Այսօր ռուսական Независимая газета թերթը խմբագրական է նվիրել Հայոց ցեղասպանության հարցին: Թերթը նշում է, որ ապրիլի 24-ին բոլոր այն երկրներում, որտեղ կա հայկական համայնք, նշվել է Հայոց ցեղասպանության հերթական տարելիցը: Այն ընդունել են մի քանի տասնյակ երկրներ և կազմակերպություններ, այդ թվում՝ Իտալիան, Ֆրանսիան, Ռուսաստանը, Վատիկանը, ԱՄՆ 42 նահանգներ, Եկեղեցիների համաշխարհային խորհուրդը, Եվրախորհրդարանը: Որոշ երկրներում Ցեղասպանության ժխտումը հավասարեցված է քրեական հանցագործության:
Թերթն անդրադարձ է կատարել նաև արևմտյան պետությունների արտաքին քաղաքականության մեջ այս հարցի արծարծմանը. «Օբաման կրկին իր ելույթում խոսեց Ցեղասպանության մասին, սակայն չարտաբերելով այդ եզրը` այն փոխարինեց Մեծ եղեռն եզրով: Թերևս, Օբաման ոչ առաջինն է և ոչ էլ վերջինը ԱՄՆ նախագահների մեջ, որը չի արդարացնի ամերիկահայերի և աշխարհի հայերի սպասելիքները, քանի որ, ամերիկահայերի քվեն ստանալու համար Ցեղասպանության ճանաչման մասին նախընտրական շրջանում հայտարարել են թե՛ Բիլ Քլինթոնը, թե՛ հայր և որդի Բուշերը: Սակայ հաղթելով ընտրություններում` մոռանում էին այդ խոստման մասին` շահարկելով այն, երբ դա անհրաժեշտ է:
Սակայն այս հարցի շուրջ կրքերի բորբոքում սկսվում է այն ժամանակ, երբ լարվում են հարաբերություններն Անկարայի հետ: Բավական է, որ Թուրքիան փոքր-ինչ ինքնուրույնություն դրսևորի որոշակի հարցերում, թուրք-ամերիկյան հարաբերությունների թատերաբեմում հայտնվում է Ցեղասպանության հարցը, որը նյարդայնացնում և վախեցնում է թուրքական կողմին: Սակայն հենց Անկարան զիջում է, այս հարցը տեղավորում են նավթալինով լի պահարանի մեջ, մինչև Թուրքիայի հերթական «անկարգությունը»:
Այս քաղքականությունը, թերևս, որդեգրել է նաև Ֆրանսիան: Այս երկրում Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչված է պաշտոնական մակարդակով: Սակայն Սարկոզին հիմա մանիպուլացնում է Ցեղասպանության ժխտման քրեական պատասխանատվության հարցը, որի հետ կապված օրինագիծը կարող է դրվել քննարկման: Եվ թող Շարլ Ազնավուրը Ֆրանսիայում ու Սերժ Թանկյանը` Կալիֆոռնիայում ամեն օր միտինգներ հավաքեն ու պահանջեն իրենց առաջնորդներից կատարել խոստումները: Դա չի արվելու, քանի որ վերջիններս կկորցնեն Անկարայի վրա ճնշում գործադրելու այս լծակը: Եվ Վաշինգտոնի ու Փարիզի օրինակին կարող են հետևել նաև մյուս խաղացողները, ովքեր որոշակի ծրագրեր ունեն թուրքական ուղղությամբ:
Այս ամենը հերթական անգամ ապացուցում է քաղքականության ծախու էությունը: Սրա դեմ ոչինչ չես կարող անել: Եվ քանի դեռ սա չի փոխվել, հայերը միայն տարին մեկ կարող են հիշեցնել աշխարհի հզորներին, որ քաղաքական խաղերը և ցանկացած իրադարձություն սեփական շահերի համար օգտագործելու անսկզբունքային ցանկությունը մոտ հարյուր տարի առաջ աղետի են ենթարկել Երկրի վրա ապրող ժողովուրդներից մեկին և կանգնեցրել նրան լինել-չլինելու շեմին»: