Մարտի 6-ին «Ժառանգությունը» քննարկելու է իր խորհրդարանական մանդատների հարցը` վա՞յր դնել, թե՞ ոչ: Կուսակցությունն արդեն իսկ բոյկոտում է խորհրդարանի նիստերը, ինչը արեց` փետրվարի 28-ից սկսած:
Դրա հետևանքը եղավ այն, որ մարտի 3-ին «Ժառանգությունը» ոստիկանության կողմից ենթարկվեց բռնության, երբ կուսակցության պատգամավորները փորձում էին աջակցել փողոցային առևտրով զբաղվողների ցույցին: Իշխանությունը, թերևս, փորձեց դրանով ցույց տալ, թե ինչ կարող է սպասվել «Ժառանգությանը» մանդատները վայր դնելուց հետո:
Եթե այժմ նրանք պատգամավոր են, և մեծ աղմուկ է բարձրացել նրանց հանդեպ բռնության դեպքում, ապա մանդատը վայր դնելուց հետո նրանցով, այսպես ասած, ոչ ոք չի հետաքրքրվի, և նրանք, լինելով շարքային քաղաքացիներ, կվերածվեն բռնության շարքային օբյեկտի:
Իշխանությունը «Ժառանգությանը» փաստորեն ստիպեց լավ մտածել:
Բայց մյուս կողմից՝ տեղի ունեցածը, կարծես թե, «Ժառանգության» համար այլևս ավելորդ է դարձնում մտածելը:
Եթե մինչ այդ կուսակցությունը կարող էր քննարկել մանդատները պահելու և միայն նիստերի բոյկոտով բավարարվելու հարցը, ապա այժմ, երևում է, մանդատները պահելու դեպքում «Ժառանգությանը» սխալ կհասկանան:
Այսինքն՝ հասարակությունը, քաղաքացիները սխալ կհասկանան, կհասկանան, որ «Ժառանգությունը» պարզապես տեղի տվեց բռնությանը, վախեցավ հետագա բռնություններից և դրա համար պահեց մանդատները՝ որպես վահան:
Իսկ իշխանությունն էլ կհասկանա, որ իր շանտաժն անցավ, և բավական է «Ժառանգությանը» մի թեթև սեղմել, այդ կուսակցությունը անմիջապես տեղի կտա ու կխաղա իշխանության կանոններով: Այդ ամենը, կարծես, «Ժառանգությանն» այլևս այլընտրանք չի թողնում և մանդատները վայր դնելը դարձնում է հրամայական:
Միևնույն է, դրանք պահելով՝ «Ժառանգությունը» հասարակության համար որևէ հիմնարար հարց չի կարողանում լուծել: Համենայն դեպս, 2007 թվականից ի վեր այդ մանդատները որևէ կերպ էապես չեն փոխել երկրում առկա վիճակը:
Գուցե լոկալ բնույթի արդյունավետություն ապահովել են, սակայն ներկայիս իրավիճակի առանձնահատկությունն այն է, որ հարցերն այլևս պետք է դնել և դիտարկել քիչ ավելի գլոբալ և լայն համատեքստում: