Վերջին օրերին Հայաստանի քաղաքական դաշտում բավական հետաքրքիր միտումներ են նկատվում ոչ միայն Հայ ազգային կոնգրես-իշխանություն տիրույթում, այլ նաև մեկ այլ ուղղությամբ: Դաշնակցությանը պատկանող «Երկիր Մեդիա» հեռուստաընկերությունում հեռուստաժամ է ստացել և ակտիվացել Տիգրան Կարապետյանը: Թվում էր, թե Կարապետյանի հանրահավաքային բումը նվազում է նրա եթերից անհետանալուն զուգահեռ, և այժմ հետաքրքիր է, որ Դաշնակցությունը իր հեռուստաընկերության միջոցով փորձում է Կարապետյանին տալ այն, ինչը նրան պետք է լյումպեն զանգվածին հրապարակ բերելու համար:
Իսկ դա նշանակում է, որ այդ հանգամանքը պետք է նաև Դաշնակցությանը, այլապես հազիվ թե Դաշնակցությունը եթեր տար մի մարդու, որը իր եթեր ունեցած ժամանակ Դաշնակցությունից քարը քարին չէր թողնում: Հիմա Տիգրան Կարապետյանը Դաշնակցության եթերում քարը քարին չի թողնում Հայ ազգային կոնգրեսից, իսկ Կոնգրես-«Ժառանգություն» հայտնի «պոլեմիկայի» ֆոնին էլ հայտարարում է, թե կարող է միավորվել «Ժառանգության» հետ: Այլ կերպ ասած՝ ստացվում է մի հետաքրքիր կորագիծ` Դաշնակցություն-Կարապետիչ-«Ժառանգություն»:
Ակնհայտ է, որ այդ ուրվագծվող ֆորմատը հանդես է գալու ընդդիմության դիրքերից: Ու չի բացառվում, որ նրանք ընդդիմություն լինեն նաև իշխանությանը, բայց կարծես թե հաստատ է, որ նրանք միաժամանակ ընդդիմություն են լինելու նաև Հայ ազգային կոնգրեսին: Ակնհայտ է, որ ինչքան էլ իշխանությունն այժմ, ինչ-ինչ հաշվարկներից կամ ծանրագույն սոցիալ-տնտեսական վիճակի և ժողովրդական ակտիվության պարտադրանքից ելնելով, Կոնգրեսի հետ փոխհարաբերություններում գնա փոխզիջումների, միևնույն է, ակնհայտ է, որ նա կփորձի հնարավոր բոլոր միջոցներով թուլացնել հանրային ակտիվությունը կամ տարալուծել այն: Իսկ այդ նպատակին կարող է ծառայել հենց Դաշնակցություն-Կարապետիչ-«Ժառանգություն» ֆորմատը:
Այստեղ ամենևին խնդիրն այն չէ, որ իշխանությունը նրանց պարզապես կարող է հանձնարարել այդպիսի ֆորմատ կազմավորել: Ու թերևս կարևոր չէ, վերջին հաշվով` նրանք իշխանության անմիջական ցուցումո՞վ են դա անում, թե՞ սեփական նախաձեռնությամբ, սեփական հաշվարկներից ելնելով: Փաստն այն է, որ այդ ֆորմատը առավելապես ծառայելու է իշխանության շահին, քանի որ տարալուծելու է ընդդիմադիր հասարակությանը կամ գոնե պարունակում է այդպիսի տարալուծման վտանգ, հանրային պոտենցիալի չեզոքացման էական վտանգ: Ի դեպ, հատկանշական է, որ այս ուժերն արդեն մի անգամ միավորվել են «ոչ»-ի շարժման մեջ՝ պայքարելով հայ-թուրքական ֆուտբոլային դիվանագիտության դեմ: Նրանց այդ պայքարն ավարտվեց փառահեղ անհաջողությամբ, երբ գործընթացի կեսից խնդիրներ առաջացան «Ժառանգության» և Դաշնակցության միջև, նաև իր խնդրներն ունեցավ Տիգրան Կարապետյանը, և «ոչ»-ի շարժումը մարեց՝ դեռևս «ոչ»-ին չհասած: Այժմ նկատվում են նույն եռյակի ներքաղաքական հնարավոր համագործակցության ուրվագծեր, որտեղ ևս, իհարկե, կկիրառեն Սերժ Սարգսյանին ուղղված «նախագահ, մի՛ զիջիր» կոչեր, սակայն արդեն՝ «նախագահ, Կոնգրեսին մի՛ զիջիր» ձևակերպմամբ:
