Հունիսի 18-ին Ֆրանսիայում կայացած խորհրդարանական ընտրությունների երկրորդ փուլի արդյունքներով խորհրդարան է անցել երեք հայազգի թեկնածու՝ Ժակ Մարիլոսյանը, Դանիել Կազարյանը, Գիյոմ Կասբարյանը: Երեքն էլ նախագահ Էմանուել Մակրոնի «Առաջ, Հանրապետություն» կուսակցությունից են:
Նման հաջողություն մեր հայրենակիցները չեն ունեցել Հինգերորդ հանրապետության ամբողջ ընթացքում: Ընդ որում, շատ կարևոր է, որ մեր հայրենակիցները ներկայացնում են Մակրոնի կուսակցությունը, այլ խոսքով՝ ֆրանսիական քաղաքականության այսօրվա լոկոմոտիվը, որն ասոցացվում է միասնական Եվրոպայի և բարեփոխումների գաղափարի հետ:
Ֆրանսիայի նորընտիր հայազգի պատգամավորները, բնականաբար, առաջին հերթին այդ երկրի պետական-քաղաքական գործիչներ են և պետք է առաջնորդվեն հենց այդ օրակարգով: Մյուս կողմից՝ նրանց հաջողությունը կարող է նպաստել փոփոխություններին Սփյուռքում և Սփյուռքի տարբեր հատվածների նկատմամբ մեր վերաբերմունքին:
Մեր հայրենակիցները հաջողության են հասել մրցակցային միջավայրում, ոչ թե ինչ-որ քվոտաների կամ լոբբինգի արդյունքում: Սա կարևոր ազդակ է Ֆրանսիայի և մյուս երկրների մեր համայնքներին՝ շեշտը դնել համապետական գործընթացներին մասնակցության վրա՝ հայկական հարցերը դարձնելով մեծ օրակարգերի բաղկացուցիչ: Իհարկե, այդ պարագայում հայկական հարցերն առնվազն վերաիմաստավորվելու, ավելի ստույգ՝ վերանայվելու խնդիր ունեն, որովհետև նույն Ֆրանսիայի պետական ինստիտուտների օրակարգում ավելի հեշտ կարող են հայտնվել խնդիրներ, որոնք առնչվում են պրակտիկ քաղաքականությանը, օրինակ՝ աջակցությունը բարեկամ Հայաստանի ժողովրդավարացմանը կամ Հարավային Կովկասում խաղաղության հաստատման հեռանկարը:
Սրանք հարցեր են, որոնք ուղղակի կամ անուղղակի բխում են Ֆրանսիայի պետական քաղաքականությունից կամ եվրոպական ու միջազգային հանձնառություններից: Այսինքն՝ եթե Ֆրանսիայի հայկական կազմակերպությունները կարողանան ձերբազատվել մեր ավանդական քաղաքական մտքի բարդույթներից և ձևավորեն ռացիոնալ օրակարգ, Սփյուռքի ֆրանսահայ հատվածը մեծ աջակցություն կարող է ցույց տալ Հայաստանին՝ ֆրանսիական քաղաքականության միջոցով:
Ֆրանսահայերի հաջողության համատեքստում շատ հետաքրքիր կոնտրաստ է բացահայտվում: Ռուսաստանում ապրող մեր հայրենակիցների մեծամասնությունը Մակրոնին, մեղմ ասած, չի սիրում: Չկարծեք, թե նրանք Մակրոնի մեջ այնպիսի հակահայկականություն են բացահայտել, որը մենք չենք նկատել: Ռուսահայերի այս դիրքորոշման ձևավորման հիմքում հայկական գործոնն առհասարակ բացակայում է. նրանք Մակրոնին չեն սիրում, որովհետև նրան չի սիրում Պուտինը: Այսինքն՝ Ռուսաստանում, այդ թվում՝ մեր հայրենակիցների մեջ ձևավորվել է նեգատիվ օրակարգ, որը, ի տարբերություն պոզիտիվ ֆրանսիականի, չի կարող օգտակար լինել Հայաստանին:
Ֆրանսիան դեմոկրատական երկիր է, որում քաղաքակիրթ, մոտիվացված լոբբիզմը կարող է ծառայեցվել Հայաստանի շահերին, ընդ որում՝ խոսքն, առաջին հերթին, քաղաքական-քաղաքակրթական ներդրման մասին է, որ Ֆրանսիան և այդ երկրում մեր Սփյուռքը կարող են անել Հայաստանում: Ռուսաստանի արտահանածը միայն զենքն է, որն ավելի շատ օգտագործվում է մեր երիտասարդների դեմ, և ավտորիտար «մշակույթը», որն, անկեղծ ասած, մենք նույնիսկ արտահանելու կարիք ունենք: Այսինքն՝ զուտ որպես քաղաքական խողովակ ռուսահայության առաքելությունը զրոյացված է:
Կարծում ենք՝ որևէ մեկը չի հավատում նաև միլիարդանոց ներդրումների հեքիաթներին կամ այն առասպելին, որ Արա Աբրահամյանը կամ Սամվել Կարապետյանը կարող են Պուտինին հետ կանգնեցնել Ադրբեջանին սպառազինելու պլաններից: Այնպես որ, Մակրոնին սիրել-չսիրելը կարող ենք հանգիստ թողնել ռուսահայերի ճաշակին՝ մանավանդ, որ, բարեբախտաբար, Ֆրանսիայի նոր նախագահի քաղաքականությունն ու պատկերացումը Հայաստանի մասին ձևավորվելու են ոչ թե ռուսահայերի, այլ ֆրանսահայերի վարքագծով:
Մյուս կողմից՝ ակնհայտ է, որ մենք, որպես պետություն ու հասարակություն, ունենք ոչ թե ռուսահայերի, այլ ֆրանսահայերի աջակցության կարիքը:
