«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցը Բուդապեշտում բնակվող քաղաքագետ Արմեն Գրիգորյանն է։
–Պարոն Գրիգորյան, դատարանը կրկին կալանավորեց Ռոբերտ Քոչարյանին: Ձեր կարծիքով, ինչի՞ կհանգեցնի այս կալանքը, արդյո՞ք գործող իշխանությունը կկարողանա տրամաբանական ավարտին հասցնել քրեական գործի դատաքննությունը:
Ամբաստանյալի ժամանակ ձգձգելու մարտավարությունը հաղթահարելուց և ըստ էության դատաքննությունը սկսելուց հետո այն տրամաբանական ավարտին հասցնելն այլևս խնդիր չպետք է լինի: Դատավարության ընթացքում Ռ. Քոչարյանի կալանքը պիտի ապահովի դատավարության բնականոն ընթացքը՝ վկաների և դատավարության այլ մասնակիցների ահաբեկումը բացառելու շնորհիվ, ու իշխանության մարմինները պետք է ապահովեն ճնշման այլ եղանակների բացառումը ևս:
–Քոչարյանի կալանավորումից հետո ռուսական լրատվամիջոցներում կրկին հակահայկական հիսթերիա է բարձրացել, ընդհուպ որոշ ռուս փորձագետներ սկսել են սպառնալիքներ հնչեցնել: Արդյո՞ք սա ռուսական իշխանության ճնշումն է, թե Հայաստանից են ուղղորդում ռուսական վերլուծական շրջանակներին:
Նախևառաջ ճշտենք, որ ռուսական լրատվամիջոցները, հատկապես հեռուստատեսությունը, և դրանցով հանդես եկող «փորձագետները» զուտ քարոզչական խնդիրներ են լուծում: Կարծում եմ, ֆինանսավորումը Հայաստանից է, բայց հետապնդվող նպատակը համապատասխանում է ռուսական քաղաքականության նպատակներին. հակառակ դեպքում այդ թեման արծարծելու թույլտվություն չէր լինի, քանի որ ռուսական քարազչամեքենան պատահական թեմաների չի անդրադառնում:
–Սահմանադրական դատարանում ճգնաժամ է առաջացել՝ կապված Վահե Գրիգորյանի հայտարարության հետ: Ըստ Ձեզ, ի՞նչ հանգուցալուծում է սպասվում:
Անհրաժեշտ հանգուցալուծումը նոր դատավորների ընտրությունն է:
–Գործադիր և օրենսդիր մարմիններում հեղափոխությունը որոշակիորեն հասել է: Դիմադրում է առայժմ միայն դատական իշխանությունը: Կկարողանա՞ Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը հեղափոխությունը հասցնել նաև դատարաններ:
Հայաստանը միակ երկիրը չէ, որտեղ սահմանադրությունը փոխվել է՝ հատուկ որոշ ինստիտուտների նկատմամբ սահմանադրությունը փոխած վարչակարգի երկարաժամկետ վերահսկողությունը ու դրա միջոցով՝ նաև պետության զավթումն ամրագրելու նպատակով: Հաշվի առնելով դա՝ մայիսի 18-ի տխրահռչակ որոշումից հետո վեթինգի մասին որոշման ընդունմանը պետք է հաջորդի թե՛ համապատասխան օրենսդրության ընդունումը, թե՛ քաղաքական գնահատականը, թե՛ սահմանադրական բարեփոխումների մեկնարկը՝ ընդ որում, առանց երկար-բարակ քննարկումների, հայեցակարգեր մշակելու և այլ կերպ ջուր ծեծելու:
