Այսօր հոկտեմբերի 12-ն է: Օր, որը կարելի է դասել բացառիկների շարքում: Այսօր Հայաստանի ազգային հավաքականը անցկացնելու է բախտորոշ հանդիպում Լիխտենշտեյնում՝ հյուրընկալվելով այս երկրի ազգային հավաքականին: Անկախ քաղաքական հայացքներից, տարբեր խնդիրների շուրջ առկա տարաձայնություններից՝ այսօր բոլորս համախմբվելու ենք մեկ գաղափարի շուրջ, որը հաղթանակն է: Եվ սա այն դեպքն է, երբ չհաղթելու իրավունք ուղղակի չունենք: Մեր ֆուտբոլիստները խաղալու են դրսում, ու երկրպագուների բուռն աջակցություն չի ակնկալվում: Բայց այսօր մեր հավաքականն այնպիսի մի հանգրվանում է, որը 12-րդ խաղացողը տեղ է զբաղեցրել հիմնական կազմում՝ թիմը դարձնելով մեկ բռունցք:
Լիխտենշտեյնին հաղթելու պարագայում կշարունակենք պայքարը Եվրոպայի առաջնության եզրափակիչ փուլի համար: Լիխտենշտեյն-Հայաստան հանդիպման նման կարևորությունը ձեռք է բերվել բավական դժվար ճանապարհ անցնելու արդյունքում: Մոտ վեց ամիս առաջ շատերը վստահ էին, որ Հայաստանի հավաքականը տապալվելու է ընտրական այս փուլում: Առաջին խաղում մերոնք զիջել էին Բոսնիային, այնուհետև Ֆինլանդիային: Ապագան իսկապես մշուշոտ էր թվում՝ հաշվի առնելով նաև այն, որ մեր ֆուտբոլիստները ցուցադրում էին անհաջող և նույնիսկ անատամ ֆուտբոլ: Ու չնայած հիասթափությունը մեծ էր, այնուամենայնիվ սրտի խորքում հույսեր էինք փայփայում, որ տեղի կունենա բեկում: Իսկ բեկումը տեղի ունեցավ հունիսին Երևանում՝ նույն Լիխտենշտեյնի հետ մրցավեճում: Հաղթեցինք խոշոր՝ 3:0 հաշվով, իսկ երեք օր անց Աթենքում 3:2 հաշվով առավելության հասանք Հունաստանի նկատմամբ:
Ընդամենը երկու հաղթանակից հետո հոռետեսների բանակը, բեկելով իր իսկ կողմից ձևավորված կարծրատիպը, շտապեց պնդել, որ Հայաստանի հավաքականին այլևս կանգնեցնել չի լինի: Կանգնեցնելու փորձ այնուամենայնիվ արվեց հոկտեմբերի 5-ին Երևանում կայացած աշխարհի քառակի չեմպիոն Իտալիայի դեմ խաղում: Հանդիպման գլխավոր մրցավարը մերոնց թողեց 10 ֆուտբոլիստներով՝ անտեղի դաշտից հեռացնելով հարձակման առաջատար Ալեքսանդր Կարապետյանին: Այո, արհեստական եղանակով այդ մրցավեճում միավոր չվաստակեցինք, բայց ընդամենը երեք օր անց շատերը համոզվեցին, որ հավաքականին կանգնեցնել իսկապես հնարավոր չէ: Առանց հարձակման գծի առաջատարի մերոնք 4 գնդակ ուղարկեցին Բոսնիայի բավական ուժեղ հավաքականի դարպասը: Կարապետյանի բացը լրացրեց Հենրիխ Մխիթարյանը, որն իր վրա վերցնելով խաղը և երկու գոլ խփելով՝ էապես նպաստեց հաղթանակին:
Այսօր Մխիթարյանն ազգային թիմում չէ, բայց վստահ ենք, որ թիմում կգտնվի մեկը, ով կլրացնի արդեն Մխիթարյանի բացը: Սա է թիմ կոչվածի փիլիսոփայությունը: Գրեթե յուրաքանչյուր խաղում տարբեր պատճառներով թիմն ունենում է կորուստներ, և դա սովորական երևույթ է: Անկախ նրանից, թե ով է բացակայում թիմից, բոլորս հավատում ենք հաղթանակին:
Այս օրերին շատերը վերհիշում են 2011 թվականին տեղի ունեցած Եվրոպայի առաջնության ընտրական փուլի Իռլանդիա-Հայաստան վերջին հանդիպումը: Խաղ, որի արդյունքը որոշեց հանդիպման իսպանացի գլխավոր մրցավար Իտուրալդե Գոնսալեսը: Ոմանք հայի բախտ կոչվածը հիշատակելով՝ նշում են, որ այն ժամանակ Իտուրալդեն մեզ կանգնեցրեց, իսկ այսօր կարող է կանգնեցնել Հենոյի վնասվածքը: Այս տրամաբանությամբ առաջնորդվելու պարագայում, կարծում ենք, ընդհանրապես անիմաստ է որևէ մրցաշարի մասնակցելը կամ կամ ընդհանրապես ֆուտբոլ խաղալը: Եթե մենք Իռլանդիայի դեմ ավելի ուժեղ լինեինք, ապա նույնիսկ Իտուրալդեն չէր կանգնեցնի մեզ: Ցանկացած պահի մենք հույսներս պետք է դնենք նրա վրա, ինչ ունենք: Պետք է հավատանք նրան, ինչ ունենք:
Հետևաբար, հավատալով մեր հավաքականի բոլոր ֆուտբոլիստներին, նրանց և բոլորիս մաղթում ենք հաղթանակ: Լիխտենշտեյն-Հայաստան հանդիպումը կսկսվի ժամը 22:45-ին: