Նախագահի նստավայրում տեղի ունեցած խորհրդակցության ընթացքում հանրային և փորձագիտական ուշադրության առանցքում հայտնվեցին ոչ թե գնաճի վերաբերյալ Սարգսյանի հայտարարությունները, այլ նրա խոսքը՝ «տարվա երկրորդ կեսին» սոցիալական հատկացումները ավելացնելու մասին: Նրա այդ հայտարարությունն ընկալվեց որպես վարչապետական հավակնության հերթական ազդակ, նկատի ունենալով այն, որ Սերժ Սարգսյանը խոսում է տարվա մի ժամանակահատվածի մասին, երբ ինքը, կարծես թե, չպետք է լինի իշխանության: Մյուս կողմից, առաջին անգամ չէ, որ Սարգսյանը խոսում է այսպես ասած մի քանի ամիս առաջ: Նա նույնիսկ դեպի մի քանի տարի առաջ է խոսել՝ ընդհուպ 2040 թվական:
Այդուհանդերձ, Սարգսյանի հայտարարությունը ևս մի կաթիլ ավելացրեց այն համոզումին, որ նախագահի պաշտոնը թողնելուց հետո նա գնում է վարչապետի պաշտոնով իշխանությունը պահելուն: Միարժեք պնդել կամ հերքել դա, կարող է թերևս միայն հենց ինքը՝ Սերժ Սարգսյանը, որն էլ չի անում թե՛ մեկը, թե՛ մյուսը, շարունակելով պահել անորոշությունը: Մյուս կողմից, նա, կարծես թե, կաթիլային սկզբունքով պարբերաբար յուղ է լցնում կրակին և թարմ պահում այն: Բացառված չէ, որ Սարգսյանն ինքն էլ չգիտե, թե ի վերջո ինչպիսին է լինելու ցանկություն-հնարավորություններ-անհրաժեշտություն բալանսը և պարզապես փորձում է բաց պահել բոլոր դռները:
Համենայնդեպս, Սարգսյանի որևէ հայտարարություն, լինի դա 2018-ի երկրորդ կեսի, չորրորդ քառորդի կամ 2040-ի մասին, ամենևին միարժեքորեն չի նշանակում վարչապետական պլանի, կամ առավել ևս որոշման բացահայտում կամ ակնարկ: Բանն այն է, որ Հայաստանի իշխանության կառուցվածքային վերաձևումը ստեղծում է մի իրավիճակ, երբ դե ֆակտո իշխանությունը գտնվելու է ոչ թե պետական կառավարման համակարգում, այլ Մելիք-Ադամյանի ՀՀԿ գրասենյակում: Գործնականում, այդ իշխանությունն այնտեղ էր նաև մինչ այժմ, գոնե վերջին տասնամյակում կամ 11-12 տարիներին, այն բանից հետո, երբ Սերժ Սարգսյանն անդամակցեց կուսակցությանն ու դարձավ ՀՀԿ Խորհրդի նախագահ: Պարզապես Մելիք Ադամյանի այդ իշխանությունն ուներ բալանս՝ Բաղրամյան 26 կամ Ռոբերտ Քոչարյան, առաջին մի քանի տարիներին՝ մինչև 2008 թվական դե յուրե, իսկ դրանից հետո, մինչև 2014-15 թվականները դե ֆակտո:
2015-ին Սերժ Սարգսյանը չեզոքացրեց այդ բալանսավորման կամ հակակշռող գործոնը: Սակայն, առկա էր մեկ այլ խնդիր՝ ինստիտուտը մնում է և 2018-ից հետո իշխանությունը, այսինքն՝ Մելիք-Ադամյանը պետք է փոխադարձ առանցքային շահերի կոնսենսուսով որոշեր Բաղրամյան 26-ի նոր անուն-ազգանունը: Իսկ Հայաստանը միայն առերևույթ էր Ռուսաստան՝ Պուտին-Մեդվեդև տանդեմ կրկնելու համար: Առավել ևս, որ Հայաստանում «Մեդվեդևի» դերում Հովիկ Աբրահամյանն էր և ամենևին երաշխավորված չէր նրան չեզոքացնելու, դուրս մղելու հեռանկարը: Հետևաբար, Սարգսյանի ընտրությունը կանգ առավ հակակշռող կենտրոնը կամ գործոնը չեզոքացնելու վրա, իշխանությունը թողնելով միայն Մելիք-Ադամյանում, իսկ Բաղրամյան 26-ի լիազորությունները, այսպես ասած, հնարավորինս համաչափ բաշխելով վարչապետի, պաշտպանության նախարարի, ԱԺ մեծամասնության, նախագահի և Անվտանգության խորհրդի վրա: Այլ կերպ ասած, Սերժ Սարգսյանը ապակենտրոնացրեց, ցրեց իշխանությունը:
Այդպիսով, դե ֆակտո ստեղծվեց մի իրավիճակ, երբ պետական կառավարման համակարգում որևէ առանձին օղակ չունի ավելի իշխանություն, քան Մելիք-Ադամյանի կուսակցական գրասենյակը: Իսկ Սերժ Սարգսյանի ՀՀԿ նախագահի պաշտոնը ոչ միայն սահմանափակված չէ որևէ ժամկետով, այլ տեսանելի ապագայում անգամ, կարծես թե, ենթակա չէ վերանայման: Համահարթեցված կամ Բաղրամյան 26-ի լիազորությունները կառավարման ամբողջ համակարգով ցրելու նպատակը նաև կուսակցական ղեկավարի կարգավիճակի համար հնարավորինս նպաստավոր միջավայրի ստեղծումն է:
Այդ պայմաններում, իշխանության, գործադիր կամ օրենսդիր կառույցի գործողություններ պլանավորելու մասով շատ ավելի ինքնավստահ է հնարավոր լինել ՀՀԿ նախագահի, քան, ասենք, ՀՀ վարչապետի պաշտոնում: Առավել ևս, որ դե ֆակտո ձևավորվող իրականությունը նաև ամրանում է դե յուրե խորհրդարանական կառավարման քաղաքագիտական տրամաբանությամբ, որտեղ որոշումներ կայացնողը խորհրդարանական մեծամասնությունն է, և հետևաբար, այդ մեծամասնության ոչ կոալիցիոն լինելու պարագայում կուսակցական դերակատարումը աճում է օբյեկտիվորեն: Հետևաբար, օրինակ, 2018 թվականի երկրորդ կեսի վերաբերյալ Սերժ Սարգսյանի խոսքերը դիտարկելիս, հարցը ոչ թե այն է՝ կլինի՞ արդյոք այդ ժամանակ նա վարչապետ, թե՞ ոչ, այլ՝ կլինի՞ նա այդ ժամանակ ՀՀԿ նախագահ, թե՞ ոչ: Իսկ այդ հարցը, գոնե առայժմ, թվում է խիստ տեսական:
