«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է քաղաքագետ Անուշ Սեդրակյանը:
– «Ելք» խմբակցությունը շրջանառության մեջ է դրել ԵՏՄ-ից դուրս գալու գործընթացը, սկսեց եզրակացություն տալու հարցով ԱԺ ժամանակավոր հանձնաժողով ստեղծելու նախաձեռնությունը: Ինչպե՞ս եք գնահա, և այն կարո՞ղ է կենսունակ լինել:
– Դա շատ նման է շոգ ամառվա ամիսներին սառույցի վրա քայլելուն: Մեծ առաքելություն է, բայց մի քիչ միամիտ, նաև ցուցադրական առաքելություն է: Մենք, որպես կանոն, մանավանդ՝ իշխանական որոշ ներկայացուցիչներ սարկազմով, մեծ վերապահությամբ ծաղրում են այն մարդկանց, ովքեր Հայաստանում սկսում են խոսել ռուսական ԿԳԲ-ի տարածման մասին՝ հետևյալ ֆրազներով՝ ԿԳԲ չկա, Հայաստանում ՖՍԲ է, ասում են, թե սա ինչ հայրիկյանական ֆրազներ են: Վերջին եղած փաստը ցուցահանդեսի փակումն էր, որը վերաբերում էր պատմությանը՝ ստալինյան տեռորից տուժած զոհերի ցուցահանդեսը դա մեր պատմությունն ու մեր տառապանքն է, ինչպես Եղեռնը: Կա երկու տիպի եղեռն՝ ազգային պատրվակով եղեռն և քաղաքական: Դրանք իրարից չեն տարբերվում: Մի եղեռնը՝ ազգային, խրախուսվում է Մոսկվայի կողմից և քիչ է մնում վերածվի ազգային տոնի, իսկ մի անմեղ ցուցահանդեսն անմիջապես փակվում է: Դա նշանակում է, որ ոչ միայն Ռուսաստանի գաղտնի ծառայությունները ազդում են Հայաստանի քաղաքականության վրա, այլ նրանք տնօրինում են Հայաստանի քաղաքականությունը: Սա նշանակում է, որ ՌԴ-ում գնում է ստալինյան իմպերիայի վերականգնման գործընթաց, իհարկե՝ անհույս գործընթաց, բայց մեր իշխանությունները նույնիսկ այդ ուղեղը չունեն հասկանալու համար, որ այդ իմպերիայի վերականգնման ռեսուրս չկա՝ փակվում է ցուցահանդեսը, բայց կատարվում է իդեալական լյուստրացիա: Նշանակում է՝ որքան էլ փորձեն մեզնից հեռացնել ԿԳԲ-ի առկայության փաստը, այն կա, այն աշխատում է և աշխատում է բացահայտ, եթե չլիներ՝ այդ ցուցահանդեսը գործակալական մեթոդների կիրառմամբ չէր փակվի: Բոլոր քայլերն ապացուցում են, որ Ռուսաստանը և Հայաստանը կապված են ոչ թե անվտանգության, աշխարհաքաղաքական միասնությամբ, այլ խոսքը գնում է ներքին գործակալական ցանցի ազդեցության մասին:
– Աջակցելո՞ւ եք «Ելքի» նախաձեռնությանը:
– Ինչպես կարող եմ ես չաջակցել: Դա իմ մտքի, գաղափարի ձեռնարկման սկզբունքայնության ծնունդ նախաձեռնությունն է: Խնդիրն այն է, որ երբ Ելք»-ը հանդես է գալիս փողոցների վերանվանումով, դա շատ ճիշտ է, ուղղակի չի գտնում փողոցների վերանվանման ադեկվատ բաներ, որը միանգամից կընդունվեր ժողովրդի կողմից: Էականն այն է, որ «Ելքի» նախաձեռնությանը պետք է աջակցել, որ միայն այդ օրենսդրական նախաձեռնությամբ չսահմանափակվի:
– 2013-ին հանրային լայն աջակցություն չեղավ նրանց, ովքեր դեմ էին դուրս եկել ԵՏՄ-ին: Ի՞նչ եք կարծում՝ այս անգամ աջակցություն կլինի:
– Ֆիկտիվության, իլյուզիոն դաշտում ենք ապրում և չենք հասկանում մի շատ կարևոր բան՝ 25 տարի շարունակ ո՛չ հայ պետությանը, ո՛չ հայ ժողովրդին, ո՛չ Սփյուռքին չտրվեց որևէ պետական օրակարգ: Մի տարերային պետական օրակարգ ձևավորվեց՝ Արցախը: Սփյուռքի բոլոր ջանքերը մանրացվեցին, մեկը պետական ծրագիր չտվեց, որ Հայաստանին պետք է պաշտպանական համակարգ:
Ես կարծում եմ՝ ՀՀ-ում հասկացել են, որ Ռուսաստանում կատարվում են ինչ-որ անորոշ գործընթացներ, որը խփելու է մեր իշխանության անմիջական շահերին:
