Հայաստանի ներքաղաքական կյանքում տեղի են ունենում զարգացումներ, որոնք անգամ իմիտացիոն լինելու պարագայում չեն կարող զգալի հետք չթողնել ներքին կյանքի հետագա դասավորությունների համար: Եվ դրա վկայությունն այն է, որ ներքաղաքական գործընթացում կարծես թե ավելի ու ավելի ակնհայտ է դառնում Ռոբերտ Քոչարյանի ժառանգությունից ազատվելու և նրա ստվերից դուրս գալու Սերժ Սարգսյանի մղումը: Դրա հերթական վկայությունը կարելի է համարել այսօր «Ժամանակ» թերթի դեմ Քոչարյանների ընտանիքի հայցի առիթով կատարված իրադարձությունը, երբ վճիռ հրապարակելու փոխարեն դատարանը որոշեց նորից սկսել դատաքննության փուլը: Այդպիսով, մամուլի դեմ Քոչարյանների սկսած հայցարշավի ընթացքում տեղի է ունենում նկատելի շրջադարձ: Խնդիրը տվյալ պարագայում կոնկրետ դեպքը չէ, այլ դրա դիտարկումը ընդհանուր երևույթի և պրոցեսների շրջանակում:
Իսկ այդժամ դժվար չէ նկատել, որ Սերժ Սարգսյանը սկսել է Քոչարյանից սահմանազատվելու զգալիորեն տեսանելի և նույնիսկ շոշափելի գործընթաց: Ինքնին հասկանալի է, որ սահմանազատումը տվյալ դեպքում ենթադրում է ավելի լավը երևալու տրամաբանություն, հակառակ պարագայում սահմանազատման իմաստն է կորում ընդհանրապես: Հետևաբար, անկախ այն շարժառիթներից ու պատճառներից, որոնք Սերժ Սարգսյանին ստիպում են գնալ այդ քայլին, քայլն ինքնին չի կարող նշանակալի ազդեցություն և հետք չթողնել ներքաղաքական զարգացումների տրամաբանության վրա: Բանն այն է, որ Սերժ Սարգսյանի քայլերն ինչ որ մարգինալ քաղաքական ուժի կամ հասարակական կազմակերպության չեն վերաբերում կամ առնչվում, կամ ուղղված:
Խոսքը Հայաստանի պատմության մի կարևոր ժամանակահատվածի մասին է, որն ասոցացվում է Ռոբերտ Քոչարյան անվան, ոճի, մտածողության, տեսակի հետ: Հետևաբար այդ ամենից սահմանազատվելու ընդգծված քաղաքականության մեկնարկը ինքնին ենթադրում է բավական լուրջ պատասխանատվություն բոլոր իմաստներով, և բոլոր դեպքերում: Իսկ դա նշանակում է, որ Սերժ Սարգսյանը ներկայումս իրեն դրել է մի իրավիճակում, երբ բավական հրապարակային և կոնկրետ պատասխանատվություն է ստանձնում Հայաստանում այդ իմաստով որակական փոփոխություններ իրականացնելու, այսինքն Քոչարյանից մինչև վերջ սահմանազատվելու համար: Այստեղ խնդիրը ոչ թե անձից, այլ մի ամբողջ ժամանակաշրջանից, հետևաբար մի ամբողջ համակարգից սահմանազատվելու մասին է:
Իսկ դա նշանակում է, որ Սերժ Սարգսյանը պետք է անխուսափելիորեն լուծարի այն համակարգը, որ ժառանգություն է ստացել Քոչարյանից, և ոչ թե համակարգի համար Քոչարյանին փոխարինի իրենով: Իհարկե, այստեղ կա համակարգային դիմադրության խնդիր, բայց Սերժ Սարգսյանի իշխանական երկարակեցության գաղտնիքը այդ դիմադրությունը հաղթահարելու, ոչ թե շրջանելու և դրանից խուսափելու մեջ է: Սերժ Սարգսյանը, համաձայն շախմատի կանոնի, փաստացի «ձեռք է տվել» խաղաքարին և ստիպված է խաղալ մինչև վերջ, այլապես կիսատ խաղը կարող է լինել հենց Սերժ Սարգսյանի կարիրայի վերջը: Իսկ այդ խաղում հասարակությանը թերևս հարկ է մինչև վերջ կատարել մրցավարի իր պարտականությունը, սահմանելով բավական բարձր կանոններ և պահանջելով տեղավորվել այդ կանոնների շրջանակում:
