Ադրբեջանի արտգործնախարարությունը հայտարարություն է տարածել, որում՝ սահմանային լարվածության և հայկական կողմի զոհի համար Ադրբեջանի պատասխանատվության մասին Հայաստանի ԱԳՆ հայտարարությունը որակել են հակասական և զգայական, նշելով, թե դա պայմանավորված է Հայաստանի ներքաղաքական իրավիճակով: Ակնառու է, որ Բաքուն փորձում է Հայաստանի ներքին իրավիճակը օգտագործել իր այսպես ասած «ալիբիի» համար: Նշանակո՞ւմ է սա արդյոք, որ Ադրբեջանը փորձում է օգտագործել, այսպես ասած Հայաստանի դեմ շրջել «դավադիր պատերազմի» վտանգի կամ հնարավորության մասին Հայաստանի վարչապետի հայտնի հայտարարությունը: Իհարկե, կարող է նշանակել և այդպես:
Մյուս կողմից, իսկ արդյո՞ք կա որևէ երաշխիք, որ չի կարող լինել «դավադիր պատերազմի» միտված որևէ քայլ, որևէ այսպես ասած երրորդ ձեռք: Կարո՞ղ է որևէ մեկը տալ երաշխիք, որ վարչապետ Փաշինյանի ազդարարած վտանգը և դրա ներհայաստանյան շահառուների առկայությունը բացարձակ մտացածին է և չի կարող լինել այդպիսի բան: Իսկ այստեղ խնդիրն այն է, որ, օրինակ Ռուսաստանի և Թուրքիայի իշխանության մակարդակում անգամ կարող են խոսել այդօրինակ զարգացումների մասին, երբ խոցվեց ռուսական օդանավը՝ Սիրիայի սահմանին, կամ երբ Անկարայում սպանվեց Ռուսաստանի դեսպանը, երբ Թուրքիան ու Ռուսաստանը հաշտվել էին:
Եթե Մոսկվայի և Անկարայի մակարդակով կարող է խոսվել, որ ինչ-որ երրորդ ձեռք թույլ է տալիս այդպիսի սադրանքներ, ապա կա՞ որևէ տարօրինակ բան, որ այդպիսի մի ձեռք կարող է գործել նաև հայ-ադրբեջանական սահմանին: Ըստ այդմ, խնդիրը այստեղ ամենևին այն չէ, որ վարչապետ Փաշինյանը սխալ է թույլ տվել խոսելով «դավադիր պատերազմի» վտանգի մասին: Ավելին, այդ վտանգի մասին բարձրաձայնելը նշանակում է կանխարգելիչ քայլ դրա ուղղությամբ, որպեսզի, հետագայում, օրինակ ինչպես Սերժ Սարգսյանը, հարկ չլինի այդ պատերազմի մասին հարցեր ուղղել Ռուսաստանին՝ երբ պատերազմն ու զոհերը, տարածքային կորուստները արդեն կատարված փաստ են: Ըստ այդմ, խնդիրը այստեղ այն չէ, որ վարչապետը կանխարգելիչ բարձրաձայնում է վտանգի մասին: Խնդիրն այն է, որ դրանից հետո ոչ մի քաղաքական ուժ չի բարձրաձայնում կարևորը, որ անկախ ներքաղաքական տարաձայնություններից, անկախ կարգավիճակներից և անկախ հարաբերությունների բնույթից, կա մի հարց, որում նրանք բացարձակապես սատարելու են Հայաստանի իշխանությանը՝ դա Հայաստանի և Արցախի անվտանգության հարցն է, որպեսզի որևէ ուժ չմտածի, թե հնարավոր է այդ անվտանգությանը հարվածելով Հայաստանի ներքին դաշտում լուծել հարցեր:
Քաղաքական առանց խտրության բոլոր սուբյեկտների այդ կոնսենսուսն է, որ պետք է Ադրբեջանին և որևէ այլ արտաքին սուբյեկտի զրկի Հայաստանի ներքին դաշտում առկա հարցերին հղում անելով սադրանքի «ալիբի» ստեղծելու հնարավորությունից: Այդ հարցում Հայաստանի քաղաքական դաշտում գրեթե համատարած լռությունը փաստացի աջակցություն է սահմանային սադրանքներով շահագրգռված Ադրբեջանին և անկասկած հնարավոր այլ ուժերի: