Արդարության հաստատումը և արդարադատության իրագործումը` պետության կարևորագույն գործառույթներից են: Արդարությունը և արդարադատությունը թերևս մարդ արարածի և քաղաքացու ամենաբնական պահանջններն են, և եթե պետությունը չի կարողանում արդարության և արդարադատության որոշակի` համընդհանուր ընդունելի սանդղակ ապահովել, ինքն իրեն դատապարտում է կործանման: Այդ պրոցեսը կարող է լինել դանդաղ, կարող է լինել արագ, բայց վերջնական լուծումը խիստ կանխատեսելի է:
Եվ այն, որ երկրագնդի վրա գնալով ավելի ու ավելի քիչ են բռնապետություններ մնում, սրա ամենավառ ապացույցն է, որովհետև բռնապետությունը ոչ այլ ինչ է քան արդարության և արդարադատության փոխարինումը փոքր խումբ մարդկանց, երբեմն էլ մեկ անձի կամքով:Եվ ընդհակառակը` առավել արդյունավետ են այն պետությունները, որոնք ունեն արդարադատության գործուն համակարգ և կարողանում են ապահովել ոչ միայն քաղաքական, այլև սոցիալական, տնտեսական արդարությունը: Եվ եթե Հայաստանը գնահատելու լինենք այս չափանիշներով, հաստատ մեր հայրենի պետությունը կհայտնվի ամենաետնապահների շարքում:
Երկրում չկա քաղաքական արդարություն, տնտեսական արդարության մասին խոսելն ավելորդ է, իսկ սոցիալական արդարության մասին խոսելու կարիք ընդհանրապես չկա: Ինչ վերաբերում է արդարադատությանը, իրավիճակը այս ոլորտում շատ ավելի վատ է: Երկրում տեղի են ունենում հանցագործություններ, որոնք կամ մնում են չբացահայտված, կամ էլ դրանց նկատմամբ պատշաճ արդարադատություն չի կիրառվում:
Այս իրողությունը կարող է էական դեֆորմացիաներ առաջացնել հասարակության ներսում, որովհետև, ասենք, մահափորձերի թիրախ դարձած մարդիկ, կամ սպանվածների հարազատները հասկանալով, որ արդադարադության հասնել երբեք չեն կարող, ստիպված պետք է լինեն գործել վենդետայի և վրեժի տրամաբանությամբ: Նույն տրամաբանությունը կարող է գործել նաև քաղաքականության մեջ: Որովհետև երկրում իրական կայունություն ապահովելու միջոցը ոչ թե Բաղրամյան պողոտայում հավաքվածներին ծեծ տալն ու սպանելն է, այլ մարդկանց Բաղրամյան պողոտան շրջափակելու մոտիվացիայից զրկելը:
