Ապօրինի հարստացման քրեականացման մասին օրենսդրական նախաձեռնությունը փաստացի ներիշխանական համաներում է, որն իրականացվում է նախընտրական շրջափուլին ընդառաջ:
Մինչ հասարակությունը սպասում է, թե արդյոք անկախության 25-րդ տարեդարձի առիթով կլինի՞ համաներում, թե՞ ոչ, իշխանությունը փաստորեն անցկացնում է ներիշխանական համաներում և ներում բոլոր նրանց, ովքեր հարստացել են մինչև այժմ: Ապօրինի հարստանալ չի կարելի սրանից հետո:
Բայց իրավիճակի ամբողջ նրբությունն այն է, որ մինչ այս ապօրինի հարստություն կուտակած մարդիկ, որոնք էլ ըստ էության կազմում են հայաստանյան իշխանական «էլիտան»՝ հարակից հարազատա-բարեկամա-ընկերական շրջանակով, այսօր արդեն կուտակել են այնքան, որ ունեն այլևս օրենքի շրջանակում հարստանալու բավարար հնարավորություններ: Նրանք կուտակել են այնքան, որ դարձել են գործնականում մրցակցությունից դուրս: Այսինքն՝ նրանք ամբարել են զուտ տնտեսական-շուկայական մեխանիզմներով մրցակիցներին կանգնեցնելու, դուրս մղելու բավականաչափ ռեսուրսներ և այլևս չունեն «ապօրինությունների» մեծ անհրաժեշտություն:
Ավելին՝ նրանց հենց անհրաժեշտ է ապօրինի հարստացման քրեականացման միջոցով լեգիտիմացնել այդ իրավիճակը՝ արդեն օրենքի վրա հենվելու համար: Եվ անցյալում կամ, այսպես ասած, համեմատական անցյալում օրենքի հետ լրջագույն խնդիրներով իրենց կուտակած մրցակցային առավելությունը արդեն մոտ ապագայում օրինական միջոցներով լիարժեք իրականացնելու համար էլ ներկայումս առաջացել է ապօրինի հարստացման քրեականացումը:
Մրցակցությունից դուրս հայտնված այդ իշխանական շերտին հակադրվել կարող է առավել ուժեղ, առավել մեծ կամ գոնե համարժեք ռեսուրսներով որևէ սուբյեկտ: Հայաստանում իշխանական համակարգից դուրս այդպիսի սուբյեկտ չկա: Իսկ դրսից այդպիսի սուբյեկտ կարող է գալ միմիայն այն բանից հետո, երբ տեղավորվի Հայաստանի իշխանության թելադրած խաղի կանոնների շրջանակում: Դրա վառ վկայությունը, օրինակ, ֆրանսիական «Քարֆուր» ապրանքանիշն է, որի գալստյամբ բավականին մեծ հույսեր էին կապվում մրցակցության բարձրացման առումով, իսկ իրականում ընկերությունը Հայաստանում ինքն է բախվել մրցունակության խնդրի, քանի որ այստեղ տնտեսական համակեցության պայմանները, մեղմ ասած, հեռու են աշխարհում ընդունված տրամաբանությունից:
Այդպիսով, ապօրինի հարստությունը քրեականացնելու մասին օրենքը ըստ էության փակում է ընդամենը «առաջին միլիոնի» մասին հարցը, այն էլ՝ օրենսդրական մակարդակով: Իհարկե, հայաստանյան իշխանության դեպքում խոսքը առաջին ոչ թե միլիոնի, այլ միլիոնների մասին է:
Հայաստանում գողանալու բան ըստ էության գրեթե չի մնացել, բայց քանի որ եղած կապիտալը խոշոր կապիտալիստների մեծամասնությունը կուտակել է օրենքի հետ խնդիրներ ունենալով, ներկայումս բավական կաշկանդված է արդեն կուտակածի շնորհիվ օրինական ճանապարհով եղածը ավելացնել շարունակելու հարցում: Երբ հանվում է «առաջին միլիոնների» հարցը, վերանում է այդ կաշկանդվածությունը, գոնե զգալի չափով:
Լուսանկարը՝ armeniasputnik.am-ի
