Խորհրդարանի նիստը բոյկոտելու «Ժառանգության» քայլը բավականին հետաքրքիր կարող է լինել՝ ելնելով, իհարկե, կուսակցության հետագա պահվածքից: Բանն այն է, որ խորհրդարանի նիստերը բոյկոտելու որոշման այն բացատրությունը, որ խորհրդարանում ներկայացրել է Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, մեղմ ասած, ոչ միարժեք ընկալումների տեղիք է տալիս: Իհարկե ակնհայտ է, որ կոալիցիոն նոր հուշագրով իշխանությունը ցույց տվեց, որ թքած ունի ներկայիս խորհրդարանական ընդդիմության վրա և վերցնելու է նաև այդ ընդդիմությանն այժմ պատկանող մանդատները:
Բայց մյուս կողմից՝ իսկ ո՞ւմ էին այդ մանդատները պետք մինչև հիմա: Ի՞նչ են արել, օրինակ, «Ժառանգությունը» կամ Դաշնակցությունը մինչև հիմա այդ մանդատների շնորհիվ: Եթե այդ մանդատները չլինեին՝ ի՞նչն այլ կերպ կլիներ այս երկրում, ի՞նչ՝ չէր լինի: Այս հարցերի պատասխանը կարծես թե չկա:
Իհարկե, մանդատներն օգտագործվել են զանազան հայտարարությունների, զանազան նախաձեռնությունների, ելույթների, նաև՝ տարբեր միջադեպերի առիթներով պատգամավորական հնարավորությունները հօգուտ քաղաքացիների օգտագործելու համար:
Բայց մյուս կողմից, այդ մանդատները չունեցող Հայ ազգային կոնգրեսը կարծես թե «Ժառանգություն»-ից, մեղմ ասած, պակաս արդյունավետություն ցույց չի տվել քաղաքացիների շահերը պաշտպանելու, այս կամ այն խնդրի կապակցությամբ իր տեսակետները հասարակությանը ներկայացնելու հարցում:
Հետևաբար, երբ «Ժառանգությունը» որոշում է խորհրդարանական նիստերը բոյկոտել կամ մանդատները վայր դնել այն բանից հետո միայն, երբ կոալիցիան նոր հուշագիր է ստորագրում, ապա դա, մի կողմից խոսելով «Ժառանգության» ադեկվատության կամ սկզբունքայնության մասին, մյուս կողմից էլ հարց է առաջ բերում` իսկ մի՞թե մինչև հիմա «Ժառանգությունն» ակնկալում էր, որ իշխանությունը ազատ մրցույթի է դնելու խորհրդարանական մանդատները:
Հարց է առաջանում՝ արդյոք նման դրսևորումը չի՞ հուշում, թե «Ժառանգությունը» սպասում էր, որ 2012-ին էլ կստանա գոնե այն, ինչ 2007-ին ստացավ, բայց հիմա, կորցնելով հույսը, փորձում է արդեն խորհրդարանը բոյկոտելով, ինչ-որ բանի հասնել գոնե հասարակական վարկանիշի վրա խաղալու տեսանկյունից:
Համենայն դեպս, «Ժառանգության» կատարած քայլը հարցեր է առաջ բերում, որոնք սպասում են որքան հնարավոր է՝ հրատապ պատասխանի: «Ժառանգությունը» պետք է բացահայտի՝ արդյոք այդ քայլը ընդամենը պարզ քաղաքական պոպուլի՞զմ է PR տեխնոլոգիաների ոլորտից, թե՞ կուսակցությունը սկզբունքորեն փոխում է քաղաքական մարտավարությունն ու վերանայում իր քաղաքական կեցվածքը թե՛ իշխանության, թե՛ ընդդիմադիր դաշտի հանդեպ:
Ի վերջո, կարծես թե իշխանությունը կարող է նույնիսկ ուրախ լինել, որ «Ժառանգությունն» այդպիսի կտրուկ քայլերի է դիմում, քանի որ դա կարելի է խաղարկել, ի դեմս «Ժառանգության», Հայ ազգային կոնգրեսի հանդեպ մրցակից աճեցնելու տարբերակով: Իսկ իշխանությունը, մենք գիտենք, որ կարողանում է խաղարկել այդպիսի հնարքներ: Այդ իսկ պատճառով է կարևոր, որ «Ժառանգությունը» ռազմավարական շեշտադրումները հստակեցնելու միջոցով հասարակությանը ցույց տա իր քայլի իրական մոտիվացիաները: