«Առաջին լրավական»-ի զրուցակիցն է ԼՂՀ ինքնապաշտպանական ուժերի առաջին հրամանատար Արկադի Կարապետյանը:
-Պարոն Կարապետյան, Ղրիմի օրինակն այս օրերին բազմաթիվ վերլուծաբանների կողմից նույնականացվում է Ղարաբաղի հարցի հետ և նշվում, որ սա կարող է Ղարաբաղի համար նախադեպ լինել: Կիսո՞ւմ եք այդ տեսակետները:
–Ես կարծում եմ, որ և՛ նման են, և՛ տարբեր: Նմանությունն այն է, որ մենք էլ ենք հանրաքվեյով ինքնորոշվել, բայց ասել, թե Ղրիմի հանրաքվեն մեզ համար նախադեպ կարող է լինել՝ նույնսիկ վիրավորական է, որովհետև մեր հանրաքվեն է իրենց համար նախադեպ: Մի նվաստացրեք մեզ այդ հայտարարություններով, առաջինը մենք ենք եղել և ոչ իրենք ու դիամցել ենք այնքան, մինչև դա դարձել է միջազգային նորմ:
Երկրորդ՝ ընդհանրապես պարզ չէ, թե Ղրիմն աշխարհում ումն է եղել՝ մեկ հույներ, մեկ թաթարներ, մեկ ռուսներ, իսկ մեր այս հայրենքիում միշտ մենք ենք ապրել, թուրքերը եկել են, հետևաբար էական տարբերություն կա: Սա անվտանգության գոտի չէ, սա մեր հայրենքին է, իսկ ով այլ կերպ է ասում՝ ես խիստ կասկածում եմ, որ նա այս կյանքից ինչ-որ բան է հասկանում:
–Առհասարակ, Ղարաբաղի արձագանքը Ղրիմի հանրաքվեին, Ձեր կարծիքով, ինչպինի՞ն պետք է լիներ: Աբխազիան, օրինակ, ճանաչեց Ղրիմի հանրաքվեն, պաշտոնական Ստեփանակերտն այն դիտարկել էր որպես ազգերի ինքորոշման իրավունքի իրացում: Ձեր տեսակետը ո՞րն է այս հարցում:
–Կարծում եմ՝ նորմալ գործընթաց է, ժողովուրդը ինչ որոշել է, դա էլ եղելէ: Ամենամնծ օրենքը՝ ժողովրդի ուզածն է, ժողովրդավարություն ասվածն էլ դա է՝ ժողովուրդն ինչ է ուզում է, պետք է առհասարակ լինի ժողովրդի իշխանություն: Ըստ այն ժողովրդավարության, որը մեզ հրամցնում են՝ ժողովրդի ուզածը օրենք է՝ անկախ մեր ցանկությունից, հետևաբար ես այլ բան ասել չեմ կարող: Իսկ զուտ ռեֆենդումի մասով՝ ողջունում եմ:
–Ի՞նչ եք կարծում, ուկրաինական զարգացումներից հետո Ռուսաստանի քաղաքականությունը հետխորհրդային տարածքում կփոխվի՞: Դուք ժամանակին բավականին քննադատել էիք, օրինակ, Ռուսաստանի կողմից զենքի վաճառքը Ադրբեջանին: Կարծում եք՝ ագրեսիվ այդ քաղաքականությունը շարունակություն կունենա՞։
–Ռուսը մեր հանդեպ որպես զավթիչ է գործում: Այն,որ ես ընդունում եմ Ղրիմի հանրաքվեն, չի նշանակում, որ ընդունում եմ Ռուսաստանի զավթիչ գործողությունները մեր հանդեպ: Մարդիկ այնտեղ նույն քաղաքականությունն են վարում, որ իրենք քննադատում են՝ իբրև կատարվում է Ուկրաինայում: Ռուսները հո նույն ամերիկացիներից լավը չե՞ն:
Ամենինչ աշխարհում շատ պարզ է, ամերիկացիներն ասում են՝ ժողովրդավարությունը սա է, ու զարմանում են՝ ինչու մնացածը դա չեն ընդունում: Ես էլ զարմանում եմ, որ իրենք այդպիսի լավ բաներ են խոսում ու մեր հանդեպ դաժան են, կիրառում են երկակի ստանդարտներ: Ինձ չի թվում, թե Ռուսաստանը մի օր հենց այնպես սկսի լավ քաղաքականություն վարել Հայաստանում:
–Բայց չե՞ք կարծում, որ Ուկրաինայից հետո Ռուսաստանն ինչ-որ դասեր քաղած կլինի, և քաղաքականությունն այստեղ փոփոխություն կկրի:
–Չեմ կարծում: Նույնիսկ իրենց եկեղեցում շովինիզմը մեր հանդեպ ահավոր բնույթ է կրում: Նույնիսկ իրենց հոգևորոկանները, որ պետք է շատ բարձր լինեն, մեր հանդեպ լավ չեն վերաբերվում: Եթե եկեղեցին այդ վիճակում է, ի՞նչ կարելի է սպասել մյուսներից:
Մենք առհասարակ պետք է մեր խնդիրներն ինքնուրույն լուծենք, մեր հանդեպ վերաբերմունքը միշտ էլ ուրիշ է լինում: Մենք պետք է համախմբվենք, վերադառնանք Աստծուն, որ կարողանանք դիմակայել:
–Դուք ժամանակին քննադատեցիք Հայաստանի անդամակցությունը Մաքսային միությանը, հնարավո՞ր է հիմա Հայաստանի արտաքին քաղաքական ասպարեզում որևէ փոփոխություն լինի, այս իրադարձությունները հույս ներշնչու՞մ են դրա համար:
–Ես միայն Մաքսային միությունը չեմ քննադատում, ցանկացած միություն էլ քննադատում եմ: Մենք պետք է մեր շահերով առաջնորդվենք: Ո՜չ Եվրոպան, ո՜չ էլ Ռուսաստանը հենց այնպես մեր հանդեպ լավ վերաբերմունք չեն դրսևորի:
Մենք հիմա հազարավոր աղանդավորներ ունենք, որոնք զանգված են, որոնք ուզենալու են մի օր Հայաստանը կիսեն, ինչպես հիմա Ուկրաինան են պառակտում:
Այսինքն՝ մարդիկ, ովքեր պատրաստ սպասում են դրսից խոսեն՝ իրենք վեր կենան ուրիշ բաներ անեն այստեղ: Ժողովուրդը լավ չի ապրում, դա հասկանալի է, բայց այդ ամբողջը դրսում մեր դեմ են օգտագործում:
Մեր հաղթանակների գրավականն ընդհանրապես վերադառնալն է մեր ակունքներին, որ մենք միմյանց սիրենք ու հարգենք ու միասնական գործենք: Ինձ համար տարբերություն չկա՝ ռուսը, Եվրոպան, թե Ամերիկան, ոչ մեկ էլ հենց այնպես մեզ համար լավ բան չի անի:
Ռուսի քաղաքականությունն այստեղ չի փոխվելու, եվրոպացիներինը՝ ևս:
Մի բան էլ ավելացնեմ՝ հայը եթե Եհովայի վկա է, նա արդեն հայ չէ, եթե հայը պատրաստ է կատարել որևէ մեկի հրամանը՝ գումարի դիմաց, ուրեմն հայ չէ:
Եթե դրսից գումար են տալիս, դիմացն ինչ-որ բան են պահանաջում, եթե սիրելով են տալիս, ապա նոր թող մեր մասին մտածեն: Հայն ունի իր կերպարը, որը խախտել չի կարելի, եթե օրգանիզմում մի բան խախտվում է, ուրեմն բուժման կարիք ունի, նույնն էլ սա: Այդ մարդկանց էլ, որ ասում եմ հայ չեն, չի նշանակում, ես նրանց Հայաստանում չեմ հանդուրժում կամ չեմ սիրում, ամենևին՝ ես նրանց վերաբերվում են ինչպես մեր հայրենակիցների: Ես իրենց չեմ մեղադրում, պարզապես ես իրենց հույս չունեմ, որ իրենք ինչ-որ լավ բան կանեն:
Ես մտածում եմ, որ մենք հույսներս պետք միայն մեզ վրա դնենք, թե չէ մնացածը լինում է այնպես, ինչպես համաշխարհային խաղացողներն են որոշում՝ օրինակ, ասում են Կոսովոյում այսպես է լինելու՝ այսպես եղավ, Ղրիմում այսպես է լինելու, այսպես եղավ, նույնն էլ Հայաստանի մասով կանեն, իսկ դրա համար մենք պետք է համախմբվենք, որ մեր պայքարն էլ արդյունք տա:
