Մինչ կառավարությունը տեղական արտադրությունը խթանելու մասին հանձնառությունների և տարբեր նախարարություններ ու գերատեսչություններ վճռական քայլեր ձեռնարկելու վերաբերյալ խոստումներ է տալիս, Հայաստանի որևէ անկյունում փակվում է հերթական տեղական արտադրամասը: Բաղրամյանի թռչնաբուծական ֆաբրիկան է: Արտադրությունը կասեցված է, 26 թռչնանոցների դռները՝ կողպված:
Գործարանը ոտքի հանելու համար գործարարը միլիոնավոր դոլարների հասնող ներդրումներից զատ կյանք է դրել:
Թռչնաբուծական ֆաբրիկան առաջին հուժկու հարվածը ստացել է «Հայռուսգազարդ»-ի թեթև ձեռքով, որը, մեկ գիշերում կասեցնելով գազամատակարարումը, գործարանին հասցրել է ահռելի վնաս:
Հոլանդական սարքավորումներով հագեցած թռչնագոմերը, տեղական արտադրանքով շուկան հագեցնելու փոխարեն, ժանգոտվում են անգործությունից՝ տեղը զիջելով ներկրված, տարատեսակ վնասաբեր հորմոններով հարստացված անհայտ ծագման թռչնամսին:
Հսկայական թռչնանոցներից և ոչ մեկում նույնիսկ նմուշի համար կենդանի հավ չի մնացել: Պահեստները դատարկ են: Բաղրամյանի թռչնաբուծական ֆաբրիկան այլևս ոչինչ չունի սպառողին առաջարկելու:
Գետնին ընկածին ձեռք են մեկնում: Գործարար Արմենակ Խաչատրյանը կործանումից փրկության ելք է առաջարկում Վրաստանի օրինակով. պետությունը սուբսիդավորում է գործարանը վերագործարկելու համար, գործարարը ապահովում է 650 աշխատատեղ 200 դոլար նվազագույն աշխատավարձով:
Առանց կառավարության միջամտության դիմացը փակուղի է: Գրավի տակ են ոչ միայն գործարանները, այլև իր տունն ու ամբողջ ունեցվածքը:
Ինչքան օրերը հեռանում են, այնքան վերագործարկվելը դժվարանում է: Շուկայում կորցնում են իրենց տեղը, բրենդը մոռացվում է: 450 աշխատողի նորից իրար գլխի հավաքելը նույնպես անհնարին է թվում:
Գործարանի համար բարդ ժամանակները սկսվել են միանգամից ու բոլոր կողմերից: Թռչունների մեծաքանակ անկումից հետո դժվար էր դիմակայելը դրսից բերվող էժան թռչնամսի դեմ: Դրան գումարվեց 2014թ. հայկական դրամի արժեզրկման հետևանքով բարձր տոկոսադրույքներով վարկային բեռի կրկնապատկումը։
