ԲՀԿ նախագահ Գագիկ Ծառուկյանը լրագրողների հետ զրույցում մեկնաբանելով օրերս խորհրդարանում տեղի ունեցած միջադեպը, որ անվայելուչ վարքագծով առաջացրել էին ԲՀԿ մի խումբ պատգամավորներ, ակնհայտորեն փորձել է մեղմել իրավիճակն ու չգնալ «Իմ քայլի» հետ որոշակի բախումը սրելուն: Մամուլում օրերս եղավ տեղեկություն, որ ԲՀԿ հետ բախումը հանդարտեցնելու որոշում կա նաև «Իմ քայլ»-ում: Հատկանշական է, որ այդ ֆոնին խորհրդարանական այսպես ասած թեժ դիմակայությունը ԲՀԿ-«Իմ քայլը» ուղղությունից տեղափոխվեց «Լուսավոր Հայաստան»-«Իմ քայլը» ուղղություն: Արդյո՞ք դա խորհրդարանական ընդդիմության հանդեպ այսպես ասած հավասար, բալանսավորված վերաբերմունքի համար էր, խտրականության չենթարկելու համար: Դա իհարկե կատակ է, սակայն Հայաստանի խորհրդարանում կարծես թե նշմարվում է որոշակի «օրինաչափություն»՝ ԲՀԿ ընդդիմադիր բռնկումներին փոխարինում է ԼՀԿ բռնկումները, և ստեղծվում է տպավորություն, կարծես թե խորհրդարանում առկա է «ընդդիմադիր հերթափոխություն»: Ինչ խոսք, դա կարող է պայմանավորված լինել մրցակցությամբ և ԲՀԿ ընդդիմադիր վարքագծի այսպես ասած աչքի ընկնելը որոշակիորեն աչքի ընկնելու է մղում ԼՀԿ-ին:
Ամբողջ հարցն այն է, որ խորհրդարանում առկա այդ մրցակցությունը դրսևորվում է գերազանցապես ապաքաղաքական բովանդակությամբ, եթե նույնիսկ առիթները քաղաքական են: Իհարկե ԼՀԿ-ն աչքի է ընկնում ոչ այն վարքագծով, ինչով օրինակ անցնող շաբաթ աչքի ընկավ ԲՀԿ-ն, սակայն գործնականում դա մեկ տարբերություն է, որը ամենևին չի փոխում ընդհանուր տպավորությունը՝ Հայաստանի խորհրդարանում կա մրցակցություն, սակայն չկա քաղաքականություն: Իհարկե դա գործնականում բացակայում է նաև «Իմ քայլի» պարագայում, որովհետև, ի վերջո, նաև այստեղ պետք է փնտրել խորհրդարանական օրակարգի և բովանդակության պատասխանատվության հարցը, և գուցե առաջին հերթին այստեղ:
«Իմ քայլ»-ի մեծամասնությունը բավականին սուր և զգալիորեն դիպուկ է ԲՀԿ-ին և ԼՀԿ-ին պատասխանելու հարցում, սակայն նույն դիպուկությունը չկա ընդհանրապես խորհրդարանական քննարկումների որակական և բովանդակային նշաձողերի սահմանման հարցում: Ընդհանուր առմամբ մեծամասնությունն այդ հարցում կարծես թե էապես շահագրգռված չէ, քանի որ գործնականում կարողանում է պատասխանների միջոցով ընդգծել իր առավելությունը: Բայց դրանով բավարարվելը հազիվ թե լինի ռացիոնալ ու հեռանկարային, քանի որ մեծ հաշվով՝ կառավարող նոր մեծամասնության խորքային մրցակիցները խորհրդարանում չեն, ու թերևս նույնիսկ այս պահին Հայաստանում էլ չեն, այլ Հայաստանի շուրջ ու աշխարհում ծավալվող զարգացումների շրջանակում են: Ըստ այդմ ժամանակն է մրցակցել այդ մասշտաբում, և թերևս ստիպել, որ խորհրդարանական և արտախորհրդարանական ուժերն էլ առնվազն փորձեն համարժեք լինել դրան:
