«Հրապարակը» խմբագրականում գրում է. ««Ժառանգություն» կուսակցությունը քաղաքականության մեջ մի քանի նորամուծություններ մտցրեց: Նախ թշնամու հետ բարեկամի լեզվով շփվելու կուլտուրան ներմուծեց՝ երբ հակառակորդի հետ քաղաքակիրթ ու սրիալիր խոսքն է կիրառվում, այլ ոչ թե հայհոյանքն ու պարսավանքը, որին մենք սովոր էինք մինչ օրս: Բացի այդ, ընդդիմությունը ցույց տվեց, որ գործող իշխանության հետ զուգահեռ կարող է կառավարություն ձևավորել՝ նախարարներ նշանակել, հրամանագրեր արձակել, ինչպես նաև կազմակերպել երդմնակալության արարողություն: Ճիշտ այնպես, ինչպես պաշտոնապես հաղթած թեկնածուն է պատրաստվում անել:
Սակայն որքան էլ «Ժառանգությունը» քաղաքակիրթ պայքար մղի իշխանության դեմ, մեկ է՝ մեզանում բոլորը գիտեն, որ ընդդիմությունն ընդդիմություն չի դառնա, քանի դեռ չի հալածվել, քանի դեռ բանտերով ու ընդհատակով չի անցել: Եվ քանի որ ժպտացող ու քեզ «պարոնով» դիմող ընդդիմությանը դժվար է հալածելը, բանտ նետելը, ուստի ընդդիմությունն ինքն ընտրեց ինքնակտտանքների ճանապարիը: Հացադուլ, ջրադուլ, օրերով հագուստ չփոխել, նորմալ անկողնում չքնել և այլն, իսկ վերջին օրերին էլ ավելի քան երկու հարյուր կիլոմետր ճանապարհը ոտքով կտրելն ու Ազատության հրապարակ հասնելը՝ ընդդիմության առաջնորդի երդմնակալության արարողությանը մասնակցելու համար: Սա մի կողմից անհասկանալի է, քանի որ ոչ ոք նրանց ճանապարհը կարծես թե առայժմ չի փակել, և հանգիստ կարելի էր մեքենաներով գալ Երևան: «Ժառանգությունում» դա մեկնաբանում են սիմվոլիկ լինելու տեսանկյունից՝ ուխտագնացության պես մի բան: Հույս ունեին, որ 2 օր ոտքով ճանապարի գնալը ձնագնդիի էֆեկտ կունենա, և Գյումրիից մինչև Երևան այդ զանգվածը կբազմապատկվի, սակայն ժամանակները փոխվել են, մարդիկ՝ ծուլացել: Եվ չկա նախկին էնտուզիազմը»:
