Նախագահ Արմեն Սարգսյանն առաջադրել է Սահմանադրական դատարանի դատավորի նոր թեկնածու՝ Արթուր Վաղարշյան: Նրա թեկնածությունը պետք է քննարկի խորհրդարանը և ընդունի կամ մերժի: Իրավական բնույթի այս գործընթացն անշուշտ ունի կամ առնվազն ստացել է քաղաքական բավականին նուրբ համատեքստ: Նախ՝ Սահմանադրական դատարանի, ասել է թե՝ բարձրագույն դատարանի դատավորի թեկնածուն իհարկե ոչ միայն զուտ իրավական, այլ նաև քաղաքական բնույթ ենթադրող հանգամանք է երկրում, որտեղ չկա կայացած թե՛ քաղաքական համակարգ և ավանդույթների պատմություն և թե՛, առավել ևս, անկախ դատական համակարգ կամ դրա ձևավորման մեխանիզմներ իսկ, որոնք կվայելեն հանրային մեծ վստահություն: Անխոս, դա նախկին իշխող համակարգից եկող կարևորագույն համակարգային արատներից և բացերից մեկն է, որը լրացնելը հիմնարար նշանակություն ունի պետության բնականոն զարգացման, արդիականացման և հանրային ու պետական կյանքի արդյունավետության բարձրացման տեսանկյունից: Իսկ դա քաղաքական հարց է:
Մյուս կողմից՝ քաղաքական հիմնարար հարցը լուծվում է քաղաքական ինստիտուտների բացակայության պայմաններում: Նոր է իշխանությունը, կառավարող մեծամասնությունը, նոր է քաղաքական կամքը, այդ ամենն էապես տարբերվում է հնից՝ կոռուպցիոն համակարգից, սակայն, այդուհանդերձ, լուծումների մեխանիզմները դեռևս ինստիտուցիոնալացված չեն, և դրանք, իրենց հերթին, բարձրացնում են քաղաքական ինտրիգայնության աստիճանի ռիսկը կամ հավանականությունը:
Անկասկած է, որ հիմնարար նշանակության քաղաքական խնդիրը պայմանավորված չէ զուտ ՍԴ մեկ դատավորի կամ թեկուզ մի քանի դատավորի թեկնածությամբ կամ ընտրությամբ: Այստեղ հակառակն է՝ այդ ընտրության, թեկնածության առաջադրման հարցերն են ենթարկվում ավելի լայն, մասշտաբային ու համակարգային բացերին և դրա ցավալի հետևանքին կամ բացասական ազդեցությանը: Սա իրապես լրջագույն հարց է, որը պետք է դառնա քաղաքական դիսկուրսի առարկա, օրակարգի առանցքային կետ, առաջնահերթություն, ինչի արդյունքում պետք է ձևավորվեն գաղափարներ, որոնք ստանան օրենսդրական նախաձեռնության տեսք և ընդունվեն որպես հասարակական-քաղաքական կյանքի ինստիտուցիոնալացման հիմնասյուներ: Այդ ամենն առայժմ չկա: Փոխարենը՝ իրադարձությունները զարգանում են ինտրիգային մեծ դոզաներով, գուցե նույնիսկ անկախ դրանց անմիջական մասնակից սուբյեկտների մի զգալի մասի կամքից: Այդ տեսանկյունից, ՍԴ դատավորի թեկնածության հերթական առաջադրումը դրա օրինակներից է:
Արմեն Սարգսյանը երրորդ անգամ է առաջադրում ՍԴ դատավորի թեկնածու: Նախորդ երկու անգամում խորհրդարանի մեծամասնությունը մերժել է նախագահի թեկնածուին: Մեկը թավշյա հեղափոխությունից կարճ ժամանակ անց էր, և մերժողը ՀՀԿ-ական դե ֆակտո մեծամասնությունն էր, որը գործում էր մինչև դեկտեմբեր: Երկրորդ անգամ, սակայն, նախագահ Սարգսյանի դատավորի թեկնածուին մերժեց արդեն «Իմ քայլը» մեծամասնությունը: Այստեղ ինտրիգ դիտվում էր այն, որ «Իմ քայլը» մեծամասնությունն ակնկալում էր դատավորի թեկնածուի կարգավիճակում տեսնել փաստաբան Վահե Գրիգորյանին, որին Արմեն Սարգսյանը ներկայացրել էր առաջին անգամ, և որի թեկնածությունը փաստորեն մերժել էր ՀՀԿ-ն՝ հասկանալի քաղաքական պատճառներով: Գրիգորյանը դիտարկվում է նախկին ընդդիմությանը և ներկա իշխանությանը հարող փաստաբան:
Երկրորդ անգամ Արմեն Սարգսյանը ներկայացրեց այլ թեկնածու՝ Գերմանիայում ապրող իրավագիտության դոկտոր Գոռ Հովհաննիսյան, որի թեկնածությունն «Իմ քայլը» մերժեց, ընդ որում՝ անթաքույց քաղաքական որոշմամբ: Դա դեմա՞րշ էր նախագահ Սարգսյանի դեմ, որը երկրորդ անգամ չներկայացրեց Վահե Գրիգորյանի թեկնածությունը: Բայց Սարգսյանին դա անել արգելում էր օրենքը, որը պահանջում էր ՆՈՐ թեկնածու: Եվ ահա, Արմեն Սարգսյանը ներկայացնում է թեկնածու երրորդ անգամ՝ երրորդ անձի, և դարձյալ չի ներկայացնում Վահե Գրիգորյանին, որն իր թեկնածությունն առաջադրել էր նախագահի նստավայրին:
Ի՞նչ կանի քաղաքական մեծամասնությունը: Դարձյա՞լ կկայացնի նախագահի թեկնածուին մերժելու քաղաքական որոշում: Եվ արդյոք դա այլևս չի՞ վկայի հիմնարար հարցում խորհրդարանի մեծամասնության և նախագահի միջև հակասության հաստատում՝ հետագա աճման միտումով: Եվ ի՞նչ դիրքավորում ունի կամ կունենա այստեղ այդ մեծամասնության ղեկավարը՝ վարչապետ Փաշինյանը:
Այդ ամենը ծավալվում է մեկ այլ հետաքրքիր հանգամանքի ֆոնին՝ նախագահ Արմեն Սարգսյանի հանդեպ բացահայտ քննադատական տրամադրություններ է արտահայտում նախկին իշխող համակարգը՝ տարբեր առիթներով և տարբեր գործիչների շուրթերով: Արդյոք այդ հարցում կառավարող մեծամասնությունը և նախկին համակարգը կամա, թե ակամա, արտահայտելու են ընդհանուր շահ և դրա սպասարկման միտում, թե՞ դա դրվագ է և նախագահ-վարչապետ հակասություն և լարվածություն խթանելու նախկին համակարգի, իսկ գուցե նաև նոր ու հին այլ շրջանակների ակնառու ձգտումը ևս կխեղդվի, ինչպես հակահեղափոխությունը:
