժանարար գծերին, Հայաստանի ներքին կյանքի նախկին ու նոր դերակատարներն ու պաշտոնյաները այդուհանդերձ պատրաստ են անվտանգային հարցերում աշխատել համատեղ, գուցե ընդամենը մեկ-երկու անձի բացառությամբ, որն ավելի է ընդգծվում հենց Սեյրան Օհանյանի պատրաստակամությամբ:
Մյուսը այն է, որ Հայաստանը շարունակում է մնալ ապրիլյան քառօրյա պատերազմի հանգամանքների պարզաբանման քաղաքական կամքին հավատարիմ, և այդ իմաստով հատկանշական է ոչ թե ռազմական, այլ ռազմաքաղաքական բաղադրիչը: Ու թեև Սեյրան Օհանյանը նիստից հետո հրապարակավ հրաժարվեց այդ հանգամանքներին անդրադառնալ, այդ թվում՝ Ռուսաստանի դերի վերաբերյալ հարցին, այդուհանդերձ դա հենց այն հանգամանքն է, որ ավելի է ընդգծում՝ անհրաժեշտության դեպքում Հայաստանը պատրաստ է բարձրաձայնել հարցեր, որոնք այսօր եթե չի անում անվտանգության նկատառումից ելնելով, Արցախի և անվտանգային միջավայրի շուրջ որևէ էական փոփոխության պարագայում կարող է արդեն անվտանգության նկատառումից ելնելով բարձրաձայնել:
Այլ կերպ ասած՝ Հայաստանի լռությունը գին ունի, և դա անվտանգության գինն է, որը Երևանի համար չի կարող լինել սակարկելի:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
