Փետրվարի 18-ին հանրահավաք ծրագրելով` Հայ ազգային կոնգրեսը փաստացի ցույց է տալիս, որ ընդունում է Տիգրան Կարապետյանի նետած ձեռնոցը:
Ուղղակի իմաստով, իհարկե, այդպիսի բան չկա` ո՛չ նետված ձեռնոցի մասին հայտարարություն, ո՛չ էլ այն ընդունելու պատրաստակամություն: Բայց նաև ակնհայտ է, որ այդ ձեռնոցը նետված էր այն բազմամարդ հանրահավաքների տեսքով, որ հունվարի սկզբից Երևանում և մարզերում իրականացրեց Տիգրան Կարապետյանը: Այլ խնդիր է իհարկե, թե ով էր նրան օգնում նետել այդ ձեռնոցը. ընդհանրապես օգնո՞ւմ էին, թե՞ Կարապետյանին իսկապես հաջողվեց անել անսպասելին ու հավաքել այդքան մարդ:
Այդ ամենի մասին շատ է գրվել և դեռ էլի կգրվի: Տվյալ պարագայում հարցն այն է, թե ինչպե՞ս էր այդ իրավիճակին արձագանքելու Հայ ազգային կոնգրեսը: Փետրվարի 18-ին հանրահավաք անցկացնելու որոշումով Կոնգրեսը դրսևորում է ինքնավստահություն: Բանն այն է, որ եթե Կոնգրեսը գնում է հանրահավաքի, ուրեմն կա վստահություն, որ իր բազմամարդության առումով այն չի զիջելու Կարապետիչի բավական անակնկալ հանրահավաքներին: Ավելին, նկատի ունենալով, որ տասը օր անց էլ հանրահավաք է նշանակել Կարապետյանը, Կոնգրեսը, փաստորեն, վստահ է, որ տասը օր անց նրան չի հաջողվի գերազանցել 18-ի հանրահավաքի էֆեկտը: Իսկ դա նշանակում է, որ Կարապետյանը կհայտնվի բավական բարդ իրավիճակում, և նրա անկումը նույնքան անսպասելի և արագ կարող է լինել, որքան արագ ու անսպասելի էր վերելքը:
Մյուս կողմից` չի բացառվում, որ Կոնգրեսն այդպիսով փորձում է պարզապես օգտագործելով Կարապետյանի ակտիվությունը` իր կողմից աջակցություն ցուցաբերել նրան և ստեղծել համընդհանուր հանրային ակտիվության բավական ազդեցիկ ֆոն: Այլ կերպ ասած` Կոնգրեսը կարծես թե ընդդիմության միասնական գործողությունների տրամաբանության շրջանակում իր լուման, իր հասանելիքն է կատարում փետրվարի 18-ի հանրահավաքով:
Այստեղ արդեն էական է դառնում, թե դրան ի՞նչ պատասխան կտա Կարապետյանը փետրվարի 28-ին. կփորձի տեղավորվե՞լ այդ միասնական ֆոնի տրամաբանության մեջ, թե՞ կդրսևորի կամ իր անհամարժեքությունը Հայաստանի ներկայիս իրավիճակի և ընդդիմություն երևույթի առաջ կանգնած խնդիրների հանդեպ, կամ էլ պարզապես իր ենթակայությունը բոլորովին այլ տեղում մշակված որևէ տրամաբանության:
