Ասում է զինվորի հայրը
Հադրութի զորամասի պայմանագրային զինծառայող Դավիթ Մելքոնյանը, ով շաբաթներ առաջ կախվելու փորձ էր արել, այժմ քիչ-քիչ խոսում է, հիշում դեպքից առաջ եղած ինչ-որ բաներ, բայց դեպքի և դրան հաջորդած իրադարձությունների մասին ոչինչ չի հիշում:
Նրան թվում է, թե ինքը «ԿամԱԶ»-ի ղեկին նստած է եկել հիվանդանոց, բայց հայրը նրան ժամանակ առ ժամանակ հիշեցնում է, որ ինքն է նրան Ստեփանակերտի հոսպիտալից շտապօգնության մեքենայով բերել Երևանի զինվորական հոսպիտալ:
Դավիթի հայրը` Ֆրունզե Մելքոնյանը, մեզ հետ զրույցում իր խորին շնորհակալությունը հայտնեց հոսպիտալի բժիշկներին` իր որդու կյանքը փրկելու համար, քանի որ նոյեմբերի 1-ին տեղի ունեցած դեպքից հետո Դավիթը 6 օր գտնվել է կոմայի մեջ` անգիտակից վիճակում: Ազատամարտիկ Ֆրունզե Մելքոնյանի խոսքով, իր 22-ամյա որդուց նման բան` «ինքնասպանություն», սպասելը մի տեսակ անհավատալի է համարում, քանի որ նա շատ հավասարակշռված տղա է. պարտադիր զինվորական ծառայությունը անցկացրել է Մատաղիսում և շատ նորմալ, դրանից հետո անցել է պայմանագրային ծառայության` արդեն 1, 5 տարի է:
Դավիթը մոր և քրոջ հետ ապրել է Հադրութում` Այգեստան գյուղում, բայց Երևանում ապրող հոր հետ միշտ կապ է ունեցել, շփվել, հայրը միշտ հետաքրքրվել է նրա ծառայությամբ, գործերով և երբեք նրանից դժգոհություն չի լսել: Դավիթի հայրը մեզ պատմեց, որ ինքը «կախվելու» դրդապատճառի մասին որդու հետ չի խոսել և առայժմ չի էլ պատրաստվում խոսել, քանի որ Դավիթը դեռ առողջությունը վերականգնելու լուրջ խնդիր ունի և չի ցանկանում նրան կրկին սթրեսային վիճակի մեջ գցել: Հայրը նաև ասաց, որ դեպքից առաջ Դավիթը մոր հետ գումարի շուրջ ինչ-որ խոսակցություն իսկապես ունեցել է, և այդ գումարի խոսակցությունը կապված է եղել ինչ-որ հեռախոսի հետ, բայց դա ընդամենը մայրական խորհուրդ է եղել` կենցաղային հարցի շուրջ, քանի որ ոչ մի ծնող իր երեխայի վատը չի ուզում: Հետևաբար հայրը չի հավատում, որ այդ խոսակցությունը կարող էր նրան այդպիսի հոգեվիճակի հասցնել: Հայրը նաև հաստատեց, որ Դավիթը արձակուրդում է եղել, և որ քույրն է կանխել «ինքնասպանության» փորձը, բայց փոխարենը նա բացառում է ՊՆ քննչական վարչության կողմից շրջանառության մեջ դրված այն «պարզված» հանգամանքը (որի մասին տեղյակ էլ չէր), թե իր որդին նախկինում երկու անգամ կախվելու փորձ է արել: Նա համամիտ էր մեր այն տեսակետին, որ եթե որդին նման շեղումներ ունենար, նրան չպետք է թողնեին բանակում ծառայեր, բայց նա շատ նորմալ ծառայել է ու «շատ աշխատասեր է` պապիկի նման»: Իսկ թե այդ աշխատասիրությունից ինչ կմնա հիվանդանոցից դուրս գալուց հետո` առայժմ հայրը դժվարանում է ասել: Նրա խոսքով, որդին թեկուզ դժվարությամբ է քայլում, շատ է նեղվում, որ հոգեբուժական բաժանմունքում է, բայց հորն ասում է. «Արդեն լավ եմ, արդեն կարամ գնամ ծառայության», բայց հայրը որոշել է նրան այլևս չթողնել ծառայության. միակ որդին է` Հադրութից բերելու է Երևանում պահի: «Մենք Աստծուն էինք տվել մեր երեխուն, ու Աստված մեր երեխու կյանքը փրկեց», – ասաց ազատամարտիկ հայրը, ու թեև Աստված բարեգութ գտնվեց հայրենիքի զինվորի հանդեպ, սակայն բժիշկները նրա դուրսգրման մասին դեռ չեն խոսում, նա դեռ շատ թույլ է:
