Մեր տեղեկություններով՝ սահմանադրական փոփոխությունները նախապատրաստող հանձնաժողովը կարող է զիջման գնալ քաղաքական ուժերի համար խնդրահարույց և անընդունելի համարվող կայուն մեծամասնության և խորհրդարանական ընտրությունների երկրորդ փուլ անցկացնելու դրույթների հարցում:
Սահմանադրության նախագծի ամենախնդրահարույց հատվածը, որը քաղաքական բոլոր կուսակցությունների մոտ հիմնավոր մտահոգություն է առաջացնում, կայուն խորհրդարանական մեծամասնության մասին դրույթն է: Ոչ ՀՀԿ-ական գրեթե բոլոր քաղաքական գործիչները մտահոգություն են հայտնում, որ այդ դրույթի միջոցով ՀՀԿ-ն փորձում է Սահմանադրությամբ ամրագրել քաղաքական մենաշնորհ հաստատելու և այն պահպանելու իր մտադրությունը: Կայուն մեծամասնությունը և խորհրդարանական ընտրությունների երկրորդ փուլի անցկացումը ենթադրում է, որ իշխանությունը պատկանելու է մեկ կուսակցության, իսկ մյուս կուսակցությունները անկախ իրենց ստացած ձայների կամ քվեների քանակից դուրս են մղվում իշխանությունում ներկայացված լինելու հնարավորությունից: Ոչ ՀՀԿ-ական գործիչները պնդում են, որ իրենք կարող են Սահմանադրական փոփոխությունները պաշտպանելու հարցում որոշակի փոխզիջման գնալ միայն մի դեպքում, եթե նախագծի հեղինակները և իշխանությունը հրաժարվեն կայուն մեծամասնության և երկրորդ փուլ անցկացնելու դրույթից:
Իշխանությունը պատրաստակամություն է դրսևորում գնալ նման զիջման, բայց կոսմետիկ: Մասնավորապես նախատեսվում է, որ Սահմանադրության նախագծում կամրագրվի, որ խորհրդարանական ընտրություններից խորհրդարանում ամենաշատ ձայներ ստացած կուսակցությունը, եթե չունի որակյալ մեծամասնություն, խորհրդարանական մեծամասնություն ձևավորելու շուրջ բանակցություններ է սկսում մյուս կուսակցությունների հետ և առաջին հերթին երկրորդ տեղը գրաված կուսակցության հետ: Իսկ երկրորդ փուլ անցկացվում է միայն այն դեպքում, երբ առավել շատ ձայներ ստացած քաղաքական ուժը չի կարողանում խորհրդարանական մեծամասնություն ձևավորել, և փոխանակ խորհրդարանը լուծարելու և նոր ընտրություններ անցկացնելու՝ կազմակերպվում է երկրորդ փուլ, որի արդյունքում առաջին տեղ գրաված քաղաքական ուժը իրավունք է ստանում միայնակ ձևավորել կառավարություն:
Այս փոփոխության դեպքում ստացվում է, որ երկրորդ փուլն անցկացվում է միայն ծայրահեղ անհրաժեշտության դեպքում, միայն այն դեպքում, եթե հնարավոր չի լինում խորհրդարանական կոալիցիա և մեծամասնություն ձևավորել: Արդյոք այս փոփոխությունը կարո՞ղ է բավարարել քաղաքական մյուս ուժերին և փարատել նրանց կասկածներն առ այն, որ սահմանադրական փոփոխությունները ուղիղ ճանապարհ են բացում ՀՀԿ-ի քաղաքական մենաշնորհի հաստատման համար: Եթե սահմանադրության մակարդակում ֆիքսվում է կոալիցիա ձևավորելու հնարավորությունը, ինչը չկա Սահմանադրության հրապարակված նախագծում, արդեն լավ է:
Բայց, միևնույն է, երկրորդ փուլի դրույթի պահպանումը կարող է ստիպել առաջին տեղը գրաված քաղաքական ուժին կոմպրոմիսների չգնալ կոալիցիայի ձևավորման հարցում՝ հույս ունենալով, որ եթե կոալիցիայի ձևավորումը տապալվի, ապա ինքը կարող է երկրորդ փուլում հաջողության հասնել և միայնակ կազմավորել կառավարություն: Ընդհանրապես աշխարհը ստեղծել է խորհրդարանական կառավարման մոդել, որը տասնամյակներով և նույնիսկ հարյուրամյակներով փորձարկվել է և ցույց է տվել իր արդյունավետությունը: Ինչ իմաստ ունի այդ համակարգում ներդնել այնպիսի մի նորամուծություն, որը մեկ կուսակցության մենաշնորհի հաստատման հնարավորություն է ստեղծում:
Սահմանադրության հեղինակներն ասում են, որ կայուն մեծամասնության բացակայությունը կառավարությունների փլուզման և ցնցումների առիթ է հանդիսանում, և բերում են Իտալիայի օրինակը: Բայց մի՞թե այդ անկայունությունները խանգարում են Իտալիային զարգանալ և տեղ ունենալ աշխարհի առավել զարգացած երկրների յոթնյակում: Մինչդեռ բազմաթիվ երկրներ, որտեղ խորհրդարանները և կառավարությունները չափազանց կայուն են և գրեթե հավերժ, հասարակությունները պայքարում են թերսնման և ծայրահեղ աղքատության դեմ և՝ անարդյունք:
Իսկ թե քաղաքական կուսակցությունները կընդունեն իշխանության կողմից իրենց առաջարկվող զիջումը և պատրաստ կլինեն դրա դիմաց սատարել սահմանադրական փոփոխությունները՝ իրենց որոշելիք խնդիրն է: Ի վերջո, նրանցից շատերի համար պետք է որ փոխզիջում լինի, պետք է ասել, որ իրենք չեն գնացել միակողմանի զիջման, և այդ փոփխությունները պաշտպանում են, միայն իրենց առաջարկները ընդունելու դեպքում: